Όλοι μας παρακολουθήσαμε φέτος τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και τις αντίστοιχες -παγιωμένες πλέον- αγωνιστικές κινητοποιήσεις των συνδικάτων των εργαζομένων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της έναρξης της 86ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου 2022.
Οι ως άνω κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ, αποτελούν πλέον παραδοσιακό γεγονός, όχι εξαιτίας του αντιδραστικού χαρακτήρα των διαδηλωτών, αλλά εξαιτίας των μόνιμων, διαχρονικών προβλημάτων που δε λύνονται, καθιστώντας τα κι αυτά παραδοσιακά. Δυστυχώς, το έτος 2022, το αντικείμενο διαμαρτυρίας είναι η ανάγκη για επιβίωση, εξαιτίας της πρωτόγνωρης οικονομικής εξαθλίωσης της εργατικής τάξης.
Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, αυταπόδεικτα ενταγμένες και ενταγμένοι στην εργατική τάξη, μετά από μια δύσκολη δωδεκαετία μνημονίων και δύο ετών πανδημίας, γεμάτη κόπους και θυσίες, υποβαθμίζοντας απίστευτα το βιοτικό τους επίπεδο, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια νέα, ακόμη πιο δυσάρεστη, απότοκη κατάσταση, την πλήρη φτωχοποίηση και εξαθλίωσή τους! Οι Στρατιωτικοί, αναπόσπαστα κομμάτια της κοινωνίας, δε θα μπορούσαν να εξαιρεθούν. Άλλωστε, η σύγχρονη κοινωνική, πολιτική και οικονομική ιστορία έχει καταγράψει τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ), ως τα πρώτα «θύματα» των δεινών της Χώρας μας..
Οι οικονομικές απολαβές των Στρατιωτικών, ουδέποτε θεωρούνταν ελκυστικές. Εξασφάλιζαν όμως σε μια οικογένεια, ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, παρέχοντας στα στελέχη των ΕΔ τη δυνατότητα της πλήρους αφοσίωσης στα καθήκοντά τους. Οι εισερχόμενοι το στράτευμα, γνώριζαν ότι ουδέποτε θα πλουτίσουν, όπως, ομοίως, γνώριζαν ότι ουδέποτε θα φτώχαιναν. Ποιος να περίμενε, άλλωστε, ότι ο χαρακτηρισμένος ως «σκληρός πυρήνας» του κράτος, τα στελέχη των ΕΔ δηλαδή, θα μπορούσαν να αγγίξουν τα όρια της φτώχειας; Κανείς, μέχρι το 2010, οπότε και ξεκίνησαν οι βίαιες περικοπές των οικονομικών απολαβών τους και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατίας, ισότητας και συνταγματικού δικαίου, γεγονός που αναγνώρισε το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) το 2014, κατόπιν προσφυγής της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.Ο.Ε.Σ.), στήνοντας ένα προστατευτικό «οικονομικό» ανάχωμα.
Αρκούσε, όμως, από μόνη της η προσφυγή της Π.Ο.Ε.Σ. στο ΣτΕ για να «στηθεί» αυτό το ανάχωμα; Τι προηγήθηκε; Η απάντηση «κρύβεται» στις λεπτομέρειες και στη συγκεκριμένη περίπτωση η λεπτομέρεια, μόνο λεπτομέρεια δεν ήταν! Οι μεγαλειώδεις, ένστολες κινητοποιήσεις του 2012 και 2013 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διοργανωμένες από τον τιτάνα και πατέρα του στρατιωτικού συνδικαλισμού Σχη (εα) Ανέστη Τσουκαράκη, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο των διεκδικήσεων, «σπάζοντας» τον «τσαμπουκά» της τότε κυβέρνησης και δίδοντας έναν επιπλέον λόγο δικαστικής δικαίωσης.
Εννέα χρόνια μετά τις πετυχημένες κινητοποιήσεις των στελεχών των ΕΔ και κάνοντας τον απολογισμό, διαπιστώνουμε ότι η αγοραστική τους δύναμη έχει εξασθενίσει, εξαιτίας της ακρίβειας που μαστίζει ολόκληρη την κοινωνία. Διαπιστώνουμε ότι το νέο ειδικό μισθολόγιο, μπορεί να εδράζεται σε πολύ καλύτερες βάσεις από το προηγούμενο, αλλά οι αριθμοί που το συμπληρώνουν το αδικεί, χαρακτηρίζοντάς (δικαίως) ειδικό «φτωχολόγιο». Τα απλήρωτα νυκτερινά, η μη αναγνωρισμένη υπερωριακή απασχόληση, η υπερεργασία χωρίς ανάπαυση και η χωρίς οικονομικό αντίκρισμα προσφορά εργασίας σε αλλότριο αντικείμενο (γεγονότα Αττικής Οδού, συμβολή σε πυροπροστασία-πυρασφάλεια, συμβολή στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, συνδρομή σε αντιμετώπιση πλυμμηρικών φαινομένων κ.λπ), προκαλούν την αγανάκτηση, το αίσθημα της αδικίας και την απογοήτευση των στρατιωτικών, τα οποία σωρεύονται και (νομοτελειακά) τουλάχιστον αναζητούν οδό εκτόνωσης. Είναι αυτή η οδός η ένστολη δημόσια διαδήλωση; Κι αν ναι, γιατί δεν εκδηλώθηκε κατά την έναρξη της Δ.Ε.Θ.;
Η απάντηση στο ερώτημα έρχεται απλά και αβίαστα. Για τους στρατιωτικούς, η ένστολη διαμαρτυρία είναι το τελευταίο δημοκρατικό «όπλο» απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές και επιλογές. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί χάριν «παράδοσης» σε «προκαθορισμένο» τόπο και χρόνο. Αυτή η επιλογή, αποσκοπεί καθαρά και μόνο στην εκτόνωση. Ο στρατιωτικός δεν θέλει απλά να εκτονωθεί. Θέλει να δικαιωθεί! Και η δικαίωση, αν απαιτηθεί να συνοδεύεται από μία ένστολη, δημόσια, ειρηνική, δημοκρατική διαμαρτυρία, αυτή θα συμβεί όταν κι εκεί που κανείς δεν θα περιμένει.
Του ΕΠ.ΟΠ. Λχία (ΠΒ) Βασίλειου Μαυρίδη
Μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών και
Προέδρου της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφερειακής Ενότητας Πιερίας.
