Ο ήλιος δεν είχε ακόμα καλά καλά χαράξει, όταν ξεκινήσαμε για τον χώρο απογείωσης από ένα μικρό χωριό στον κάμπο της Κατερίνης στη σκιά του Ολύμπου.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, μια βόλτα με αερόστατο στην Πιερία ήταν κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου – πόσο μάλλον, το να πετάξεις δίπλα στον κρυμμένο από τα σύννεφα Όλυμπο που δεσπόζεı επιβλητικά πάνω από τον εύφορο κάμπο στα παράλια της Πιερίας.
Για την ακρίβεια, το άκουσμα και μόνο της λέξης αερόστατο μου έφερνε πάντα, σχεδόν αυτόματα, στο μυαλό το κλασικό μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν με τον θρυλικό ταξιδιώτη Φιλέα Φογκ που στην προσπάθειά του να κερδίσει το στοίχημα του να γυρίσει τον κόσμο σε 80 μέρες, θεωρούσε ότι ένα αερόστατο θα του έλυνε τα χέρια βοηθώντας τον να κερδίσει το στοίχημα.
Με αυτή τη χιουμοριστική εικόνα κατά νου και με την πρωινή δροσιά να πλημμυρίζει μεθυστικά την ατμόσφαιρα, φτάνουμε στον χώρο απογείωσης του αερόστατου που θα μας πετούσε πάνω από την Πιερία.
Σίγουρα, η θέα ενός τεράστιου ξαπλωμένου στο έδαφος μπαλονιού προκαλεί μια ευχάριστη προσμονή για την εμπειρία. Χρωματιστό και ογκώδες που φούσκωνε σταδιακά μαζί με ένα ειδικά προσαρμοσμένο καλάθι αρκετά μεγάλης χωρητικότητας ενωμένο με το υπόλοιπο τμήμα του, το αερόστατο γέμιζε σιγά σιγά με ζεστό αέρα και μετά από περίπου δέκα λεπτά συνεχούς κόπου, αγώνα και ιδρώτα ήταν σχεδόν έτοιμο για απογείωση.
Το μόνο που έμενε ήταν να μπούμε κι εμείς. Λίγα επιδέξια ακροβατικά με λίγη βοήθεια από όσους είχαν καταφέρει να μπουν ήδη μέσα ήταν αρκετά, για να πάρουμε όλοι τη θέση μας στο καλάθι και να ξεκινήσουμε την μικρή βόλτα πάνω από τον καταπράσινο πιερικό κάμπο στους πρόποδες του Ολύμπου.
Αρχηγός στην βόλτα μας ο Παύλος, που καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής, χειρίζονταν επιδέξια την κατεύθυνση του αερόστατου, χωρίς να χρειαστεί καθόλου να επέμβουμε ούτε καν στο ελάχιστο οι υπόλοιποι που σίγουρα θα οδηγούσαμε το αερόστατο στα βράχια. Με κινήσεις επιδέξιες λύνει και ξελύνει σχοινιά, μοχλούς, βαλβίδες και, ξαφνικά, αρχίζουμε να παίρνουμε ύψος και να πετάμε έχοντας μπροστά στα μάτια μας την κατοικία του Δία.
Η απογείωση είναι αρκετά γρήγορη -είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα απογειώνεται ένα αερόστατο- και μέσα σε λίγα λεπτά θαυμάζουμε ήδη ένα μεγάλο κομμάτι του εύφορου κάμπου της Πιερίας από ψηλά. Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας σ’ ένα αερόστατο ξεχνάς για λίγο -λόγω ενθουσιασμού- την αίσθηση του κινδύνου.
Στο αερόστατο πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός με κάθε κίνησή σου, γιατί εδώ το μόνο που σε χωρίζει από το απόλυτο κενό είναι το τοίχωμα ενός καλαθιού. Ωστόσο, το τέλειο αντίδοτο στην υψοφοβία δεν είναι άλλο από την καταπληκτική θέα που κόβει την ανάσα.
Αν ο Όλυμπος είναι μαγικός από τους πρόποδές του, άλλο τόσο ονειρικός, αινιγματικός και απρόσιτος μοιάζει από το αερόστατο. Δεν ξέρω αν είναι οι περιβόητες ενεργειακές πύλες του Ολύμπου με τα ανεξήγητα φαινόμενα που δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη αύρα στην περιοχή, αλλά ο Όλυμπος έχει μία κρυφή άγρια γοητεία που εύκολα νιώθεις, άπαξ και βρεθείς κοντά του.
Βαθιές χαράδρες γεμάτες πυκνή βλάστηση και κορυφές σχεδόν εξαφανισμένες μέσα στην πυκνή ομίχλη συνθέτουν το τέλειο καρέ πάνω από έναν εύφορο κάμπο γεμάτο ανθισμένα δέντρα, καλαμπόκια, ηλίανθους και αλωνισμένα σιτοχώραφα. Ανοίγοντας πότε λίγο πότε περισσότερο την στρόφιγγα του προπάνιου, ώστε να γεμίζει συνέχεια με ζεστό αέρα το μπαλόνι, ο Παύλος κρατούσε το αερόστατο σταθερό προς μία κατεύθυνση χαρίζοντάς μας μία διαφορετική όψη του πιερικού κάμπου.
Ούτε λόγος για τη θάλασσα στο βάθος που στις εξίμισι το πρωί έμοιαζε πιο γαλήνια από ποτέ. Ακόμα και η Εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης, που διατρέχει τον κάμπο της Πιερίας, είναι πρωτόγνωρα άδεια χωρίς παρά ελάχιστη κίνηση.
Λίγα λεπτά αργότερα με τον ήλιο ήδη να έχει αρχίσει να καίει, η βόλτα μας φτάνει σιγά σιγά προς το τέλος της. Το αερόστατο χάνει λίγο λίγο ύψος και ετοιμάζεται να μας επιστρέψει στη γη.
Ο Παύλος λέει ότι όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία στην ατμόσφαιρα, τόσο πιο δύσκολα πετάει το αερόστατο, γιατί τα θερμικά κύματα του αέρα εμποδίζουν τον ζεστό αέρα να κυκλοφορήσει στο μπαλόνι, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κρατήσει για πολύ το ύψος του.
Βέβαια, λίγο πριν το καλάθι ακουμπήσει στο χώμα, ασυναίσθητα, ο φακός της κάμερας πηγαίνει εκεί που ο Όλυμπος συναντά την θάλασσα απαντώντας τελικά στο ερώτημα γιατί οι Ολύμπιοι θεοί διάλεξαν την Πιερία για κατοικία τους.
