Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
«Έχεις ημέρες να γράψεις. Γράψε κάτι για τα χιόνια…», μου εκμυστηρεύεται, χαριτολογώντας μια γνωστή.
«Είμαι απορροφημένος σε διηγήματα τον τελευταίο καιρό. Το χιόνι το λατρεύω, κάτι θα εμπνευστώ…», της απαντώ στριφογυρίζοντας σκέψεις και ιδέες στο νου μου.
Οι αναμνήσεις μου βολτάρισαν στο παρελθόν, στη δεκαετία του ΄70, όταν τα χιόνια στον Άγιο Δημήτριο ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα σώματα και οι κάτοικοι φτυάριζαν ασταμάτητα, για να βγουν απλά από τα σπίτια τους, για να ανοίξουν μικρές διόδους μετακίνησης, μέσα σε ατελείωτους λαβύρινθους χιονιού που έλιωνε την άνοιξη. Για ρεύμα, νερό και επικοινωνία δεν γινόταν καν λόγος.
Αλησμόνητη εμπειρία ως φοιτητή, θα μου μείνει η διήμερη χιονοθύελλα του ΄88 στη Θεσσαλονίκη, όπου για μέρες είχαν παραλύσει τα πάντα. Κάτι ανάλογο έρχεται στη θύμηση μου για τον Δεκέμβρη του 2001.
Σήμερα η κοινωνία άλλαξε. Μαζί της και το κλίμα, με εξαίρεση το φετινό χειμώνα. Οι επιστήμονες επισημαίνουν πως ολικός παγετός για πέντε συνεχόμενες ημέρες, σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, είχε να σημειωθεί από το 1930. Ίσως όμως αυτή η βαρυχειμωνιά είναι η πιο φυσιολογική κλιματολογική κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια κι αυτό είναι αισιόδοξη εξέλιξη, ασχέτως των προβλημάτων και των δυσχερειών που προκάλεσε.
Εμείς δεν είμαστε ειδικοί για να αναλύουμε φαινόμενα τύπου «Αριάδνη». Μπορούμε όμως και οφείλουμε, μέσα σε αυτές τις αντιξοότητες, να προβάλλουμε συνανθρώπους μας, που άλλοι δοκιμάστηκαν περισσότερο και άλλοι προσέφεραν τα μέγιστα.
Κάτοικοι ορεινών χωριών, σε στεριά και θάλασσα, κυρίως ηλικιωμένοι, παρέμειναν ακόμη μια φορά αποκλεισμένοι. Αυτά τα γεροντάκια είναι οι ήρωες που έμαθαν στα δύσκολα και αντέχουν ακόμη στις κακουχίες. Δεν είναι σαν εμάς, τα καλοθρεμμένα παιδιά των πόλεων που γλιστράμε με ευκολία σε δυο πόντους χιόνι. Υπομένουν, αντέχουν, αλλά χρειάζονται και στήριξη, βοήθεια.
Αυτή τη βοήθεια επιχειρούν να μεταφέρουν οι εργαζόμενοι στα εκχιονιστικά μηχανήματα, όπως και σε άλλους τομείς των Δήμων και της Περιφέρειας, εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ, στα νοσοκομεία, στη ΔΕΗ, στις τηλεποικοικωνίες.
Αφανείς εργάτες οι συνάνθρωποι μας στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οδηγοί φορτηγών, βυτιοφόρων και λοιπών εμπορευμάτων.
Σε εικοσιτετράωρη εγρήγορση βρίσκονται οι αστυνομικοί για την ρύθμιση της κυκλοφορίας και την παροχή κάθε βοήθειας στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο, όντας οι άμεσοι εισπράκτορες των παραπόνων των πολιτών.
Άνθρωποι της πυροσβεστικής, του λιμενικού, του στρατού, της αεροπορίας συνδράμουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, με ότι μέσο, μικρό ή μεγάλο, βρίσκεται στη διάθεση τους.
Πολλοί εθελοντές σε ομάδες διάσωσης προσφέρουν ανιδιοτελώς την συνδρομή τους στην κακοκαιρία και η βοήθεια τους αποτυπώνεται ουσιαστικά και ψυχολογικά σε όσους έχουν ανάγκη.
Οι άστεγοι, όλοι όσοι στερούνται βασικών μέσων επιβίωσης, όσοι πρόσφυγες εκτίθενται στο κρύο, αντέχουν ακόμη και τώρα. Χρειάζονται κι αυτή τη μέριμνα και τη στοργή όλων μας.
Αυτή η χώρα διαθέτει αρκετούς ήρωες που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν σε οποιεσδήποτε συγκυρίες, σε οποιαδήποτε ακραία φαινόμενα.
Η επίσημη πολιτεία οφείλει να οργανώσει τις δομές που απαιτούνται για την άμεση αντιμετώπιση ανάλογων καταστάσεων. Όλοι οι πολίτες έχουμε την ευθύνη της συνεργασίας και της προσφοράς προκειμένου να αισθανθούμε ότι ζούμε και συμμετέχουμε σε μια κοινωνία που προοδεύει και ευημερεί.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
