Γράφει η Άσπα Κοροσίδου
Αποσυνδέω την ωριμότητα από το συναίσθημα και στρέφομαι προς τη νοημοσύνη. Έχετε σκεφτεί πόσες οικογένειες αποσυνδέουν το συναίσθημα από τη νοημοσύνη; Ή μήπως είναι υπερσύνδεση συναισθήματος και νοημοσύνης; Αν και δεν υπάρχει ο όρος αυτός στα λεξικά που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε, είναι πασιφανής η ανάγκη για σύνθεση νέων ανατρεπτικών λέξεων που να ανταποκρίνονται στις αλλαγές που υφίσταται πολυεπίπεδα η κοινωνία. Ειδικότερα μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο, εξαιτίας της εμφάνισης νέων τύπων οικογένειας προκύπτουν ολοένα και περισσότερο νέες ταυτότητες ανθρώπων που ορίζονται με καινούριους όρους. Άλλωστε, ο τρόπος πρόσληψης, επεξεργασίας και απόδοσης των λέξεων διαφέρει σε ανόμοια κοινωνικά ή οικογενειακά περιβάλλοντα.
Οι οικογένειες σήμερα, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν υποδύονται ρόλους. Το κάθε μέλος έχει το δικό του χώρο για να σκέφτεται και να εκφράζεται ώστε τελικά να λειτουργεί σαν μονάδα. Η παιδική ηλικία συχνά μοιάζει με ενηλικότητα ενώ οι ενήλικοι γονείς φαίνεται να διεκδικούν τα απωθημένα της εφηβείας. Στην πραγματικότητα, δεν αμφισβητείται ο θεσμός της οικογένειας αυτός καθαυτός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι που την αποτελούν χειρίζονται τις μεταξύ τους σχέσεις. Η μεταβατική εποχή στην οποία ζούμε, επηρεάζει αναπόφευκτα τους δεσμούς και τις κοινωνικές εμπειρίες των ανθρώπων. Ο κόσμος των συναισθημάτων συρρικνώνεται και εμφανίζονται νέα χαρακτηριστικά για το χειρισμό των σχέσεων.
Η αύξηση των διαζυγίων, οι συμβιωτικές σχέσεις και η ελεύθερη συμβίωση καθρεφτίζουν θα λέγαμε την οικογένεια στη συγκεκριμένη εποχή. Οι ήδη οικογένειες επαναπροσδιορίζονται με βάση τα νέα κοινωνικά δεδομένα, ενώ αυτές που δημιουργούνται σήμερα γνωρίζουν εκ των προτέρων πώς πρέπει να λειτουργήσουν ώστε να επιβιώσουν σε αυτήν την κοινωνική κατασκευή που συμβαίνει γύρω μας. Βέβαια, προβάλλεται τόσο έντονα η σύναψη τυπικών σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους με επιχείρημα την αυτοπροστασία και τον έλεγχο του εαυτού που μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσει κανείς να ισορροπήσει μεταξύ του εγώ και του συναισθηματικού άλλου.
Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο είναι τα λεγόμενα posts αγάπης στα κοινωνικά δίκτυα. Τα ονομάζω προβολικά συναισθήματα και καθησυχάζω κάπως τον εαυτό μου. Καταλήγω να σκέφτομαι την κρίση. Δεν οικονομική. Είναι κρίση πολιτισμού, κρίση διαχείρισης.
Άσπα Κοροσίδου
Φοιτήτρια παιδαγωγικού τμήματος του ΑΠΘ
