Μια κλασική εικόνα υπερήλικης Ελληνίδας, που ζούσε τη δεκαετία του ’90 στην ελληνική περιφέρεια, περιέγραφε κατά καιρούς στο δισέγγονο της, τις ιστορίες της προσφυγιάς. Τα μάτια της σκοτείνιαζαν και το πλημμυρισμένο βλέμμα της θόλωνε και υπερχείλιζε από φόβο, απογοήτευση και θυμό.
Λευτέρης Μωυσιάδης
Μια κλασική εικόνα υπερήλικης Ελληνίδας, που ζούσε τη δεκαετία του ’90 στην ελληνική περιφέρεια, περιέγραφε κατά καιρούς στο δισέγγονο της, τις ιστορίες της προσφυγιάς. Τα μάτια της σκοτείνιαζαν και το πλημμυρισμένο βλέμμα της θόλωνε και υπερχείλιζε από φόβο, απογοήτευση και θυμό. Τα δάκρυά της ακολουθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια τους αναπάντεχους αναστεναγμούς της όσο περιέγραφε ξανά και ξανά πως μπήκαν στο σπίτι της, πως σκότωσαν τον πατέρα της, τα αδέλφια της, τις φίλες της. Ήταν τόσο λεπτομερής, με αποτέλεσμα οι σκηνές παραναλώματος που περιέγραφε να αποτυπωθούν βιωματικά.
Αυτή η Ελληνίδα δεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Ήταν η προγιαγιά μου η Δέσποινα, η οποία δεν ήρθε με τη συγκοινωνία στην Ελλάδα. Ήρθε κατατρεγμένη, λαβωμένη και ορφανή.
Νίκο Φίλη δε σου συγχωρώ την απαξίωση των προγόνων μου και τη βεβήλωση των ψυχών τους. Το χρωστάω στην προγιαγιά μου. Το χρωστάμε στην ιστορία μας. Στο έθνος. Αλλά τι σου λέω εσένα τώρα για άγνωστες λέξεις…
