Γράφει ο Ιερεύς Σταύρος Παπαχρήστος
Γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την Κοίμηση κι όχι το θάνατο της Παναγίας. Γιατί, σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη και διδασκαλία, υπάρχει κοίμηση και όχι θάνατος των ανθρώπων.
Προ της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, συνέβησαν μερικά πράγματα: Η Παναγία ειδοποιήθηκε με Άγγελο τρεις μέρες πριν την Κοίμησή της. Προετοιμάστηκε με προσευχή στο Όρος των Ελαιών και οι Απόστολοι, κατά τρόπο ανεξήγητο, δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχαν τα τωρινά τεχνολογικά μέσα συγκεντρώθηκαν απ’ τα πέρατα της Γης στο χωριό της Γεθσημανή, όπου και την ενταφίασαν.
Αλλά προς έκπληξη όλων το σώμα της τρεις μέρες μετά την ταφή δεν βρέθηκε στον τάφο. Και αυτό συνέβη, επειδή ακριβώς, όπως μας λέι το τροπάριό της, «μετέστη»προς την ουράνια ζωή.
Από την Αγία Γραφή και μάλιστα την Καινή Διαθήκη τα μόνα λόγια της Παναγίας που έχουμε είναι το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον….» (Λουκά: Α: 47…). Με τα οποία μας πληροφορεί για τα γεγονότα, που αφορούν το πρόσωπό της.
Οι Αποστολικοί και Μεταποστολικοί Πατέρες, που έζησαν κοντά στα χρόνια αυτών των γεγονότων (80-280 μ. Χ.) δεν μας παρέχουν πολλές πληροφορίες περί του προσώπου της Παναγίας.
Εντούτοις η υμνολογία της Εκκλησίας σχετικά με την εορτή της Κοιμήσεως είναι μεγαλειώδης. Περιέχει βαθύτατα νοήματα, που μεταφέρουν τον άνθρωπο από τη Γη στον ουρανό. Όπως, για παράδειγμα, το «Ω του παραδόξου θαύματος η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς τον ουρανός ο τάφος γίνεται»!
Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καθιερώθηκε να γιορτάζεται την 15η Αυγούστου επί αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602). Δεδοομένου ότι το πρόσωπο της Παναγίας αποτελεί πρότυπο ηθικής και πνευματικής τελειότητος για τον άνθρωπο.
Το φεμινιστικό κίνημα έκανε διάφορες προσπάθειες για την ισότητα των δύο φύλων. Όμως οι υπερβολικές αξιώσεις, καθώς και η αποφυγή ουσιαστικού διαλόγου είχε δυσάρεστα για την κοινωνία αποτελέσματα. Γιατί, όταν υπάρχει πραγματική αγάπη και αλληλοκατανόηση για τη διαφορετική αποστολή των δύο φίλων επιλύονται όλα τα προβλήματα.
Καθρέφτη δε της αγάπης αυτής αποτελεί ο Ύμνος της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου (Προς Κορινθίους: 13: 1-8), όπου υπογραμμίζονται κάπου δεκαεφτά προϋποθέσεις. Οι οποίες όταν παραβιάζονται, η αγάπη είναι ψεύτικη και έχει σύντομο χρόνο λήξεως. Οπότε και ο καθένας τραβάει το δρόμο του…
Σκέπτομαι ανθρωπίνως, αν αυτή τη στιγμή παρουσιαζόταν μπροστά μας η Παναγία και μας ρωτούσε: Μήπως είστε πόρνοι, μοιχοί, παιδεραστές, διπρόσωποι, συμφεροντολόγοι, άδικοι, ψεύδορκοι, απατεώνες, ζηλόφθονοι, αισχρολόγοι, σωματέμποροι σε βάρος άλλων;
Κι αν μάλιστα φοράτε και πετραχήλια, εγκόλπια και είστε με το μέρος της κοινωνίας των Σοδόμων και Γομόρρων ή ζείτε, όπως στη ρωμαϊκή κοινωνία, τότε είναι που πολύ περισσότερο δεν σας θέλω κοντά μου.
Ίσως μερικοί θα της απαντούσαν: Διαβάζουμε την Αγία Γραφή και διάφορα θρησκευτικά βιβλία και επισκεπτόμαστε τακτικά μοναστήρια. Κι ακόμη νηστεύουμε, εξομολογούμαστε, ανάβουμε κεριά και λαμπάδες, εκκλησιαζόμαστε, κοινωνούμε…
Εκείνη θα μας απαντούσε: Εφόσον δεν εφαρμόσατε τον χριστιανικό τρόπο ζωής, αλλά άλλους τρόπους , όπως αυτοί που μεθοδεύονται από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και θυμίζουν Σόδομα και Γόμορρα δεν σας θέλω κοντά μου.
Δυστυχώς δεν δώσαμε στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θεωρία αλλά ιδιαίτερος τρόπος ζωής, που θέλει πρωταρχικά την πράξη.
Που σημαίνει ότι όλες οι προσπάθειες του γυναικείου κινήματος, παρά τα μερικά θετικά αποτελέσματα, τ’ αρνητικά για το θεσμό της οικογένειας είναι ασύγκριτα περισσότερα. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί την αποφυγή της τεκνογονίας προνόμιο. Και πολύ περισσότερο τώρα, που θεσμοθετούνται και προωθούνται ακόμη και μέσω της παιδείας διάφορα σχήματα συμβιώσεως, συγκατοικήσεις, γάμοι ομοφυλοφίλων και άλλα τέτοια εξόχως «προοδευτικά» .
Με τέτοια «προοδευτικότητα» οι Έλληνες σε λίγα χρόνια θα καταντήσουμε, όχι απλώς μειοψηφία στον τόπο μας αλλά είδος προς εξαφάνιση. Έστω κι αν μας βεβαιώνουν περί του αντιθέτου οι εξωνημένοι μπούφοι και οι όρνιθες πολυτελείας των ΜΜΕ (μ=μέσων μαζικής εξαπατήσεως).
Μήπως το γυναικείο κίνημα θα ‘πρεπε να ξανασκεφθεί, όχι μόνο τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά αποτελέσματα των προσπαθειών του; Μήπως με αφορμή τη γιορτή της Κοίμησης ρη Θεοτόκου θα ήταν καλό να προβληματιστούμε σχετικά με την κοινωνία, που έχουμε και αυτήν που πρέπει να έχουμε;
Έτσι ώστε το «μετέστης προς την ζωήν», που λέμε στο τροπάριο της Παναγίας, να ισχύει για όλους μας. Για να μη βλέπουμε τη ζωή μας μπροστά στη μαύρη οθόνη του θανάτου αλλά πάμφωτη απ’ το ανέσπερο φως της αιώνιας ζωής, όπως θέλει η Εκκλησία μας!…
Ιερεύς Σταύρος Παπαχρήστος
