Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, το εξ αφορμής του «μαζί μέχρι τέλους», ρηθέν διά στόματος υπουργού Εθνικής Άμυνας, Πάνου Καμμένου, ως ευχή να συμπληρώσει τετραετία στην εξουσία το κουβέρνο, αληθώς υποθέτουμε, ερώτημα του τίτλου έρχεται να απασχολήσει τη στήλη μήνα και βάλε μετά τη δήλωση, ας όψεται ο απρόθυμος να υπακούσει (νεο)φιλελεύθερα κελεύσματα κι επομένως πικραμένος ένεκα το τρίτο, «δεύτερη φορά αριστερά», μνημόνιο, χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», που ακούγοντας τα ανωτέρω, από τηλεοράσεως, έπεσε σε βαθύ (ανα)στοχασμό, τι γράφω ο άνθρωπος!
Αποτέλεσμα; Ο καημός διάψευσης των προεκλογικών προσδοκιών φυσικό επόμενο ήταν να μας οδηγήσει σε αναζήτηση γιατρικού, διά παραφράσεως επιτυχιών λαϊκών δημιουργών, με πρώτο τον Ερρίκο Θαλασσινό, άδοντες σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου:
Ανέβαινε στο ξέφωτο.
Τα λόγια ήτανε καλά, / καλά κι ελπιδοφόρα, / αλλά κινήσεις Σόιμπλε / μας κόψανε τη φόρα.
Ανέβαινε στο ξέφωτο, / Αλέξη, άλλο δεν πάει, / για αγορές κινήσαμε / κι ο «κόφτης» μάς πονάει.
Οι συμφωνίες δύσκολες, / βαριές κι οι αλυσίδες, / που δέσανε το μέλλον μας, / πώς δεν τις είδες;
Τέλειωνε με το ξέφωτο, / Αλέξη, ντέρτια έχω, / μαζί ως το τέλος θυσιών / να μείνω δεν αντέχω,
διαμαρτυρόμαστε, έκτοτε, το λοιπόν, προς αφύπνιση της πένας του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, ώστε να αναπεμφθεί ο δέον εξάψαλμος, μπας και σταματήσουν οι «ευώδεις» όρκοι πολιτικής πίστης, τέτοιες δύσκολες ώρες που όλοι εμείς οι πιο αδύναμοι δεν ξέρουμε τι λυπητερές φέρνει η επαύριον, αλλά πού;
Δυστυχώς για εμάς, την κατανόηση που αποζητούσαμε κατέστησαν απατηλό όνειρο:
Ξιφουλκήσεις στις υπέρ ελαφρύνσεων δεήσεις.
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Με τις «σφήνες» να εστιάζουν στα μεγάλα, ήτοι με ποιο επεισόδιο θα συνεχιστεί το σίριαλ ανταλλαγής πυρών κυβέρνησης – αντιπολίτευσης εκατέρωθεν της ανεξαρτησίας της Θέμιδος, ή ποιος ιθύνων έχει σειρά να λάβει τα συχαρίκια πολιτών για τις λυσιτελείς θεσμοθετήσεις, όπως συνέβη με τους υφυπουργούς Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τάσο Πετρόπουλο και Γιάννη Μπαλάφα, αντίστοιχα, το πρόβλημά μας αναμενόμενο ήταν να θεωρηθεί ήσσονος σημασίας.
Γεγονός που μας ανάγκασε να αλλάξουμε τροπάρι, βεβαίως – βεβαίως, ένεκα η πίκρα, μεγάλη πίκρα και δη ιδεολογική, Αριστερά και Μνημόνιο ασύμβατες έννοιες γαρ, που δεν επέτρεπε να ησυχάσουμε.
Ναι, για(!), και η φιλελεύθερη σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», αντί να διερωτάται πομπωδώς: «Αφού ασκούμε κριτική στο ρελαντί, γιατί μαρσάρετε;» κάλλιο να ανοίξει κανένα λεξικό, προκειμένου να ξεκαθαρίσει τη διαφορά μεταξύ ριψοκίνδυνου χαρακτήρα της αφηγήσεως και μαρσαρισμάτων εφευρέσεώς της.
Διότι, μόνον έτσι θα λείψουν οι παρεμβολές για να καταφέρουμε να αποδείξουμε τη σοβαρότητα των ισχυρισμών μας, μήπως πείσουμε τον οικοδεσπότη της στήλης να επιτρέψει να ρίξουμε στην ενημέρωση της κοινής γνώμης το βαρύ πυροβολικό, άδοντες σε διασκευή Δημήτρη Χριστοδούλου:
Τι να φταίει…
Είμαστε σαν δυο ραλίστες
που μαρσάρισαν,
και πριν πέσει η σημαία
οι τροχοί φρενάρισαν.
Τι να φταίει, τι να φταίει
που δεν φύγαμε μπροστά,
δεν μετρήσαμε το δρόμο
και το καύσιμο σωστά.
Στο ίσιωμα, γενναίε Πάνο,
ντεραπάρουμε,
στα Μνημόνια απάνω
διαρκώς ρισκάρουμε,
κυβερνήτες και κυβερνώμενοι, αναγνώστες μου, κι όσο για το τέλος;
Δουλειά των καλπών να το γράψουν, όταν ή άμα στηθούν, σκεφθείτε το. Το «βόλι», το καλό, ε!…
-Ω-
