ΩΔΗ ως Ετήσιον Μνημόσυνον
Τσοτύλι, Κυριακή 18-09-2020 Αγία Μαρίνα
Κατερίνη, Κυριακή 25-09-2022 Νέα μνήματα
ΕΥΘΥΜΙΟΥ Β. ΡΑΛΛΗ – ΤΣΟΤΥΛΙΩΤΗ (1928 -2022)
Επιθεωρητού Δημοτ. Εκπ/σης
«Ωδαίς ευφημήσωμε τον ευκλεώς τοις χοροίς αγωνιστών εμπρέψαντα ΡΑΛΛΗΝ ΕΥΘΥΜΙΟΝ -Τσοτυλιώτην τον αοίδιμον ως έχοντα παρρησίαν, προς Χριστόν Αεί»
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Ζ. ΜΠΕΛΛΟΥ
Δημοσιολόγου
-ΠΛΕΙΟΤΕΡΟ ταιριάζουν αυτά στο Μνημόσυνο του μακαριστού φίλου μας Ευθυμίου Βασ. Ράλλη, διότι είναι κηρύγματα του Εθναποστόλου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, εθνικοκοινωνικού παιδαγωγού, πρεσβεύοντας παιδείας εθνικής, πιστεύοντα πως ο προστάτης-μάρτυρας εγκρίνει τη χρήση, προσθαφαιρέσεις και δανεισμόν για τη διδαχή μας.
-ΤΩΡΑ ακόμα επιτρέπεται η συντομογραφία, το σύντομο κείμενο, εικονίζοντας, τονίζοντας, πως ο Τσοτυλιώτης Επιθεωρητής Ευθύμιος Ράλλης, εμβληματικός Βοϊώτης, γνήσιος Μακεδνός (της Άνω Μακεδονίας), υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές του ευάνδρου Βοΐου, διότι εξέπεμπε ¨σύγχρονη αντροσύνη¨, χάρη στην προσωπική αύρα και βαθύτατη παιδεία. Αγωνίστηκε και μόνος και μετά πολλών, για να μην παραδώσει λιγότερη πατρίδα!!!
-Το ευσύνοπτο βιογραφικό του και η πορεία του παρουσιάζεται παρακάτω:
Γεννήθηκε στο Τσοτύλι την άνοιξη του 1928 (7 Μαρτίου) ως γιος του Τσοτυλιώτη αγωνιστή Βασιλείου Ράλλη, εμπόρου και κοινοτικού παράγοντα της και από τη Βουχωρίνα Ευγενία, οικοκυράς και κοινωνικής παραγόντου.
Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο με διευθυντή τον Σιατιστέα Τσαούση και την Τσοτύλειο Σχολή (Γυμνάσιο), πιστεύοντας στην αγωγή του Σιατιστέως Γυμνασιάρχη Δ. Χατζή, παιδείας Ταγού, στις μέρες μας Προέδρου εκπαιδευτικού Συμβουλίου, τοπολάτρου και υποστηρικτού μας.
Το Απολυτήριο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης φέρει την σφραγίδα του Δυτικομακεδόνος Λουκά Παπαναστασίου, διδασκάλου μας και Μεγάλου Ευεργέτη της Ο.Δ.Σ.Θ (Ομοσπονδίας Δυτικομακεδόνων Θεσσαλονίκης) και των απανταχού Δυτικομακεδόνων. Η Σπουδή του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Νομική Σχολή) συνεχίστηκε και καρποφόρησε.
Η μετεκπαίδευσή του, με άριστα, στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνοδεύτηκε και από την βραβευθείσα εργασία του «ΤΣΟΤΥΛΙ- Ιστορία».
Η στράτευσή του ως Εφέδρου Αξιωματικού, φθάνοντας στον βαθμό του Εφ. Ταγματάρχου, απέδωσε τα πλειότερα και ως Σημαιοφόρου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Η στρατιωτική του στολή είναι κρεμασμένη στο πατρικό του σπίτι, το οποίο στην μεγάλη Άσκηση του 1957 είχε μεταβληθεί ως νοσηλευτήριο για τους εφέδρους που νόσησαν από την ασιατική γρίπη.
Διορίστηκε στην Εκπ. Περιφέρεια Βοΐου στα Σχολεία Μολόχας και Παροχθίου, έπειτα σε Κατερίνη και Θεσσαλονίκη διατρέξας και στα 40 έτη συνταξιούχου πορεία μεστή προσφορών στην κοινωνία μας.
