Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Α΄μέρος
Θα θέλαμε ως εισαγωγή στο άρθρο μας να αναφερθούμε στο ξεκίνημα των δανείων που πήρε η δύσμοιρη πατρίδα μας. Μέχρι και τις μέρες μας ακούγεται η φράση « ε, δεν έχεις και τα δάνεια της Αγγλίας» για κάποιον, που έχει κάποιο χρέος και να δυσκολεύεται να το αποπληρώσει. Η φράση φυσικά δεν ακούγεται τυχαία, αλλά έχει πραγματικό αντίκρισμα. Κυριολεκτείται στο δάνειο που συνήψε ο Αλ. Μαυροκορδάτος το 1824, με την Αγγλία κι έτσι έδεσε την Ελλάδα με τα βρετανικά συμφέροντα. Πριν συναποφασισθεί αυτό το δάνειο, ο Δημήτριος Υψηλάντης – μορφή της ελληνικής επανάστασης του 1821 για την οποία δε βρίσκεις ψεγάδι – έστειλε επιστολή στα 1823 στον Μαυροκορδάτο με την οποία τον απέτρεπε από τη σύναψη αυτού του δανείου ως επιζήμιου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Η επιστολή αυτή υπάρχει στο αρχείο Μαυροκορδάτου (Ακαδημία Αθηνών). Βέβαια και ο Κολοκοτρώνης και ο αγωνιστής της επανάστασης Σπηλιάδης εναντιώθηκαν στα δάνεια του Μαυροκορδάτου. Σημειωτέον ότι στο όνομα αυτού του πρώτου ελληνικού δημόσιου χρέους παραχωρήθηκε κοντά στα τόσα άλλα το δικαίωμα στη Βρετανία να επεμβαίνει και στρατιωτικώς εναντίον της Ελλάδας, αν αυτή δεν ικανοποιούσε τους δανειστές της. Κι από τότε συνέβησαν πολλά, τέσσερις χρεοκοπίες της χώρας μας στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας μας – δεν είναι του παρόντος να μιλήσουμε γι’ αυτά – όμως διανύουμε στις μέρες μας την πέμπτη χρεοκοπία και θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στο εν λόγω άρθρο μας ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας μπορεί να αντιμετωπισθεί με άλλο τρόπο κι όχι με αυτόν που το διαχειρίζονται οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις.
Και αυτό γιατί το ελληνικό δημόσιο χρέος με τη μορφή που πήρε αμέσως μετά το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο και το τρίτο είναι ένα χρέος που το νομικό και οικονομικό επιτελείο του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) σε ημερίδα που διοργάνωσε για το δημόσιο χρέος στις 19/3/2017 και 5/4/2017 κατέδειξε ότι είναι παράνομο. Το ίδιο έχουν επίσης διακηρύξει εξέχουσες προσωπικότητες (όπως
ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης κ. αλ.). Επομένως επειδή είναι παράνομο το δημόσιο χρέος , το στοιχείο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αμυντικό όπλο τεραστίων διαστάσεων απέναντι στους δανειστές στα χέρια μιας κυβέρνησης που πραγματικά θα είναι διαβασμένη, θα είναι προετοιμασμένη, θα είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει τα δίκαια της χώρας αρνούμενη αυτό το χρέος και μονομερώς να το διαγράψει.
Επί τέλους ως πότε όλες οι κυβερνήσεις μας και οι συμβουλάτορές τους από το Μάη του 2010, οπότε έσκασε η φούσκα της χρεοκοπίας της χώρας μας, θα αντιμετωπίζουν το χρέος έτσι, ώστε οι πανέλληνες να βιώνουν όλο και νέες φοροεπιδρομές, μειώσεις μισθών και συντάξεων, διαρκή λιτότητα και τελικά νέο δανεισμό; Και συγκεκριμένα γιατί δεν εξήγησαν και δεν μας εξηγούν, πόσο από υφιστάμενο δημόσιο χρέος μπορεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί ο Έλληνας εργαζόμενος και η οικονομία; Πόσο 10/%, , 30%, μήπως 5% ή 1%. Γιατί δε μας λένε; Αυτά τα χρόνια από το 2010 – 2017 δημιουργήθηκαν συνθήκες ανυπαρξίας εισοδήματος για τον Έλληνα, που δεν μπορεί ούτε και τις βασικές καταναλωτικές του δαπάνες να ικανοποιήσει. 20% υστερεί το μέσο εισόδημα των νοικοκυριών από το απαραίτητο που χρειάζεται, στα όσα καταναλώνει Και οι κυβερνώντες μας καλούν τα νοικοκυριά να συνεχίσουν να εξυπηρετούν μέρος του χρέους. Ε, νισάφι πια, γιατί δε βλέπουν την αντικειμενική κατάσταση του εισοδήματος των νοικοκυριών, γιατί τρέμουν την αναμέτρηση με τους δανειστές, γιατί προτιμούν την αναγνώριση του χρέους και την εξυπηρέτησή του κατά ένα μέρος και δεν τους καίγεται καρφί που με τις τακτικές τους ολόκληρος ο ελληνικός λαός βαίνει προς εξαφανισμό;
