Εις ώτα μη ακουόντων
Ότι πολλοί άνθρωποι είναι άπληστοι το βλέπουμε καθημερινά. Ότι πολλοί αρπάζουν τη μπουκιά από του στόμα του άλλου έχει καταντήσει κοινωνικό παιγνίδι. Όμως το να παίρνεις τη σανίδα σωτηρίας κάποιου που θαλασσοπνίγεται για να την πουλήσεις είναι κάτι που ακόμα και την εποχή που ζούμε δεν το ανέχεται η κοινωνία. Γιατί το να πνίγεσαι σε μια θάλασσα του πόνου και της αρρώστιας και να σου στερούν το φάρμακο για να το μοσχοπουλήσουν είναι κάτι που ούτε οι πιο διεστραμμένοι εγκληματίες δεν θα το σκέφτονταν.
Κι όμως βρέθηκαν συνάνθρωποί μας που το έκαναν κι αυτό. Μάλιστα ανάμεσά τους και εκείνοι που η πολιτεία ανέθεσε να ελαφρύνουν τους πόνους των ασθενών. Η μαφία των φαρμάκων δείχνει την κατάντια του πολιτισμού μας. Ενός ηδονοθηρικού πολιτισμού που η ύψιστη ηδονή είναι ο ήχος των νομισμάτων ή μάλλον το αυγάτισμα του τραπεζικού λογαριασμού με κάθε μέσο.
Δεν χορταίνεται το άτιμο το χρήμα με τίποτε. Όσο περισσότερο αποκτάς τόσο περισσότερο σου λείπει. Κι όλο και ξεπέφτεις για να το αποκτήσεις. Μάλιστα όταν δεν βλέπεις εκείνον που ουσιαστικά σκοτώνεις το πράγμα είναι εύκολο γιατί απλούστατα ξεγελάς τον εαυτό σου ότι αυτό είναι μια συνηθισμένη κομπίνα.
Ο κανόνας για το εύκολο χρήμα είναι αγοράζεις φθηνά, και να πουλάς ακριβά. Μάλιστα αν δεν το αγοράζεις καν αλλά το … απαλλοτριώνεις από τα νοσοκομεία τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.
Σκέφτηκε άραγε κανείς από τα «εκλεκτά» αυτά μέλη της κοινωνίας ότι αυτό που έκανε δεν διαφέρει από το φόνο εκ προμελέτης; Κοίταξε τα μάτια τους αρρώστους ή τους συγγενείς όταν τους έλεγε ότι δεν υπάρχει αυτό το φάρμακο στα νοσοκομεία; Έψαξε κανείς τους σε όλα τα φαρμακεία της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα μήπως και βρεθεί το φάρμακο αφού πολλοί συγγενείς όσων άφηναν τον μάταιο ετούτο κόσμο άφηναν τα άχρηστα πλέον φάρμακα σε γειτονικά τους φαρμακεία; (Να σημειώσουμε ότι αυτά δεν τα εμπορεύονταν).
Όχι. Ο σύγχρονος πολιτισμός της πλήρους αποξένωσης σε βγάζει από αυτόν τον κόπο. Ο σύγχρονος πολιτισμός μιλά για παράπλευρες απώλειες όπως ακριβώς στην περίπτωση που μια βόμβα πέφτει σε κατοικημένη περιοχή. Εκεί δεν μιλάν για ανθρώπινες ζωές αλλά για αριθμούς. Τόσοι οι νεκροί, τόσοι οι τραυματίες. Τώρα το τι δράματα παίζονται εκεί ούτε και μας νοιάζει. Γιατί έτσι είναι ετούτος ο κόσμος. Όσοι φεύγουν ξεχνιούνται και οι άλλοι προχωρούμε όσο βαστούν τα πόδια μας μέχρι που να φύγουμε και να μας ξεχάσουν. Ο σύγχρονος πολιτισμός σκοτώνει χονδρικά. Πάει ο παλιός καιρός που οι άνθρωποι κατοικούσαν σε κοινότητες και ήξερε ο ένας τα πάθια του άλλου. Στις μεγαλουπόλεις όπου δρουν αυτές οι μαφίες είτε βλάψεις κάποιο συμπολίτη σου ή κάποιο από τη Γη του Πυρός δεν σου κάνει διαφορά. Κάτι μας λέει ότι η επιχείρηση «αποθηριοποίηση» του ανθρώπου προχωρά καλά. Αλίμονο σε όσους έχουν ακόμα συναισθήματα.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
