Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι γυναίκες αφήνουν μακριά νύχια και τα βάφουν.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά τώρα τελευταία άρχισαν να βάζουν και πρόσθετα ακρυλικά ζωγραφιστά νύχια, που τα πληρώνουν μάλιστα ένα σωρό λεφτά!
Φαίνεται ότι είναι της μόδας τα ινστιτούτα ονυχοπλαστικής που εμφανίστηκαν και προσφέρουν στις πελάτισσες τους σύγχρονες υπηρεσίες, όπως π.χ. περιποίηση και αναζωογόνηση νυχιών, υγρό μανικιούρ, ξηρό μανικιούρ, απλό πεντικιούρ, γαλλικό πεντικιούρ, spa πεντικιούρ, μασάζ άκρων, παραφινόλουτρο, καθαρισμός σκληρύνσεων με χρήση κερατολυτικής λοσιόν, βαφή με απλό μανό, ημιμόνιμη βαφή, χρήση τροχού και ράσπας, παστέλ αποχρώσεις, αφαίρεση ημιμόνιμη, combi μανικιούρ, ημιμόνιμα βερνίκια, μονοφασικό gel και acrylgel, sculpting gel, διακοσμητικά στρασάκια, nail art, nail design, control builder gel κλπ. κλπ.
Αν ζούσε η γιαγιά μου σήμερα θα πάθαινε σοκ μ’ αυτά τα πράγματα που θα έβλεπε. Τον καιρό τον δικό της δεν υπήρχαν ούτε ινστιτούτα αισθητικής ούτε καν νυχοκόπτες (τα νύχια τα έκοβαν με το ψαλίδι)!
Λόγω φτώχειας δεν υπήρχαν λεφτά για πολυτέλειες.
Αντίθετα, κατά τις 4 η ώρα τη νύχτα μέσα στο μαύρο σκοτάδι, δηλαδή την ώρα που οι σημερινές ξενύχτισσες νεαρές γυναίκες γυρίζουν για ύπνο στο σπίτι από τα μπαράκια και τις ντισκοτέκ, οι γυναίκες τότε σηκώνονταν από το κρεβάτι και αγουροξυπνημένες φορούσαν τα πιο παλιά ρούχα, ανέβαιναν μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια στο ξύλινο κάρο που το έσερνε ένα μουλάρι και ταρακουνούσε στον ανώμαλο δρόμο, και πήγαιναν μακριά έξω από την πόλη στα χωράφια για να δουλέψουν!
Εκεί, μέσα στη νύχτα, με το φως από ένα φανάρι πετρελαίου, σκυφτές και διπλωμένες στα δύο επί 4-5 ώρες έσπαζαν και μάζευαν τα φύλλα από τα καπνά.
Αυτά τα καπνά έβγαζαν ένα μαύρο απαίσιο παχύρρευστο και πικρό υγρό σαν πίσσα, το ζεχίρι, που κολλούσε στα δάχτυλα και στα νύχια…
Κάπως έτσι περιποιούνταν τα νύχια τους τότε οι γυναίκες!
