Πέντε Έλληνες πεζογράφοι και ισάριθμα βιβλία ελληνικής πεζογραφίας προτείνονται για τις γιορτές, σκιαγραφώντας είτε το αποτύπωμα της χρονιάς που φεύγει είτε σταθερές λογοτεχνικές αξίες που αντέχουν στον χρόνο. Οι επιλογές, όπως παρουσιάζονται από το ΑΠΕ-ΜΠΕ, καλύπτουν διαφορετικές αφηγηματικές κατευθύνσεις και υπενθυμίζουν ότι το βιβλίο παραμένει χώρος στοχασμού, ερμηνείας και παρηγοριάς.
Φωτεινή Τσαλίκογλου – «Ο Ιωσήφ μετά»
Στο μυθιστόρημα «Ο Ιωσήφ μετά» η Φωτεινή Τσαλίκογλου αξιοποιεί πραγματικά γεγονότα για να οικοδομήσει μια αφήγηση που λειτουργεί ως έμμεση μαρτυρία. Η κεντρική φωνή της Θάλειας καταγράφει μια πραγματικότητα γεμάτη θάνατο και απώλεια, χωρίς δραματικές εξάρσεις και χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς. Η γραφή παραμένει λιτή, με μικρά κεφάλαια και καθαρή γλώσσα, ζητώντας από τον αναγνώστη όχι να κρίνει, αλλά να πλησιάσει. Πρόκειται για ένα βιβλίο που εμπιστεύεται τη δύναμη της καλής λογοτεχνίας να μιλά χαμηλόφωνα και ουσιαστικά.
Βαγγέλης Ραπτόπουλος – «Αθωότητα»
Στην «Αθωότητα», ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος συνομιλεί ανοιχτά με τη νουβέλα «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, μεταφέροντας τον πυρήνα της ιστορίας στη σύγχρονη Αθήνα. Οι δύο ήρωες κινούνται σε ένα περιβάλλον οικονομικής στενότητας, όπου η φιλία, η ανάγκη για ασφάλεια και η αθέλητη βία συνυπάρχουν. Παρά τη διασκευή, το έργο δεν εγκλωβίζεται στη μίμηση, αλλά αναδεικνύει χαρακτήρες και καταστάσεις που λειτουργούν αυτόνομα, δικαιώνοντας τη λογοτεχνική γραφή.
Άρης Μαραγκόπουλος – «Απάρνηση»
Ο Άρης Μαραγκόπουλος, στο μυθιστόρημα «Απάρνηση», αποφεύγει την πολιτική καταγγελία και επιλέγει μια σύνθετη, πολυφωνική αφήγηση. Το πολυπρόσωπο κοινόβιο των ηρώων του αντανακλά κοινωνικές και ταξικές πραγματικότητες, όπου τα πολιτικά γεγονότα διασταυρώνονται με προσωπικά πάθη, οικογενειακές εντάσεις και υπαρξιακά ερωτήματα. Η μη γραμμική αφήγηση επιτρέπει στη ζωή και την πολιτική να συνυπάρξουν χωρίς διδακτισμό.
Ανδρέας Μήτσου – «Δυο παράξενα πλάσματα»
Στα «Δυο παράξενα πλάσματα», ο Ανδρέας Μήτσου επιστρέφει στο φανταστικό στοιχείο, χτίζοντας μια παραβολή που μιλά για τον ρατσισμό, την ξενηλασία, αλλά και την ανάγκη για αλληλεγγύη. Το βιβλίο κινείται πέρα από τον μαγικό ρεαλισμό, αγγίζοντας τον υπερρεαλισμό και τη λογική των παραμυθιών. Δεν επιδιώκει να διδάξει, αλλά να αφυπνίσει, προτείνοντας μια ουτοπική υπέρβαση των ανθρώπινων περιορισμών.
Πηνελόπη Δέλτα – «Παραμύθι χωρίς όνομα»
Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που πρωτοεκδόθηκε το 1910 και συμπληρώνει 115 χρόνια ζωής, επανέρχεται με νέα έκδοση και εκτενές επίμετρο. Αν και γράφτηκε ως παιδικό, διαβάστηκε διαχρονικά και από ενήλικες, λειτουργώντας ως αλληγορικό πολιτικό μυθιστόρημα. Η γκροτέσκα αλλά βαθιά διδακτική αφήγηση συνομιλεί τόσο με τη νεότερη ελληνική ιστορία όσο και με τη διαχρονική πορεία κοινωνιών που αναζητούν σταθερότητα και ανασυγκρότηση.
Οι πέντε αυτοί Έλληνες πεζογράφοι προσφέρουν διαφορετικές διαδρομές ανάγνωσης για τις γιορτές, αποδεικνύοντας ότι η ελληνική πεζογραφία εξακολουθεί να φωτίζει τον κόσμο μας, άλλοτε μέσα από το παρόν και άλλοτε μέσα από τη διαχρονική μνήμη.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
