Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Με την εφεύρεση της γεωργίας και κυρίως στις εύφορες περιοχές της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας η παραγωγή ήταν μεγαλύτερη από τις ανάγκες των κατοίκων. Το περίσσευμα της παραγωγής κάποιος έπρεπε να το διαχειριστεί.
Στην αρχή ήταν το ιερατείο της περιοχής που το φύλαγε στο όνομα κάποιου θεού που τον είχε εφεύρει το ίδιο! Φυσικά αυτοί που έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος ήταν οι ιερείς και οι ισχυροί της περιοχής, βασιλείς και οι άλλοι καταπιεστές.
Μετά από λίγο οι βασιλείς παραμέρισαν το ιερατείο ιδίως μετά την εφεύρεση του χρήματος. Βέβαια τους θεούς τους χρειάζονταν για να φοβούνται οι απλοϊκοί κι έβγαλαν το φασούλι ότι τους διόρισε ο ίδιος ο αρχηγός των θεών κι αν τολμούσε κάποιος ας το αμφισβητούσε.
Το πόσο σοφά διαχειρίζονταν το περίσσευμα οι βασιλείς, πείθει τον κάθε κακόπιστο μια επίσκεψη στις Βερσαλλίες. Το τι πολυτέλεια τι χρυσάφι τι καλλιτεχνήματα τι φαγητά για ευγενείς ουρανίσκους υπήρχαν, δεν διανοείται κανείς λογικός άνθρωπος.
Θα περίμενε κανείς ότι και οι υπήκοοι θα είχαν ανάλογοι μεταχείριση. Όμως αυτοί είχαν ιερές υποχρεώσεις και δεν προλάβαιναν να καταναλώσουν τα όσα τους αναλογούσαν. Έπρεπε να παράγουν για να δημιουργήσουν το περίσσευμα. Όμως με τις σπατάλες, όχι περίσσευμα δεν υπήρχε αλλά έλλειμμα που όλο και μεγάλωνε παρά τον ιδρώτα που έχυναν οι υπήκοοι.
Αν υπήρχαν ασθενείς γείτονες, οι φαταούλες αυτοί, έκαναν πόλεμο για να συνεισφέρουν κι εκείνοι στα βασιλικά έξοδα, αλλιώς έπρεπε οι υπήκοοι να διπλασιάσουν τις προσπάθειες.
Τελικά εφευρέθηκε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπου οι εκπρόσωποί μας θα αποφάσιζαν για το ποιοι θα έτρωγαν και ποιοι θα νήστευαν. Κατά περίεργο τρόπο πάντα υπήρχε έλλειμμα κι όχι μόνο αλλά και χρέος από προηγούμενα ελλείμματα. Η λογική συνταγή είναι να αυξηθεί η παραγωγή ώστε ένα μέρος να μειώνει το χρέος και με το υπόλοιπο να ζούμε. Όμως αυτό προϋποθέτει οργάνωση, μυαλό και προσπάθεια. Αλλά γιατί να δαπανήσουμε φαιά ουσία όταν υπάρχει το σωτήριο μέτρο των φόρων;
Τα πράγματα έχουν μπερδευτεί πολύ γιατί χρειάζονται χρήματα για δημόσιες δαπάνες, όπως υγεία, εκπαίδευση, υποδομές τα οποία αποδεικνύονταν χρυσωρυχεία για τους διαχειριστές. Κάποτε ρωτήσαμε ένα κομματικό στέλεχος: «πως με τέτοιο χρέος τσακώνονται για το ποιος θα πάρει την εξουσία;» Η απάντηση; Πάντα υπάρχουν λεφτά για τους κομματικούς και παρέλειψε να συμπληρώσει «ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Τι να πει κανείς. η ανθρώπινη πλεονεξία δεν έχει όρια. Ο Αριστοτέλης το έλεγε από τότε: «στη φτώχεια λείπουν πολλά πράγματα, στην απληστία λείπουν όλα».
Κώστας Δαλακιουρίδης.
