Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Τελικά είναι ένα κουίζ που αχνοφέγγει η λύση του, ένα αίνιγμα, που ποιος άραγε μπορεί να βρει τη λύση του;
– Εδώ σε θέλω!
– Περιμέναμε το εμβόλιο, ήρθε σχετικά γρήγορα, πολύ γρήγορα θα έλεγα, κάπου αχνοφέγγει μια ελπίδα ότι κάπου θα τα καταφέρουμε και γιατί να μην τα καταφέρουμε άραγε; Τόσες πανδημίες πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη, έκαναν την δουλειά τους, εφιαλτική δουλειά, και έπεσαν μετά στην “αφάνεια”! Έγιναν εμβόλια και ξανά εμβόλια και σώθηκε η ανθρωπότης από μια συνεχή πανδημία! Οι λοιμώξεις υπάρχουν ακόμη, δεν εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας, φυτοζωούν και κάπου κάπου μας θυμούνται!
– Και γιατί τα λες όλα αυτά;
– Διότι βγαίνει ο άλλος και σου λέει, και το εμβόλιο να γίνει δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ο κορονοϊός!
– Ε και; Η γρίπη εξαφανίστηκε, που την χρησιμοποιήσαμε σε αναφορές μας, και σκοτώνει κάθε χρόνο κόσμο και κοσμάκη; Υπάρχει το εμβόλιο της, το κάνει ο κόσμος και κατά κάποιο τρόπο ηρεμούν τα πράγματα. Μην αναφέρω και άλλους ιούς, που στην αρχή της εμφάνισής τους έσπειραν τον πανικό και τώρα είναι πλέον στις μαύρες αναμνήσεις μας! Το ίδιο και με αυτόν τον ιό! Καλόπαιδο κι αυτός!
– Το θέμα είναι να βολευτεί ο κόσμος και να μην ταλαιπωρείται και να μην πεθαίνει, να τον προσπερνάει όσο το δυνατόν με λιγότερες ταλαιπωρίες και μηδέν απώλειες! Διότι ακόμη είμαστε στην αρχή ρε! Ακόμη και οι ειδικοί έχουν πλήρη γνώση περί τίνος πρόκειται; Εγώ θα έλεγα, όχι!
– Κοίτα τι θυμήθηκα τώρα! Ήμουν προχτές σε ένα σουπερμάρκετ, όχι μεγάλο, οικογενειακό δηλαδή, της γειτονιάς να πούμε!
– Και;
– Καταφθάνει ασθμαίνουσα μια πελάτισσα προφανώς και γειτόνισσα διότι “πετάχτηκε” όπως ανάφερε!
“Aχ κορίτσια μου, – κορίτσια οι υπάλληλοι του εν λόγω καταστήματος – βγήκα βιαστικά και δεν πρόλαβα να βάλω μάσκα”. Εγώ ήμουνα έξω, σε λίγο θα έμπαινα μέσα να πιάσω ταμείο, χαμογέλασα κάτω από τα μουστάκια μου, πουλάκι μου, έπεσες στη φάκα! Διότι φεύγω βιαστικά και δεν προλαβαίνω για κάτι που είναι υποχρεωτικό τι σημαίνει; Να προλάβω τι; Θα έφευγε το λεωφορείο; Θα έφευγε το τραίνο; Τι τέλος πάντων; Αεροδρόμιο να πεις δεν υπάρχει εδώ τριγύρω, άρα τι θες να προλάβεις. Μπαίνω μέσα και πλησιάζω στο ταμείο. “Συγγνώμη εσείς γιατί δεν φοράτε, μάσκα; Και πως σας επέτρεψαν να μπείτε μέσα; Δεν έχετε καταλάβει τι ζούμε; Ξέρετε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο; Δεν θα θέλατε να το ζήσετε!” Κόκκαλο τα κορίτσια! “Πω πω, από τα μούτρα με πήρες, αφού δεν πρόλαβα λέμε!”. Αυτό ήταν! Μου γυάλισε το μάτι. “Εγώ θα έλεγα να βγείτε έξω! Τώρα!” “Πωπω τι να πω, είμαστε και γείτονες!” “Δεν έχουν καμιά σχέση οι γείτονες με τη δημόσια υγεία σε αυτή τη φάση, σας παρακαλώ!” Σε λίγο άρχισαν τα “καλά τα λες, μπράβο” αλλά να σκεφτείς ότι κανείς δεν έκανε παρατήρηση!
– Και τελικά;
– Πήρε μια μάσκα άρον άρον από το κατάστημα και εμφανίστηκε περιχαρούσα(sic)!
– Θέλω να καταλάβετε, της είπα, ότι οι γείτονες δεν έχουν καμιά σχέση με την δημόσια υγεία!
– Καλά της είπες! Χωρίς δημόσια υγεία, δεν υπάρχουν οι γείτονες!
