Η γυναίκα μου έχει δίκιο καμιά φορά.
Όλα ξεκίνησαν όταν τηλεφώνησε φιλικό ζευγάρι από την Αθήνα.
– Υποφέρουμε από την ζέστη, καμίνι η Αθήνα, να ρθούμε να σας κάνουμε παρέα 2-3 μέρες;
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Το κακό δεν ήταν μόνο ότι μάς κουβαλήθηκαν 4 άτομα μαζί με τα παιδιά, αλλά ότι αντί για 2-3 μέρες έμειναν τελικά 2-3 βδομάδες.
Δεν με πείραξαν τόσο τα επιπλέον έξοδα, αφού η φιλόξενη γυναίκα μου για να τους ευχαριστήσει μαγείρευε 2—3 διαφορετικά φαγητά κάθε φορά.
Ούτε που κάπνιζαν στο μπαλκόνι. Ούτε που το μεσημέρι την ώρα μετά το φαγητό που ήθελα να ξαπλώσω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα, ακριβώς εκείνη την ώρα γύριζαν από τη θάλασσα. Πιο πολύ με ενοχλούσε ότι η τουαλέτα ήταν συνέχεια κατειλημμένη.
Το να κάνεις ένα ντους όταν γυρνάς από τη θάλασσα το καταλαβαίνω, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι γυναίκες κάθονται με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Και την ίδια ώρα εσύ να χρειάζεσαι την τουαλέτα, να μη μπορείς να την χρησιμοποιήσεις και να κινδυνεύεις να τα κάνεις πάνω σου.
Και να έχεις από πάνω και τη γκρίνια της γυναίκας σου και να μαλώνεις μαζί της:
– Ρε συ γυναίκα, φαίνεται ότι τους καλοάρεσε και δεν έχουν σκοπό να φύγουν. Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα…
– Εγώ στο έλεγα πριν αγοράσουμε το σπίτι να έχει οπωσδήποτε δυο τουαλέτες, αλλά εσύ, ξεροκέφαλος, είπες δεν χρειάζεται, το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν να έχει πάρκινγκ για το αυτοκίνητο. Τα βλέπεις τώρα τα χάλια μας;
– Δεν μου λες, η μαμά σου και ο μπαμπάς σου στο χωριό είχαν δύο τουαλέτες, ή μόνο μία πρωτόγονη με λαμαρίνες κι αυτήν έξω στον μπαχτσέ;
Λοιπόν, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Άλλη φορά αν τηλεφωνήσουν ότι θέλουν να έλθουν, να πάνε να μείνουν σε ξενοδοχείο!
