Μετά την θεαματική κωλοτούμπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το «αντιμνημονιακό μέτωπο; του οποίου κατείχαν όλα εκείνα τα χρόνια της κρίσης, επαξίως την πρωτοκαθεδρία, περιέπεσε σε χειμερία ( ή εαρινή νάρκη).Ούτε φαίνεται ούτε ακούγεται. Στον κυρίαρχο κομματικό χώρο. Απόμειναν οι γνωστές κραυγές του ΚΚΕ που διακρίνεται, τουλάχιστον σ’ αυτόν τον τομέα για την άψογη συνέπεια του κατά της ΕΕ και της ΟΝΕ, της Χρυσής Αυγής, της ΛΕ και άλλων αριστερίστικων και αριστερών οργανώσεων, που δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Μετά την θεαματική κωλοτούμπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το «αντιμνημονιακό μέτωπο; του οποίου κατείχαν όλα εκείνα τα χρόνια της κρίσης, επαξίως την πρωτοκαθεδρία, περιέπεσε σε χειμερία ( ή εαρινή νάρκη). Ούτε φαίνεται ούτε ακούγεται. Στον κυρίαρχο κομματικό χώρο. Απόμειναν οι γνωστές κραυγές του ΚΚΕ που διακρίνεται, τουλάχιστον σ’ αυτόν τον τομέα για την άψογη συνέπεια του κατά της ΕΕ και της ΟΝΕ, της Χρυσής Αυγής, της ΛΕ και άλλων αριστερίστικων και αριστερών οργανώσεων, που δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ο Αλ. Τσίπρας, αναδείχθηκε μέσω των «Αγανακτισμένων» των «αντιμνημονιακών» του «αγώνων» και λαϊκίστικων επιδόσεων του. Τόσο πέρσι το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα και την κυβιστική του όσο και την τελευταία περίοδο με τα φορομπηχτικά νομοσχέδια που έφερε και «πέρασε» από τη Βουλή αλλά κυρίως τον «κόφτη» και το υπερταμείο που θα αποτελούν όνειδος για την κυβέρνηση και τους βουλευτές που τα στηρίζουν, προσβολή για την εθνική μας αξιοπρέπεια και οδύνη για το λαό μας για τα επόμενα 100 χρόνια (!!!) ως ο «μημονιακότερος» των μνημονιακών.
Ο λαός, από την άλλη, με μικρή εξαίρεση τους πολλά «έχοντες και κατέχοντες» ως μόνιμο θύμα της κρίσης και των μνημονίων, δεν μπορεί παρά να οικτίρει τους θύτες του. Πράγμα που πιστοποιούν αξιόπιστα η απαξίωση των κομμάτων, η αποχή από τα κομματικά «δρώμενα» και η εναγώνια αναζήτηση κάποιας διεξόδου από τα θανάσιμα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει.
Τα αρνητικά συναισθήματα της αποπνικτικής αδυναμίας να κάνει κάτι, απαισιοδοξίας και αβεβαιότητας για το μέλλον τον οδηγούν είτε στην συνεχή αύξηση των ποσοστών της αποχής και των λευκών στις εκλογές είτε της ενίσχυσης των ακραίων κομμάτων της Δεξιάς ή της Αριστεράς.
Περιέπεσε δε σε πλήρη σχεδόν αφασία – όπως το σκυλί, στο περίφημο πείραμα του Ιβάν Παβλόφ, όταν δεν μπορούσε πλέον να κάνει τίποτα ούτε και να περιμένει τίποτα.- Σ’ ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού εμφανίζεται – ετοιμοθάνατη κι αυτή – η αμυδρή ελπίδα ότι θα εμφανισθεί τελικά το νέο που θα ανατρέψει την άρρωστη κατάσταση και θα ξαναφέρει το χαμόγελο και την ευημερία στον τόπο. Υπάρχουν επίσης κι εκείνοι – μια έσχατη μειοψηφία – που πιστεύουν στην … ένοπλη επανάσταση, στη βία και στο αίμα, η οποία θα ξεκαθαρίσει – λεν- τα πράγματα. Περιττό να τους θυμίσει κανείς πως όλες μα όλες οι επαναστάσεις στην ιστορία απέτυχαν. Έφεραν βέβαια και κάποια θετικά αποτελέσματα (ουδέν κακόν αμιγές καλού) όμως τα θετικά αυτά ήταν αμελητέα σε σύγκριση με τους ποταμούς ανθρώπινου, νεανικού ως επί το πολύ, αίματος των εκατομμυρίων ανθρώπων που χάθηκαν. Στο βωμό μας χίμαιρας. Στη μανία κάποιων «φωτισμένων» για δόξα, δύναμη, ή χρήμα.
Πάντοτε ως τόσο παραμένει στις ψυχές μας η ελπίδα, ετοιμοθάνατη πλην αθάνατη. Που κάποιες φορές ελάχιστες δικαιώνεται. Σε κάποιο βαθμό έστω. Όπως, ας πούμε εκείνη που γέννησε το κίνημα του 1909. Τότε που το αναμενόμενο νέο τελικά εμφανίστηκε. Θα μπορούσαμε άραγε να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο σήμερα; Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Θαύματα γίνονται. Όμως πολύ σπάνια. Όπως λέει κι ο ποιητής: Τα θαύματα δεν γίνονται κάθε στιγμή. Κοιλοπονάνε χρόνια κι αιώνες βασανίζονται να κάνουν ένα θάμα».
Χρόνια περιμένουμε να φανεί το νέο, το πραγματικά νέο. Δεν ξέρουμε πως ακριβώς θα είναι αυτό, όμως σίγουρα θα είναι εντελώς διαφορετικό από τα κόμματα που όλοι μας γνωρίζουμε. Ως τώρα άδικα περιμένουμε «με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα». Αρκετοί πολιτικοί μας (λίγο περισσότεροι πάντως από δέκα) προσπάθησαν να εκφράσουν ( ή και να εκμεταλλευτούν) αυτή την ελπίδα ( Τρίτσης, Στεφανόπουλος, Αρσένης, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Αβραμόπουλος, Μάνος, Κουβέλης, Καμμένος, Πολύδωρος, Ζώης, Λαφαζάνης κ.α. ) τη λαϊκή ελπίδα. Απέτυχαν. Κάποιοι άλλοι φημολογείται πως προετοιμάζονται αυτόν τον καιρό. Θα αποτύχουν επίσης. Εκτός κι αν προκύψει κάτι το εντελώς, το πραγματικά νέο. Μακάρι…
Οι πλέον των δέκα πάντως επίδοξοι εκφραστές του νέου απέτυχαν. Και απέτυχαν γιατί παρίσταναν το νέο. Φόρεσαν – καταπώς λέει κι ο Μπρεχτ- καινούργια ρούχα, πάνω από τα παλιά, πήραν κι αστραφτερά δεκανίκια και ξεκίνησαν να σώσουν το λαό! Θα έφεραν το νέο στα λόγια. Στην πράξη το εξουδετέρωσαν και το παρουσίασαν ως παλιό, διεκδικώντας το νέο για τον παμπάλαιο εαυτό τους. Η αποτυχία τους ήταν δεδομένη. Τελευταίο παράδειγμα ο λαλίστατος κ. Τσίπρας. «Ευαγγελίστηκε» το καινούργιο μα σύντομα έδειξε πως είναι το πιο παλιό απ’ το παλιό.
Περιμένουμε το τέλος. Οπότε θάρθει κι ο τελικός λογαριασμός. Οσα είδαμε ως τα τώρα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όμως μένουν κι άλλα. Ακόμη χειρότερα …
