Είχα κάποτε ένα ρολόι του τοίχου, διακοσμητικό του σαλονιού του σπιτιού μου, γερμανικής τεχνολογίας. Δυο οι βασικοί του μηχανισμοί και οι δυο σχετικοί με το χρόνο.
Στο κάτω μέρος το εκκρεμές, στο πάνω ο κούκος με τη φωλίτσα του, μια χαριτωμένη μικρογραφία ενός απέριττου αγροτικού σπιτιού.
Το εκκρεμές με τις κινήσεις του, πέρα-δώθε, ζύγιαζε το χρόνο.
Ο κούκος, κάθε ώρα, άνοιγε με βιάση το παραθυράκι του, έβγαινε, τραγουδούσε το χρόνο και με βιάση ξανακλείνονταν στη φωλιά του.
Στα χρόνια της νιότης, το ρολόι το ‘βλεπα σαν ένα συνηθισμένο ρολόι.
Τώρα που τα χρόνια πήραν το δρόμο για τ’ αψήλου, το νοσταλγώ εκείνο το ρολόι κι όσο πλησιάζει η νεοχρονιά το νοσταλγώ πιότερο. Θέλω μαζί να ζυγιάζουμε τον δικό μου χρόνο και μαζί να τον τραγουδάμε, γιατί έχω την αίσθηση, μπορεί και ψευδαίσθηση – με το Θεό μιλώ – ότι μπροστά μου έχω πολλά ακόμη φωτάκια αναμμένα και δε μ’ ενδιαφέρει το τέλος το τελολογικό.
Καλά Χριστούγεννα!
Καλή Πρωτοχρονιά!
Χρονογράφημα
Του Γιάννη Β. Ευσταθιάδη
πρ. Σχολικού Συμβούλου
Α/θμιας Εκπ/σης
