Ο Χριστός ήρθε στη γη ως πτωχός, άστεγος και καταδιωκόμενος. «Εις τα ίδια ήλθεν και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη[ Ιω.1,14], που σημαίνει ότι ο Χριστός ήρθε στα δικά του δημιουργήματα, τα οποία όμως δεν τον δέχθηκαν.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΗΝΑ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ
Πραγματικά δε η ζωή του Χριστού στην επί γης παρουσία του, από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του, ήταν ζωή ενός ξένου, κυνηγημένου και άστεγου. Συνελήφθη από την Παναγία στη Ναζαρέτ και γεννήθηκε στον παγωμένο στάβλο της αφιλόξενης Βηθλεέμ. Διώκεται από τον αιμοσταγή βασιλιά Ηρώδη και καταφεύγει πρόσφυγας στην μακρινή Αίγυπτο για να γλιτώσει την σφαγή στην νηπιακή του ηλικία.
Επανέρχεται στη Ναζαρέτ και ξεκινά την δημόσια εμφάνισή του περιφερόμενος από πόλη σε πόλη καταδιωκόμενος, συκοφαντούμενος, καθυβριζόμενος, μη έχοντας «που την κεφαλήν κλίνη».[Ματ.8,2ο]. Ακόμη και μετά την σταυρωσή Του αντιμετωπίζεται ως «ξένος». Ο κρυφός μαθητής του, ο Ιωσήφ, ζητά από τον Πιλάτο το σώμα Του να το κηδεύσει με την γνωστή φράση του υμνωδού, «Δός μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενοθέντα».
Τις διώξεις, τις βιαιότητες, τα πάθη ,την ακούσια ξενιτειά και προσφυγιά που έζησε επί γης ο Κύριος βιώνουν σήμερα εκατομμύρια συνάνθρωποι μας ,οι οποίοι αδίκως καταδιωκόμενοι από τις εγκληματικές δραστηριότητες κάποιων σύγχρονων σφαγέων Ηρώδων εγκαταλείπουν τις εστίες τους αναζητώντας καταφύγιο και περίθαλψη σε ξένες ,άγνωστες χώρες.
Οι φρικιαστικές σκηνές από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τα ξεβρασμένα στις ακτές των νησιών μας πτώματα των μεταναστών και ο κατατρεγμός και εξαθλίωση των αναζητούντων εναγωνίως φιλοξενία σε χώρες της «πολιτισμένης» Ευρώπης συνθέτουν την αποκαρδιωτική εικόνα της σκληροτράχηλης και ανάλγητης εποχής μας.
Η μεγάλη γιορτή της ενσάρκωσης του θείου Λόγου μας δίνει την ευκαιρία να εμβαθύνομε στο νόημα του μυστηρίου και μέσα από τα αδιέξοδα της ηθικής και οικονομικής κρίσης που μας περιζώνουν να ανασυνταχθούμε και να χαράξουμε μια πνευματική πορεία που οδηγεί στο ταπεινό σπήλαιο για ανοικοδόμηση μιας καινούργιας εν Χριστώ ζωής. Μιας ζωής πλημμυρισμένης από μια αγάπη δίχως όρους και όρια, όπως μας τη δίδαξε ο Κύριος στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που περιέθαλψε χωρίς δισταγμούς και ξενοφοβία τον ημιθανή αλλοεθνή Ιουδαίο. Οι μέρες μας τέτοιους «Σαμαρείτες» απαιτούν.
