Του Γιάννη Κορομήλη
Σίγουρα- μέχρι τώρα τουλάχιστον, και για το ορατό μέλλον- έχουμε δημοκρατία στη χώρα μας. Κουτσουρεμένη, πελατειακή, περιορισμένη λόγω οικονομικής εξαθλίωσης, λαϊκίστικη αλλά πάντως δημοκρατία. Με την έννοια ότι τηρούνται κάποιες, όχι όλες, από τις βασικές της προϋποθέσεις. Η κυβέρνηση ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο που αναδείχθηκε μετά από νόμιμες και αδιάβλητες εκλογές και σύμφωνα με τον ισχύοντα (καλπονοθευτικό μεν, πλην ισχύοντα νομίμως) εκλογικό νόμο. Η δικομματική αυτή κυβέρνηση διαθέτει την «δεδηλωμένη» (αριθμεί 153 βουλευτές, 145 ΣΥΡΙΖΑ και 8 ΑΝΕΛ).
Εκείνο που απασχολεί πολλούς πολίτες και δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα είναι η ασυμφωνία προεκλογικών υποσχέσεων και δεσμεύσεων με τα πεπραγμένα, ως τώρα, της κυβέρνησης. Ασυμφωνία που φτάνει σε διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και συνέπειες φυσικά. Η απόσταση δεσμεύσεων και πράξεων είναι τόσο κραυγαλέα, τόσο μεγάλη και το τόσο αδικαιολόγητη ώστε οι πολίτες να διερωτώνται: άραγε τι άλλο χειρότερο τους περιμένει. Δικαίως. Διότι όταν δεσμεύτηκαν ότι θα σχίσουν σε μια νύχτα τα δυο προϋπάρξαντα μνημόνια και αντ΄αυτού υπογράφουν άλλα δύο και πολύ χειρότερα* όταν υπόσχονται μισθούς και συντάξεις αυξημένα στο ύψος των προ μνημονίων και αντ΄αυτού βλέπουν να μειώνονται δραματικά, να κατεβαίνουν σε σημείο που να μην καλύπτουν, ούτε και τις βασικές ανάγκες των νοικοκυριών, των πολιτών γενικότερα. Όταν βλέπουν κι ακούν τους κυβερνώντες να τους υπόσχονται βελτιώσεις και λύσεις προβλημάτων που διαψεύδονται στη συνέχεια από τους ίδιους ή από τους «θεσμούς»* όταν η αντίφαση, το ψέμα γίνονται καθημερινές πρακτικές σε τι μπορεί άραγε κανείς να ελπίζει;
Όταν επιπλέον, δοκιμάζουν διαρκώς τα όρια τους με προσπάθειες ελέγχου των τηλεοπτικών σταθμών (νόμος Παππά) που το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό και ακύρωσε και η κυβέρνηση απαντάει με συμμόρφωση μεν με την απόφαση του ΣτΕ αλλά δημοσιοποιεί την πρόθεση της να τροποποιήσει αναθεωρώντας τη σχετική πρόβλεψη του Συντάγματος (αρθρ.100) και … αφαιρώντας από το ΣτΕ και αναθέτοντας στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο την αρμοδιότητα της κρίσης των νόμων που θα ψηφίζει η Βουλή! Ή όταν εκφράζεται με διάφορους τρόπους η δυσαρέσκεια για αποφάσεις κάποιων Ανεξάρτητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων * και πολλά άλλα όταν…
Που δεν αποτελούν ασφαλώς ρήξη οριστική με τις αρχές της δημοκρατίας δημιουργούν ωστόσο αβεβαιότητα ως προς τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της Κυβέρνησης.
Εύλογα λοιπόν ο πολίτης διερωτάται: Μπας και το πάνε κάπου αλλού; Μπας και ο τελικός τους σκοπός είναι η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας τύπου Βενεζουέλας ή άλλης χώρας της Λατινικής Αμερικής; Σε τελική ανάλυση μήπως η σημερινή κυβέρνηση είναι «επικίνδυνη» για το δημοκρατικό μας πολίτευμα;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι δύσκολη. «Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Κανείς- εκτός από τους ίδιους και τους στενά «δικούς τους» – δεν μπορεί να ξέρει ούτε τις ακριβείς σκέψεις τους ούτε τους συγκεκριμένους υπολογισμούς τους. Συνεπώς η όποια απάντηση είναι κατ΄ανάγκην θεωρητική. Και στηρίζεται στα δεδομένα, εθνικά και διεθνή, και στο όσο καλά μπορεί να ξέρει και να τα ερμηνεύει όποιος επιχειρεί μια τέτοια απάντηση.
Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα και στη συνέχεια τη δυνατότητα εξαγωγής κάποιων πειστικών συμπερασμάτων. Και βάσει αυτών κάποιας απάντησης στα προηγούμενα ερωτήματα.
Συνεχίζεται
