Στη χώρα μας όταν πας στην ταβέρνα, αφού πάρουν παραγγελία σε ρωτάνε, “Τι θα πιείτε;”, δηλαδή τι αλκοολούχο ποτό, μπύρα, κρασί, ούζο κλπ.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Δεν σημαίνει νερό. Το νερό το σερβίρουν έτσι κι αλλιώς, παλιά δωρεάν σε κανάτα, σήμερα εμφιαλωμένο – που σού το χρεώνουν.
Φαίνεται ότι αυτό πάει να αλλάξει. Το αλκοόλ άρχισε να θεωρείται βλαβερό για την υγεία. Ακόμα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υιοθετεί αυτήν την άποψη.
Δεν ξέρω εάν στη χώρα μας θα αλλάξει κάτι, γιατί σαν λαός έχουμε μεγάλη και πανάρχαια παράδοση με το κρασί. Ένας από τους αρχαίους θεούς μας ήταν ο Διόνυσος. Οι πρόγονοι μας, όπως λέει και ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, φιλοσοφούσαν τρώγοντας και πίνοντας κρασάκι.
Σήμερα πίνουμε όχι μόνο για απόλαυση, αλλά κι όταν είμαστε ερωτευμένοι και θέλουμε να πνίξουμε στο κρασί τον πόνο και τα προβλήματα μας.
Το λέει και το ωραίο παλιό τραγούδι με τον Τώνη Μαρούδα:
Παραπονιέσαι ότι έγινα μπεκρής
κι ας φταις εσύ που έχω πιάσει το ποτήρι,
όμως αν θέλεις να το κόψω το κρασί
εγώ ποτέ μου δεν σού χάλασα χατίρι.
Κάθε ποτήρι που το πίνω μοναχός
χωρίς να βλέπω τα ολόγλυκα σου μάτια
φαρμάκι γίνεται και στάζει στην καρδιά
μεσ’ την καρδιά μου που την έκανες κομμάτια.
Εγώ θα κόψω το κρασί
για σένα αγάπη μου χρυσή
αφού στα χείλη σου τα δυο
μπορώ αχόρταγα να πιω
απ’ το κρασί που μόλις πίνω ξανανιώνω.
Εγώ θα κόψω το κρασί,
λόγω τιμής, ποτέ μου πια δεν ξαναπίνω
αλλά, βοήθα με κι εσύ
στην αγκαλιά σου κάθε πόνο μου
να σβήνω…