Φυσικά οι καθημερινοί μας συνάνθρωποι αγωνιωδώς ρωτούν: « Μπορεί να διαγραφεί το χρέος;», απαντούμε απερίφραστα με ένα ηχηρό ναι, γιατί το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι παράνομο τοκογλυφικό, καταχρηστικό απεχθές ειδεχθές κλπ. Συγκεκριμένα όμως, για να πεισθούμε: Ρωτά ο οποιοσδήποτε, μα δε θα πληρώσουμε, αφού τα χρωστάμε αυτά τα λεφτά. Απαντάμε, όχι δεν τα χρωστάμε και ας προσέξουμε: Αυτό το χρέος της Ελλάδας έχει διαμορφωθεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, που χρήζουν εξέτασης. Οι δανειστές μάς δανείζανε, ενώ ξέρανε, ότι, για να τους πληρώσουμε , δανειζόμασταν εκ νέου, παίρναμε δάνεια, για να ξεπληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτό στη διεθνή νομολογία είναι CASUS BELLI. Κανένα κράτος δε μπαίνει στην αποπληρωμή ενός χρέους, όταν δεν μπορεί να δανεισθεί. Εμείς δεν μπορούσαμε να δανεισθούμε και κακώς μας δίνανε διαρκώς δάνεια και οι δανειστές ρισκάρανε. Και να τι λέει το Διεθνές Δίκαιο σχετικώς: Εφόσον εσύ έπαιρνες ρίσκο αγοράζοντας ένα ομόλογο από ένα κράτος, που ήξερες ότι για να στο πληρώσει, θα έπρεπε να δανεισθεί και το ’παιρνες με αυξημένο επιτόκιο σε σχέση με το επιτόκιο, που υπήρχε μέσα σε άλλα ομόλογα, τα ρίσκα σου τα πήρες, μάλιστα με υψηλή απόδοση, υψηλότερη απ’ ό,τι να ’παιρνες ένα ομόλογο ενός κράτους, που δε θα ’χε τέτοια προβλήματα, όπως η Ελλάδα, αμειβόσουνα γι’ αυτό, δεν ήταν ότι το ’ παιρνες χωρίς να ξέρεις. Άρα το ρίσκο σου το πήρες, είσαι επενδυτής, πήρες το ρίσκο κι, όταν λοιπόν το κράτος δεν μπορεί να σε πληρώσει, έχασες το ρίσκο σου. Γι’ αυτό και στη διεθνή νομολογία δεν είναι το ίδιο να δανείζεσαι με σύμβαση κανονικά από κράτος και να δανείζεσαι μέσω ομολόγων, δε θεωρείται ίδια η σύμβαση, η ίδια υποχρέωση να ’πούμε.
Επομένως δεν έχασαν οι δανειστές μας μόνο το ρίσκο, αλλά επί πλέον δεχτήκανε να καταλυθεί το δικό μας πολιτικό σύστημα, να καταλυθεί η ασυλία του ελληνικού κράτους και να μεταβληθεί αυτό σε απλή εταιρία, η οποία μπαίνει σε εκποίηση με το πρώτο μνημόνιο. Με την πρώτη δανειακή σύμβαση (όρος 14 παράγραφος 5) καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία, καταλύθηκε το Σύνταγμα στις βασικές του διατάξεις και εφθάσαμε στο σημείο τα ελληνικά κοινοβούλια να ψηφίζουν σχέδια ή προσχέδια μνημονίων και να δίνουν το δικαίωμα στον υπουργό οικονομικών και στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας να υπογράφουν τα τελικά σχέδια , τα οποία δεν περνάνε ποτέ από το κοινοβούλιο, ενώ αντίθετα στα υπόλοιπα κοινοβούλια της Ευρωζώνης τα τελικά σχέδια των μνημονίων περνάνε για έγκριση. Στο κοινοβούλιό μας αυτό δεν έγινε, δηλαδή καταλύθηκε το Σύνταγμα.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν διότι με όπλο το χρέος ή με μοχλό το χρέος δημιουργήθηκε ένα παράνομο καθεστώς δικαίου στην Ελλάδα. Αυτό μας δίνει το δικαίωμα να καταγγείλουμε το σύνολο του χρέους και να το διαγράψουμε. Και δεν μπορεί κανείς να κινηθεί εναντίον μας. Γιατί το πλαίσιο μέσα στο οποίο μας δανείζανε, μέσω του Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, ήταν, για να μας κρατήσουν μέσα σ’ ένα κλειστό Club, από το οποίο φεύγουμε, αξιοποιώντας το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Και με μια πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση διακηρύττεις στους δανειστές: Κύριοι αρνούμαι να σας πληρώσω, δεν μπορεί να επιβιώσει ο λαός μου. Είναι πολύ απλό, δεν είναι θέμα, αν με συμφέρει ή αν δε με συμφέρει.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ
και ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. στις εκλογές του 2015