Ως Επιθεωρητής Σχολείων υπηρέτησε ως αναπληρωτής στη Κατερίνη, όπου διετέλεσε και Πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου καθώς και των Εφέδρων Αξιωματικών Γουμένισσας Κιλκίς και ως Επιθεωρητής αρίστευσε σε διαγωνισμό στην Βέροια, ίδρυσε την Γ΄ Εκπαιδευτική Περιφέρεια και ως πρόεδρος Δ.Σ. οργάνωσε-ανήγειρε σύγχρονο Νοσοκομείο στην Αλμωπία και έκανε Δ/ντης Εκπ/σεως Εδέσσης, χωρίς να αποδεχθεί την διαθεσιμότητα στη Θεσσαλονίκη, παραιτήθηκε και αργότερα αποκαταστάθηκε πλήρως ως Δ/ντης Εκπαιδεύσεως.
Εκεί δε που διέλαμψε ήταν η απόσπαση του στο Υπουργείο Παιδείας και ως υπεύθυνος διδακτικών βιβλίων και σύμβουλος του Υπουργού σε τρία καθεστώτα, δέχθηκε πόλεμο από τους ζητούντες « κάθαρση και δίωξη επιτυχημένων» χωρίς όμως να πτοηθεί.
Στην Κατερίνη ετέλεσε τον γάμο του με την δασκάλα Αλίκη Τσικοπούλου, το γένος Τσικαδέρη-Τζίκας και απέκτησαν δύο τέκνα, τον Βασίλειο, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, οικογενειάρχη στην Θεσσαλονίκη με μία θυγατέρα την Αλίκη, αρχιτέκτονα επίσης και τον Αντώνη, Αρχιτέκτονα Μηχανικό στην Κατερίνη, που απέκτησε με την Σοφία Κουλούμογλου τον Ευθύμη, Μηχανικό και Ιεροψάλτη.
Ο σπουδαίος Διδάσκαλος Ράλλης σε όλα τα μετερίζια του φάνηκε λειτουργός, ως Διδάσκαλος, Επιθ/της, δημοσιολόγος, συγγραφέας, αρθρογράφος με την ζωή, με πορεία και προσφορά και την Τσοτυλιώτικη γραφικότητα του, υπήρξε ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου, με καθαρή, Βοϊώτικη ανατροφή, εθνική αγωγή και κοινωνική συμπεριφορά, που όντως αξίζει παραδειγματικής τιμής και Μνημόσυνου, ΩΔΗΣ Ελληνορθόδοξου Χριστιανού.
ΜΑΚΑΡΙΖΟΥΜΕ τον τελευτικότα Ράλλη γιατί συμβολίζοντας και εκφράζοντας πολλούς εχεφρενούντες Εκπαιδευτικούς που είχαν ισχύ, ένιωθε καθήκον και μας καλούσε σε αντιστασιακούς αγώνες στην κατάσταση των ψευδονοθευτών του 1961, στις διαμαρτυρίες του 1964-’65, που ανάγκασαν τον τότε Πρωθυπουργό και Υπουργό Παιδείας και υπέγραψε την ιστορική Α.Π. 1010/11.03.65 Εγκύκλιο με την οποία καταδίκαζε τους καιροσκόπους των παρανόμων παρατάξεων.
Εμείς αντιδράσαμε στην άρση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων και υποδεικνύαμε τη θέση και αποστολή των Διδασκάλων. Μερικοί από αυτούς το 1974 εμφανίστηκαν ως αντιστασιακοί και ζητώντας «κάθαρσιν» αναρριχήθηκαν σε θέσεις και πόστα ζημιώνοντας τους στυλοβάτες της Εκπαιδεύσεως μας.
Όλοι οι ζημιωθέντες δικαιώθηκαν και οι διώκτες με σκυμμένο κεφάλι υποκλίνονταν, καθώς μας ζηλοφθονούσαν γιατί σαν εθνοπρεπείς συνεχίσαμε την εθνικοκοινωνική προσφορά.
Το είπε μια μέρα ο μακαρίτης Θύμιος σε σεβαστή πανήγυρη Θεσσαλονικέων: ΗΜΕΙΣ Διδάσκαλοι, Ιερείς, Αξιωματικοί, Λειτουργοί παίρνοντας σύνταξη όλοι, δείχνουμε τις ψυχές μας, ψυχές αθάνατες, ενάρετες, θείες, δίκαιες που δεν αφήνουν σε κανέναν ν’ αδικούν τους συνανθρώπους μας. Αυτά κι άλλα παρουσίαζε ο αθάνατος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΡΑΛΛΗΣ, αστείος, διδακτικός, χαρισματικός και χαριτωμένος Νεοέλληνας, άνθρωπος με δύναμη και όνομα, που μας τίμησε όλους!
Το όνομα καθενός μας, του τόξου λέγεται ζωή, το έργο μας είναι θάνατος ένδοξος. Πρόφθασεν αυτό ο Θύμιος και μας καρτερεί!
