Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν τα μηνύματά του. Χριστούγεννα και Πάσχα απηύθυνε ένα μήνυμα προς το ποίμνιο. Και κάθε φορά ο πιστός αναρωτιόταν. Πώς είναι δυνατόν το χιλιοειπωμένο, να το αρθρώνει τόσο ζηλευτό;
Το φετινό χριστουγεννιάτικο μήνυμα έκλεινε ως εξής: «Αδελφοί μου, υπενθυμίζω: Ό,τι πιο ωραίο είναι να αγαπάς, έστω κι αν κουράστηκες, όσο κι αν πονάς. Ό,τι πιο υπέροχο είναι ν’ αγαπάς, να αγαπάς αληθινά “ἐν Χριστῷ”. “Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει, καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ” (Α΄Ιω. 4:16)».
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν οι αφηγήσεις του. Μία φορά που κινδύνεψε σοβαρά και αισθάνθηκε ότι πλησιάζει το τέλος, προσευχήθηκε και άφησε τη ζωή του στον Θεό. Τότε εκείνος με πήρε στα χέρια του, έλεγε, και με πήγε πιο πέρα.
Άλλοτε πάλι, έκανε λόγο για μία γυναίκα με προβλήματα υγείας που η εγκυμοσύνη της δεν εξελισσόταν καλά, και ο γιατρός της συνέστησε να κάνει άμβλωση. Εκείνη όμως, με μεγάλη πίστη και πολλή προσευχή κράτησε το παιδί και γέννησε τον Αναστάσιο Γιαννουλάτο.
Ενώ δεν ήσαν λίγες οι φορές που αρέσκετο να δίδει το παράδειγμα των δύο λιμνών της Παλαιστίνης, της Γαλιλαίας και της Νεκρής Θάλασσας, που και οι δύο δέχονται τα νερά του ποταμού Ιορδάνη. Η πρώτη τα αφήνει να φύγουν προς τον Νότο και έχει πλούσια ζωή μέσα και γύρω από αυτήν. Η δεύτερη τα κρατάει για τον εαυτό της και δεν υπάρχει σε αυτήν ίχνος ζωής. «Να δέχεσαι και να προσφέρεις, αυτό είναι το μυστικό της πληρότητας της ζωής».
Ο Αναστάσιος ήταν η διδαχή του. Για εκείνον, η γνώση ήταν μεν το θεμέλιο της πίστης, αλλά η πίστη ήταν η πυξίδα της γνώσης. Γι’ αυτό και ο διάλογος με τον συνάνθρωπο, -που δεν τον θεωρούσε πολυτέλεια, αλλά βασικό συστατικό της ειρήνης και της συνύπαρξης-, δεν μπορούσε να είναι κήρυγμα και προσηλυτισμός, αλλά μόνο μαρτυρία και ελευθερία.
Ο Αναστάσιος δεν είναι τα 450 κτίσματα που άφησε πίσω, ναοί, μοναστήρια, ακαδημίες, σχολές, σχολεία, κέντρα νεότητας, κέντρα υγείας, ξενώνες, εργαστήρια, συσσίτια. Είναι τα παιδιά του. Οι νέοι της Βορείου Ηπείρου που γέμισαν όλα αυτά τα κτίρια, οι γυναίκες και οι άντρες από όλη την Αλβανία που τον ακολούθησαν και έδωσαν ζωή στο όραμά του.
Μεταξύ των πνευματικών του τέκνων διακρίνονται ο Βαγγέλης Ντούλες, βουλευτής στο αλβανικό κοινοβούλιο και πρόεδρος του Κόμματος Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο προασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών χωρίς εθνικές ή άλλες διακρίσεις.
Ο Λεωνίδας Παππάς, συνεργάτης της Τεχνικής Υπηρεσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, πρόεδρος της Ομόνοιας και υποψήφιος δήμαρχος του δήμου Φοινίκης.
Ο Φρέντης Μπελέρης, εκλεγμένος δήμαρχος Χειμάρρας και ευρωβουλευτής Ελλάδος, που, όταν «φιλοξενούταν» από τον Έντι Ράμα στις φυλακές του Φιέρι, ο Αναστάσιος τον επισκέφθηκε ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου και ήταν συνεχώς στο πλευρό του.
Ο αγιογράφος Χρήστος Παπανικολάου, που με την τεχνική της γραμμικής φωτοσκίασης σε μονοχρωμία φιλοτέχνησε τόσο τον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως, όσο και το Παρεκκλήσιο της Γεννήσεως στα Τίρανα, έργα για τα οποία τεχνοκριτικοί από τη διεθνή κοινότητα αποφαίνονται ότι πρέπει να συμπεριληφθούν στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Ο Άγγελος Συρίγος, που με τον Αναστάσιο, ως ακαδημαϊκούς δασκάλους, τους ένωνε επί 34 συναπτά έτη, από το 1991, η ίδια άγρυπνη μέριμνα για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό «στα χαρακώματα».
Ο Αναστάσιος είναι όλα τα παιδιά του, είμαστε όλοι εμείς που οφείλουμε να αγαπήσουμε εαυτούς και αλλήλους, διότι εκείνος έβλεπε πάντοτε την Αγάπη και τον Χριστό μέσα μας. Αυτό είναι και ήθελε να είναι το υψηλότερο έργο του.
Αυτός ο Ποιμένας, που είχε την οξυδέρκεια να διακρίνει ότι η αλήθεια ενός λαού είναι η γλώσσα με την οποία βρίζει και με την οποία προσεύχεται, δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει άλλο όνομα. Καλή Ανάσταση Πατέρα Αναστάσιε!
Μυρένα Σερβιτζόγλου
Σύμβουλος Επικοινωνίας, Συγγραφέας
