Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο. Όμως δεν το αποδεχόμαστε. Οι βαριές αρρώστιες, ο θάνατος ασφαλώς και ξέρουμε πως υπάρχουν. Τις αποδεχόμαστε ωστόσο… για τους άλλους.
Για μας τους ίδιους ούτε που θέλουμε να το σκεφτόμαστε. Σίγουρα ξέρουμε πως δεν θα πάρουμε μαζί μας, όταν φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, τίποτα από τα υλικά αγαθά. Κι όμως όλοι μας σχεδόν αφιερώνουμε τη ζωή μας στην απάντησή τους!
Και αν μεν πρόκειται για απλούς ανθρώπους των οποίων οι πράξεις έχουν συνέπειες μόνο στον εαυτό τους μικρό το κακό. Αν όμως, ως στάση ζωής χαρακτηρίζει, πρωθυπουργούς, υπουργούς και γενικά παράγοντες του δημοσίου βίου που οι αποφάσεις τους επηρεάζουν πολλούς άλλους συνανθρώπους τους το πρόβλημα είναι εξόχως μεγάλο.
Ο βασιλιάς Φίλιππος ασκούσε εξουσία. Μοναρχική μάλιστα. Πολύ σωστά λοιπόν διέταξε έναν έμπιστο υπήκοό του να του θυμίζει καθημερινά πως είναι άνθρωπος. Πως κάποια μέρα θα πεθάνει δηλαδή. Κι αν μαζί με τη γνώση της θνητότητας μας διαθέταμε και λίγη σοφία θα κατανοούσαμε τη ματαιότητα των εγκοσμίων.
Θα κατανοούσαμε επίσης πως όλοι οι άνθρωποι αποτελούμε ένα ενιαίο σύνολο. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού άρα όλοι μας έχουμε την ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ αξία. Θα βλέπαμε ότι είμαστε αόρατα «δεμένοι» ο ένας με τον άλλον, πως η ζωή μας εξαρτάται από τους άλλους. Όπως πολύ σωστά και γλαφυρά το διατύπωσε ο Τζον Νταν όταν, το 1624 έγραψε τα παρακάτω λόγια:
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα».
Κι όμως με όλους μας σχεδόν – λίγοι οι μυαλωμένοι κι οι σοφοί – συμβαίνει το εξής ακατανόητο: Άνθρωποι σοφοί – φιλόσοφοι ποιητές, ιστορικοί κ.λ.π- κι ο Θεός ο ίδιος, κυρίως Αυτός – μας δίδαξαν πως πρέπει να ζούμε, πώς να σκεφτόμαστε και να πράττουμε αλλά εμείς, καταχρόμαστε την ελευθερία που μας δόθηκε και κάνουμε συνήθως τα αντίθετα. Κι ύστερα, όταν μας βρει κάποιο κακό καταριόμαστε την μοίρα μας ( «φταίει το ζαβό το ριζικό μας») το .. κρασί ακόμα και .. το Θεό «που μας μισεί».
Ως πολίτες ψηφίσαμε αυτούς που μας κυβερνούν (έστω και με καλπονοθευτικούς νόμους που αυτοί τους ψήφισαν ή παρέλειψαν να τους αλλάξουν όταν τους δώσαμε την δύναμη να τους αλλάξουν) κι ύστερα αποποιούμαστε κάθε ευθύνη μας (αδίκως) και τους κατηγορούμε (δικαίως) για όσα προεκλογικά μας έταξαν και έπραξαν ακριβώς τα αντίθετα.
Οι κυβερνώντες πάλι, αφού μας εξαπάτησαν με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», μας ξεγέλασαν πήραν «το σκήπτρο», που λέει κι ο εθνικός μας ποιητής, πιστεύουν πως θα ξεγελάσουν και το .. Θεό και θα παραμείνουν ισοβίως ή και δια των παιδιών τους στην εξουσία. Να καλοπερνούν και να διατάζουν τους ταλαίπωρους πολίτες που πίστεψαν πως έχουν την εξουσία ως δήμος ( αυτό δεν θα πει δημοκρατία;), πως αυτοί είναι οι εντολείς και πως η κυβέρνηση και η βουλή απαρτίζονται από εντολοδόχους μας. Ενώ στην πραγματικότητα αυτοί είναι οι εντολείς και εμείς οι εντολοδόχοι. Πλήρης αντιστροφή της δημοκρατίας δηλαδή.
Κι εκείνοι ( οι κυβερνώντες δηλ.) αντί να σκέφτονται το χρέος τους απέναντι στη χώρα και στο δήμο, στο λαό ασχολούνται με το πώς θα διαιωνίσουν καθεστωτικούς μηχανισμούς στους κυρίαρχους πυλώνες της Δημοκρατίας ( στη Δικαιοσύνη, την ενημέρωση, τη δημόσια διοίκηση) αγνοώντας και τις Συνταγματικές διατάξεις περί της διάκρισης και ανεξαρτησίας των τριών λειτουργικών (εξουσιών).
Στα παραπάνω απαράδεκτα η πρόεδρος του ΠΑΣΟ Φ. Γεννηματά, αναφερόμενη στις ομιλίες του πρωθυπουργού κατά την πρόσφατη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, τόνισε: «Αυτό που πραγματικά με σόκαρε ήταν το μίσος που έσταζε από κάθε λέξη του Πρωθυπουργού».
Συνεχίζεται