Τούτο, το του Αγίου Χρυσοστόμου, που τόνιζε και ο Μακεδονοποιηθείς μακαριστός Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ζαφειρόπουλος, ο καλόγερος-μοναχός του Τσοτυλίου, λέγοντας πως «αρκεί ένας άνθρωπος με ζήλο πεπυρωμένον, ολόκληρον τον Δήμο διορθωνάσθαι». Αυτό που φώναζε ο Θύμιος με το «Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Βοϊώτου».
Αξίζει πολλών τιμών ο Τσοτυλιώτης ΕΥΘΥΜΙΟΣ, ο των αυλικομακεδόνων σεβασμιότερος, που καταξιώθηκε του τίτλου «ΘΥΜΙΟΣ, αναβάλλων τον θυμόν και θυμώνοντας ανέβαλε τον λόγον» ευγενής, ευαίσθητος αλλά και αυστηρός, απαιτητικός, επαγγελματίας και με βαθιά αίσθηση αξιακής συγγέννειας για την Πατρίδα. Έχοντας ευτυχές και το οικογενειακό στήριγμά του.
Είπε στους δασκάλους του: Τιμάται κανείς όχι όταν έρχεται, αλλά όταν φεύγει και τώρα που ο Θύμιος μετέστη, τα παιδιά του κάνουν το μνημόσυνό του και ημείς ως ευσεβές πλήρωμα της Τσοτυλιώτικης Εκκλησίας συμπροσευχόμαστε για την ψυχική ανάπαυση του.
Αγάλλεται η ψυχή του, γιατί το μνημόσυνο, σύναξη, χαρμολύπη, γίνεται στον γενέθλιο τόπο του, στον ενοριακό Ναό Αγίας Μαρίνης Τσοτυλίου και έδρα ομωνύμου Αρχιερατικής Περιφέρειας της Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης.
Σ’ αυτόν τον Ναό, το Επισκοπείο και την Τσοτύλιο Σχολή ερχόμεθα προσκυνητές. Εδώ ήθελε να παρουσιαστεί η εργασία του «ΤΣΟΤΥΛΙ-Γενέθλιος Τόπος-Νόστιμον ήμαρ» που κληροδοτήθηκε και φροντίζει η ιστορική 150χρονη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ (Κωνσταντινουπόλεως και τώρα Θεσσαλονίκης).
ΤΟΥΤΟ τον Ι. Ναό αισθανόταν και σπίτι του. Έπαιξε στα θεμέλια του, φύλαξε το Τσοτύλι από το σκελετό του και καμάρωνε την σημερινή εικόνα, όπως τον αποτελείωσε ο πρ. Πρωτοσύγκελος π. Χρυσόστομος Ζαφειρόπουλος, που αναπαύεται στον Ι. Ναό Αγίου Νεκταρίου, στα πρόθυρα της κωμόπολης.
Η οικογένεια Ράλλη αγαστώς συνεργάσθηκε με τον π. Χρυσόστομο και εκείνος, όταν κτίστηκε ο κοιμητηριακός Ναός Προφήτου Ηλία, στην αυλόπορτα του, χάρισε τον οικογενειακό τάφο τους.
Στην τελευταία 3ετία (της πανδημία Covid-19) είχαμε προγραμματίσει εκδηλώσεις τιμητικές για την διακονία του π. Χρυσοστόμου, φροντίδα που μεταφέρεται στους παραλειπόμενους.
Κάτι ξέρει η παροικία μας στην Θεσσαλονίκη: ΒΟΪΑΚΗ ΕΣΤΙΑ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΣΟΤΥΛΙΩΤΩΝ, Μ.Φ. ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο.Δ.Σ.Θ. (ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ) η οποία διέλαμψε με τον Πρόεδρο ‘των Προέδρων’ (σεβαστόν φίλο μας) μακαριστό Κώστα Στεργιάδη (Γρεβενιώτη). Ενεργό μέλος όμως όλων αυτών, υπήρξε ο Ευθύμιος Ράλλης και για όλους έγραψε ως δημότης Τσοτυλίου, Δυτικομακεδών, Βοϊώτης και τοπολάτρης.
Οι δεσμοί μας, μιας ολόκληρης 65ετίας, επιβάλλουν ευσύνοπτα πάλι να αναφερθούν: η φιλία, συνεργασία, συν-αντίληψη και συναισθησία, που μας έδωσαν χρόνο, χαρά να συνυπάρχουμε και να επικοινωνούμε ως συνδικαλιστές, με ιδεολογία και θέληση προς την πρωτοπορία και στους εθνικούς αγώνες, πολιτικοκοινωνικές τιμητικές φιλίες, προσφορές ως φιλίστορες, αναδιφητές για την συνέχεια της Βοϊακής Ιστορίας και λαογραφίας όλων των πατρογονικών προσπαθειών και έργων.
