Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Πώς μας χειραγώγησαν έτσι; Πώς μας αλλοτρίωσαν; Ή μήπως ήμασταν πάντα έτσι και τώρα το συνειδητοποιήσαμε; Όλη μας η ζωή ένα μνημόνιο. Θα βγούμε, θα το καταργήσουμε με ένα νόμο, θα το σχίσουμε και τώρα «καθαρή έξοδο». Τα χίλια πρόσωπα μιας ουτοπίας.
Με όλα αυτά, πήραμε διαζύγιο από τη ζωή. Απλώς υπάρχουμε. Δεν ζούμε. Γίναμε μονοδιάστατοι. Δεν έχουμε εαυτό. Δεν έχουμε ελευθερία. Δεν διαφωνούμε αλλά χειροκροτούμε ή βρίζουμε. Δεν σκεφτόμαστε κριτικά. Σκεπτόμαστε μόνο οικονομικά: τι μας πήραν τι μας έδωσαν και δεν σκεπτόμαστε ότι μας πήραν ολόκληρο τον εαυτό μας.
Όχι δεν αντιγράφουμε τον Μαρκούζε (Γερμανοεβραίος φιλόσοφος 1898-1979). Απλά κοιτάμε αχνά μέσα μας. Δεν μπορούμε να καθορίσουμε τη μοίρα μας . Εκχωρήσαμε αυτό το δικαίωμα στους δανειστές και τους ντόπιους εκπροσώπους τους. Αυτοί μας παρέχουν όλα τα μέσα να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση. Κι έχουμε ένα πρωθυπουργό κατά δήλωσή του τον πιο επαναστάτη και τον πιο αριστερό που γίνεται. Δηλαδή αν είχαμε κάποιον άλλο θα είχαμε εξαϋλωθεί; Θα είχαμε γίνει σκιές του εαυτού μας; Δεν μας αρέσουν οι σκιές γιατί είναι σκοτεινές και σ’ αυτό το μουντό περιβάλλον εξαφανίζονται και δεν τις βλέπουμε. Δηλαδή δεν είμαστε ούτε σκιές; Μήπως πάψαμε να υπάρχουμε και δεν το πήραμε είδηση; Αλλά αναπνέουμε. Πώς γίνεται να αναπνέουμε χωρίς να υπάρχουμε; Μήπως είμαστε πραγματικά μονοδιάστατοι κι όταν γυρνάμε φάτσα εξαφανιζόμαστε. Αλλά αυτό γίνεται για να μη δίνουμε στόχο. Γιατί δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; «έλα εμπρός δεύτερέ μου και κρυφέ εαυτέ». Ότι δεν ήμαστε αυτοί που δείχνουμε. Ακόμα η φλογίτσα της αντίστασης τρεμοπαίζει. Δεν θα μας περάσουν από τη μηχανή του κιμά να φύγει η προσωπικότητά μας. Η πολλή χειραγώγηση φέρνει την αντίδραση και μόλις αρχίζουμε κι αντιδράμε. Μόλις αρχίζουμε και γυρνάμε στη μεγάλη διάσταση. Και τότε θα δουν τι σημαίνει αντίσταση. Και τους φωνάζουμε:
Φέρτε μας πίσω τη ζωή που μας πήρατε. Τα όνειρά μας τις ελπίδες μας. Δεν είχατε δικαίωμα να τα πάρετε. Με αυτά ζυμωθήκαμε, αυτά ήταν η κόλλα που μας ενώνει με τη ζωή. Και τώρα; Παντού συντρίμμια. Τα όνειρά σας που έγιναν όνειρά μας απλά δεν υπάρχουν. Ήταν χίμαιρες που τις πήρε ο αέρας της πραγματικότητας. Τουλάχιστον φέρτε πίσω τα δικά μας. Και φέρτε μας πίσω τα χρόνια τα χαμένα.
Στην κόψη της απελπισίας φωνάζουμε στο πουθενά. Κι όμως. Ο Λάο Τσε έλεγε «Στάσου εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και φώναξε στο κενό. Σίγουρα κάποιος θα σου απαντήσει». Κι αυτός ο κάποιος δεν θα είναι μονοδιάστατος. Αρκεί λοιπόν να τον βρούμε για να λυτρωθούμε. Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε πιο βαθιά μέσα μας; Δεν μπορεί κάτι θα έμεινε. Δεν μπορεί η αλλοτρίωση να τα πήρε όλα. Κάτι δικό μας θα υπάρχει. Κι όταν μας απαντήσει κι ενωθούμε θα έλθει η χαραυγή.
Κώστας Δαλακιουρίδης
