Στην Ελλάδα έχουμε κι ένα μεγάλο στάδιο για την φιλία στον Πειραιά, το ΣΕΦ, δηλαδή Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Φαίνεται, πάντως, ότι η φιλία είναι κάτι σπάνιο και ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν φίλοι.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Πριν από 50 χρόνια, όταν πήγαινα στο 6/τάξιο τότε Γυμνάσιο, το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών άρχιζε με το εξής κείμενο:
«Πιστεύω τω φίλω. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει».
(μετάφραση: Έχω εμπιστοσύνη στον φίλο. Ο φίλος δεν εγκαταλείπει τον φίλο όταν είναι κίνδυνοι και δυσκολίες).
Την εποχή εκείνη είχαμε δυσκολίες μεγάλες. Μας έλειπαν όλες οι σύγχρονες ανέσεις και ευκολίες, η ιατρική περίθαλψη, το φαγητό, τα ρούχα, η θέρμανση, η ψυχαγωγία. Φτώχεια καταραμένη, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το μέλλον, μετανάστευση.
Είχαμε όμως φίλους πραγματικούς, που ήταν έτοιμοι να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά για μάς, να γίνουν θυσία στην μεγάλη ανάγκη. Είχαμε ανθρώπινες σχέσεις, ήμασταν όλοι μια παρέα, ήμασταν πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Η χαρά του ενός ήταν χαρά όλων. Το ίδιο κι πόνος και τα προβλήματα.
Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Για να κάνεις επίσκεψη σε ένα φίλο, συγγενή ή γνωστό, πρέπει να κάνεις αίτηση, να τηλεφωνήσεις και να συνεννοηθείς μια βδομάδα νωρίτερα πότε ευκαιρούν και πότε έχουν ελεύθερο χρόνο.
Ακόμα κι απ’ το τηλέφωνο είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον. Το πρωί λείπει στη δουλειά και το έχει κλειστό. Απ’ τις 2 μέχρι τις 6 είναι ώρα μεσημβρινής ανάπαυσης. Στις 6 λείπει γιατί πάει τα παιδιά στο φροντιστήριο. 7–8 έχει κομμωτήριο ή έχει βγει για ψώνια.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν φίλοι σήμερα. Μόνο συμφέροντα. Όποιος έχει αντίθετη γνώμη, ας ψάξει να βρει, για παράδειγμα, τρία γνωστά του άτομα, που θα ήταν πρόθυμα να τού δανείσουν αμέσως 3.000 ευρώ…
