Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή αφήγηση, μισό να διευκρινίσουμε ότι τα μαντάτα του τίτλου επαληθεύουν πλήρως σχετικές εκτιμήσεις του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, κι ο δύσπιστος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», να μη σπεύδει να μάς κόψει τα φτερά, αναφωνών: «Κατόπιν τόσων αποσαφηνίσεων, γιατί εξακολουθούμε να δεχόμαστε κυκεώνες φορολογήσεων, έλα Χριστέ και μη χειρότερα(!);».
Διότι, όταν κοτζάμ Θεμιστοκλής απηύθυνε το «πάταξον μεν, άκουσον δε» προς τον αμφισβητία Ευρυβιάδη, εμείς οι απλοί κονδυλοφόροι οφείλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του, μιλώντας ελεύθερα, ααφενός.
Αφετέρου, την Πέμπτη, 13 του περασμένου Ιούλη, όλα όσα περί αδιαμαρτύρητης ανάληψης των θυσιών επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας από τους πιο αδύναμους και με τους προνομιούχους να σφυρίζουν αδιάφορα είπε, ο επικεφαλής της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, κατά την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου, παρουσία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, αν δεν αποτελούν επαλήθευση παλαιότερων μεταδόσεών μας, τι συνιστούν, «Μήτσε»;
«Εντάξει, δεν λέω. Κάθε που προτείνατε “ισότητα βαρών” για συντεταγμένη, “εν κοινωνία”, έξοδο από το τούνελ, οι εκάστοτε κυβερνώντες άκουγαν “λιτότητα απολαβών” και μας τάραξαν στα χαράτσια» ομολόγησε ο δύσπιστος, αναγνώστες μου, επιτρέποντας σύντομη αναδρομή στο από Πέμπτης, 17 Ιουλίου 2014, δημοσίευμα – τυχαίο; Δεν νομίζω!… – όπου γράφαμε:
Το επίπεδο του πνεύματος.
Ο λόγος για το βιβλίο των Richard Wilkinson and Kate Pickett, «Τhe Spirit Level: Why Μore Εqual Societies Αlmost Αlways Do Βetter (Το Επίπεδο του Πνεύματος: Γιατί οι πιο Ισότιμες Κοινωνίες τα Καταφέρνουν Σχεδόν Πάντα Καλύτερα)», λοιπόν, που κυκλοφόρησε στην Αγγλία, άνοιξη τού 2009, και παρουσιάσαμε κάμποσες φορές, από «σφηνών», το θυμάστε;
Αν όχι, ιδού επιστημονική τεκμηρίωση του εξάψαλμου Γιούνκερ σε ντόπιους ολιγάρχες ή όσους εταίρους δεν σεβάστηκαν την αξιοπρέπεια της μικρής Ελλάδας με το μεγάλο έθνος.
Που αν λάμβαναν υπόψη οι ιθύνοντες, θα εύρισκαν τρόπους να φορολογήσουν και τους έχοντες πλάι στους μη, ώστε με το πλεόνασμα εσόδων να χρηματοδοτήσουν ένα παραγωγικό μοντέλο ταιριαστό στο φυσικό τού τόπου μας για να μειωθεί η ανεργία, αλλά πού;
«Αγρόν ηγόρασαν», πενόμενοι χρεοφειλέτες μου, γεγονός που δίνει λαβή να οξύνουμε τα επιτίμια του επιτίμου – καλό, ε, τι γράφω ο δικαιωμένος! – ζητώντας από τους κυβερνώντες να απαντήσουν στο εκ του αγγλικού εγχειριδίου ερώτημα:
Chicken or egg;…
Η όρνιθα ή το αυγό, γνωρίζει το Μαξίμου
τη λύση του αινίγματος, διλήμματος κρισίμου,
αφού για κάθε εργάτρια που πάει κατσαρόλα
τη δόλια τη φτωχολογιά την κόβει «πασαβιόλα».
Τι χάνονται τα μάτια της, τα δύο στο τηγάνι,
κι αν ομελέτα ορέγεστε, πάλι το ίδιο κάνει,
όταν οι ισχυροί ζητούν κοτόπουλα διαίτης,
μοιραία ο αδύναμος θα καταντά επαίτης.
Ενώ, αν νόμος ψηφιστεί οι όρνιθες να ζήσουν,
σύντομα την παραγωγή μονάχες θ’ αυγατίσουν,
να τρώνε και οι άποροι που νοστιμιές στερούνται
από τους φόρους των ελίτ αυτό που δικαιούνται.
Άλλωστε, το κατάστημα λέγεται ορνιθώνας
κι οι κότες διαφεντεύουνε, δεν είναι «κοκορώνας!!!»,
να ξιφουλκούν αλέκτορες πρώτος ποιος θα το σώσει
διά του υστερήματος που εργάτρια θα δώσει.
Τέλος αινίγματος, επί του οποίου ελπίζουμε να επανέλθουμε, όταν ή άμα λάβουμε τις απαντήσεις των πολιτικών, γεια σας, αναγνώστες μου.
Γεια σας και οι λιγότερες δυνατές αυξήσεις στα έξοδά σας!…
-Ω-
