Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Άρχισαν πάλι τα νταούλια και θα εκνευριστώ! Θα ζαλιστώ πάλι.
– Μη μου πεις ότι υποφέρεις από ίλιγγους.
– Με αυτά που διαβάζω δεν μπορείς διαφορετικά. Ένας ίλιγγος σε πιάνει, μη σου πω και δυο, άντε και τρεις!
– Τόσο πολύ;
– Και ακόμη περισσότερο! Τι γίνεται όταν πλησιάζουν εκλογές;
– Τι γίνεται; Είναι να παίρνεις τα βουνά για να μην ακούς κανέναν. Και όταν έρθει η …πολυπόθητη μέρα… Κυριακή γιορτή και σχόλη… κατεβαίνεις, αφήνεις τα βουνά και τον καθαρό αέρα και ψηφίζεις για να νιώσεις για μερικά δευτερόλεπτα άρχοντας και βασιλιάς, γιατί μετά… μην είδατε τον Παναή… ο ένας από δω κι ο άλλος από κει. Διότι μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Που ξέρω εγώ, ρε φίλε, τι έκανες, μόλις απομακρύνθηκες από το ταμείο; Δεν κατάλαβες καλά; Δεν άκουσες καλά; Δεν μέτρησες καλά; Είχε πέσει το σκοτάδι και δεν έβλεπες καλά, τι να πω; Όλα μπορεί να συμβούν, άρα… μην βιάζεσαι να απομακρυνθείς από το ταμείο. Κίνδυνος θάνατος!
– Έτσι ακριβώς! Αρχίζεις και μαθαίνεις! Ξεκίνησαν τα γκάλοπ και μαζί με αυτά το αλαλούμ των αποτελεσμάτων. Κλείνει η ψαλίδα, κλείνει κι άλλο, και ακόμη λίγο, έχει κλείσει τελείως και μετά ως δια μαγείας ανοίγει και χάσκει ένα άνοιγμα τόσο μετά συγχωρήσεως! Ούτε ασανσέρ να ήταν! Μια πάνω μια κάτω!
– Να σου πω τι γίνεται!
– Για πες!
– Το ένα γκάλοπ ας πούμε γίνεται στην τάδε περιοχή που λίγο πολύ ένα ποσοστό θα απαντήσει έτσι. Οι άλλοι κάνουν γκάλοπ αλλού, οπότε τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά!
– Εκείνο όμως που με πεθαίνει είναι ότι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός είναι αυτός που έχει χαμηλότερα ποσοστά σαν κόμμα! Πως το εξηγείς εσύ αυτό;
– Α! Όλα κι όλα, εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια!
– Μη σου πω και τα πόδια!
