Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Ρε, τι δούλεμα τρώμε πάλι;
– Ποιος μας δουλεύει; Υπάρχει και κανείς που να μην δεν;
– Έλα μου ντε! Πες το μου ψέματα!
– Από το πρωί μέχρι το βράδυ αλληλοδουλευόμαστε! Ο ένας δουλεύει τον άλλον! Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω;
– Αυτό που μαζεύτηκαν όλοι για να γιορτάσουν τα εκατό χρόνια από τη λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου με ξεπερνάει!
– Έλα, μην είσαι ιδιότροπος! Καλό είναι αυτό! Καλό είναι να μην ξεχνάμε και να θυμόμαστε για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη!
– Θες να πεις ότι ένας πόλεμος είναι λάθος;
– Τι ερώτηση! Χρειάζεται να ρωτάς;
– Τότε;
– Τι τότε;
– Επειδή μαζεύτηκαν σημαίνει ότι θα θυμόμαστε και δεν θα ξεχνάμε;
– Αμέ!
– Ρε! Ποιος κάνει τον πόλεμο; Εγώ κι εσύ; Ο απλός λαός; Εμείς οι πληβείοι που δεν έχουμε να φάμε που λέει ο λόγος θα κάνουμε πόλεμο για να μην έχουμε και που την κεφαλήν κλίνη; Θα κυκλοφορήσει σαν ανέκδοτο!
– Ναι, αλλά…
– Τι αλλά ρε; Θα δούμε τους αρχηγούς των κρατών να μαζεύονται για να φάνε και να πιούνε και θα θυμηθούμε, εμείς; Δεν θα ξεχάσουμε εμείς; Το θέμα είναι αυτοί να θυμούνται, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω! Ρε, τι θα γίνουν οι βιομηχανίες όπλων όλων αυτών των μεγαλοκρατών; Θα κατεβάσουν ρολά; Θα στείλουν τον κόσμο στην ανεργία; Που το πας κι αυτό; Τι θα κάνει τόσος κόσμος που ζει και τρώει από την δυστυχία και το θανατικό του άλλου; Θα μου πεις, μακριά από μας κι ας πέσει αλλού, όπου νάναι!
– Ένα δίκιο το χεις, ρε παιδί μου!
– Όλα τα δίκια έχω, αλλά οι από πάνω πάντα ξεχνάνε τους από κάτω, διότι η εξουσία είναι άρρωστο πράμα, σου δημιουργεί παρενέργειες, παραισθήσεις, μεγαλοπρέπεια…
– Μεγαλοπρέπεια;
– Ναι, μεγαλοπρέπεια με ένα θρησκευτικό μυστικισμό!