Με αυτά περνούμε και διαθέτουμε τις δυνάμεις μας, όσων βρισκόμασταν στην Θεσσαλονίκη ή περπατούσαμε, ποικιλοτρόπως στην Δυτική Μακεδονία. Καμαρώνουμε την Άνω Μακεδονία και για καθ-οιονδήποτε τρόπον ευγενώς υπηρετήσαντες Αυτήν.
Το Σαββατοκύριακο 22-23 Μαίου 2021 ο Θύμιος υπέστη ένα μικροατύχημα. Του έγραψα παρηγορικά και πλήθυναν έπειτα τα τηλεφωνήματά μας.
Του έστειλα το τεύχος 15/2020-2021 του ‘ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ’ μας, που το στόλιζε με την 80 σελίδα και το ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ του, για το ΕΥΠΑΤΕΙΡΟ πόνημα, με το οποίο, σαν αναστάσιμη λαμπάδα, πολεμούμε την χυδαία καθημερινότητα.
Το πήρε πηγαίνοντας σε θεραπευτήριο και απ’ εκεί εξέφραζε την χαρά του για την ζωή στο Βόιο, με την αξιοπρεπή ιδεολογία και τοπολατρεία μας.
Το τελευταίο τηλεφώνημά μας την Πέμπτη 23-09-2021 ήτο χαμηλόφωνο, απαιτητικό και με προσμονή να γυρίσει σπίτι του και να τον επισκεφτώ.
ΔΗΛΩΝΩ, ότι ήθελε να πάνε τα βιβλία του στον Φάρο της Εκπαιδεύσεως του Τσοτυλίου, στο Γυμνάσιο, του είπα πως θα διασωθούν καλύτερα πηγαίνοντάς τα στο Επισκοπείο, στην Εκκλησία και θα ζήσουν αυτά. Αλλά, πέταξε, ΄΄υπερίπταται στην Κατερίνη΄΄, στην οικογενειακή καθέδρα του. Υπερπηδά όμως και τον Όλυμπο και βρίσκεται στο Τσοτύλι, στους γονείς-φίλους-πατεράδες, συναντώντας και τον πατέρα Χρυσόστομο που ευλογεί τα πάντα μας.
Και τώρα περαίνοντας, ζήσαντες τις όλες συγκινησιακές στιγμές και περιπτώσεις των τελούντων το Μνημόσυνον, εισερχόμεθα στην από την νεκρώσιμη ακολουθία – το τρισάγιο-Μνημοσιακό, τα τροπάρια που αρχίζουν από το «..Μετά πνευμάτων δικαίων-ανάπαυσον… και το Αιωνία η μνήμη, αξιομακάριστε αείμνηστε αδελφέ ημών» των Εκκλησιαστικών ύμνων.
Πέρασε και η μνημοσιακή εθιμογραφία απ΄ τους συμπολίτες, όπως ο Ράλλης τα περιέγραψε και συνεχίζεται η χαρμολύπη της Αναστάσεως του Θύμιου.
Στις πολλές συζητήσεις μας για διάφορα, δικαιολογούσε ο μακαρίτης και δέχονταν τα δίκαιά μας, να βγαίνουμε έξω, να μας βλέπουν και να μας χαίρονται οι φίλοι και ίσως μετανοήσουν και οι λυπούμενοι εχθροί μας και οι κράζοντες. Ας είναι συγχωρεμένοι.
Τελειώνοντας χρησιμοποιώ ευκαιριάζοντας τους στίχους του μακαριστού Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου (Ψαριανού) με τα «Των υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος ευκλεώς αγωνισμένων, αν και αδίκως καταδιωχθέντων πατέρων και αδελφών, ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ…»
ΘΥΜΙΕ, ΑΘΑΝΑΤΕ ΑΔΕΡΦΕ, ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΑΣ!
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ζ. ΜΠΕΛΛΟΣ
Κοζάνη 14-9-2022
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ, Μ.Α.Ζ
____________________________________________________________________
«Θεέ μας, Παντοδύναμε πολλά καλά μας κάνεις
πολλά καλά μας έκανες, άλλο ένα να μας κάνεις.
Γεφύρι μεσ’ το πέλαγος, σκάλα στον κάτω κόσμο
να κατεβαίνουν οι σπιτικοί τ’ αδέλφια, τα ξαδέλφια
να κατεβαίνουν τα παιδιά, κι ο άνδρας σου ο πονεμένος».
Για να βλεπόμαστε κάπου-κάπου παππού. Να βλέπεις και να σε βλέπουν τα πρόσωπα που τόσο αγάπησες και τόσο αγαπήθηκες.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας παππού, εκεί που πας κι ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!
Τ.Σ.
Τα παιδιά του Αντώνιος και Βασίλειος και τα εγγόνια του Αλίκη και Ευθύμιος
