Ο προπονητής των νικητών, Σταύρος Ευγενειάδης, μίλησε στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του EOK WebRadio με τον Γιάννη Σταυρουλάκη.
Αναλυτικά είπε:
– Για τη φετινή σεζόν και την άνοδο στη National League 1:
«Το τι έγινε τη φετινή χρονιά, το “πρέπει” της ανόδου, είναι κάτι που το “καλλιεργούσαμε” και το εξελίσσαμε χρόνο με τον χρόνο.
Όταν πήγα εγώ στην ομάδα, ο πρόεδρος μού ζήτησε να κάνουμε ένα restart στις εθνικές κατηγορίες.
Την πρώτη χρονιά δεν κατάφερε η ομάδα να σωθεί, αλλά παρέμεινε μεσώ wild card.
Τη δεύτερη χρονιά δείξαμε ένα καλύτερο πρόσωπο, όπου αποκλειόμαστε απ’ την Καστοριά στον 1ο γύρο των play-offs.
Ουσιαστικά τα δύο πρώτα χρόνια η ομάδα ωρίμαζε, αλλά και εγώ ωρίμαζα περισσότερο στην κατηγορία γιατί δεν την ήξερα.
Έτσι δημιουργήσαμε ένα ανταγωνιστικό σύνολο με παιδιά είτε μεγάλα είτε νεαρά ηλικιακά, όπου θέλαμε να έχουν το κίνητρο να ανέβει η ομάδα.
Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε έτσι το ρόστερ. Ανταποκρίθηκαν και οι μεγάλοι και οι μικρότεροι.
Το θέλαμε και το κερδίσαμε».
– Για το αν τους μετέφερε παραπάνω πίεση το ότι ομάδες με αντίστοιχες φιλοδοξίες με τον Πιερικό δεν κατάφεραν να ανέβουν:
«Λόγω και των αρκετών τραυματισμών που είχαμε ήμασταν λίγοι αριθμητικά.
Και τα παιδιά καταλάβαιναν από μόνα τους πως πρέπει η δουλειά να γίνει νωρίς για να μην έχουμε τέτοια… παθήματα.
Ήταν πνευματικά και σωματικά έτοιμοι γι’ αυτά τα ματς.
Αυτό ήταν το σημαντικότερο.
Όσο καλά κι αν είσαι προπονημένος, αυτά τα παιχνίδια θέλουν πνευματική ετοιμότητα και παραστάσεις για το πώς θα συμπαρασύρεις τους συμπαίκτες σου και θα πάρεις το καλύτερο απ’ αυτούς».
– Για την ήττα απ’ το Άργος Ορεστικό στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος:
«Ήταν το “χαστούκι” που έπρεπε να γίνει.
Ήταν το “καλό” της όλης υπόθεσης, γιατί μία βδομάδα πριν πήραμε μέρος στο τουρνουά “Δημήτρης Γκίμας”, η ομάδα έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις και υπήρχε ένας εφησυχασμός πως ό,τι κι αν γίνει θα κερδίσουμε.
Ήρθε αυτή η “σφαλιάρα” κι έτσι ο εφησυχασμός και η χαλαρότητα που είχαμε πήγαν στην άκρη, βάλαμε κάτω τα κεφάλια, συνεχίσαμε να δουλεύουμε πιο σκληρά και κάναμε αυτό το σερί των 10 νικών μέχρι το τέλος του 1ου γύρου, όπου και βρεθήκαμε στην 1η θέση».
– Για το πόσο μεγάλωσε ο ίδιος μέσα από την άνοδο:
«Σίγουρα υπάρχει η προσωπική άνοδος, αλλά αυτό έρχεται μέσα απ’ την ομαδική άνοδο.
Το να πηγαίναμε απλά στους τελικούς δεν έφτανε σε κανέναν
Τα τρία χρόνια που βρίσκομαι στον Πιερικό σαν πρώτος προπονητής, ήταν χάρμα ιδέσθαι, γιατί είχα παραστάσεις, συνεργάστηκα με πιο έμπειρα παιδιά, δημιούργησα άλλα μικρότερης ηλικίας.
Ήταν όλες οι συνθήκες ιδανικές για να εξελιχθεί ένας προπονητής».
– Για το πλάνο της επόμενης χρονιάς:
«Προς το παρόν είμαστε ακόμα όλοι σε μια φάση να ηρεμήσουμε, γιατί η χρονιά ήταν απαιτητική.
Σίγουρα, έχοντας ζήσει εγώ σαν βοηθός χρόνια τη National League 1, υπάρχει ένας μπούσουλας για το τι πρέπει να γίνει και τι πρέπει να ακολουθήσει η ομάδα.
Και διοικητικά υπάρχει το “know how” ώστε να στηριχτεί η ομάδα και να βρίσκεται σε μια κατηγορία στην οποία πρέπει να ανήκει».
– Για το τι τίτλο θα έβαζε στη φετινή σεζόν:
«Θα πω μια ατάκα που ειπώθηκε από τον πρόεδρο της ομάδας:
“To restart πέτυχε”.
Οπότε αυτή είναι η “ταμπέλα” για εμένα.
Είναι προς τιμήν της διοίκησης που εμπιστεύθηκαν εμένα στα 35 μου χρόνια στο να αναλάβω την ομάδα σε μια δύσκολη συνθήκη, με στήριξαν ασταμάτητα και φέτος ουσιαστικά τους το ανταπέδωσα κι εγώ.
Αυτά τα χρόνια της στήριξης βγήκαν και στο γήπεδο».
– Για το πόσο συνδεδεμένη είναι η ομάδα με την τοπική κοινωνία:
«Σίγουρα είναι μια ομάδα και ένας οργανισμός που είναι συνυφασμένος με την περιοχή.
Είναι και η περιοχή ταυτισμένη με την ομάδα.
Τα τελευταία 3 χρόνια που βρίσκομαι στον σύλλογο ζω και σαν μέλος της ομάδας πως ο κόσμος την αγαπάει, τη ζει και θέλει να τη βλέπει ψηλά.
Φάνηκε αυτό και στα εντός έδρας ματς με την Αναγέννηση Καρδίτσας και τους Διόσκουρους Κοζάνης, που το γήπεδο ήταν γεμάτο, υπήρχαν πάνω από 500 άτομα».
– Για το αν υπάρχει ταλέντο στην περιοχή:
«Σίγουρα υπάρχει ταλέντο, απλά, λόγω της επαρχίας, τα παιδιά 18-22 χρονών χάνονται γιατί η πόλη δεν έχει σχολές για να σπουδάσουν τα παιδιά.
Αναγκάζονται να φύγουν εκτός και να επιστρέψουν μετά τα 23-24 έχοντας άλλες παραστάσεις και πράγματα στο μυαλό τους.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει ένα χάσμα.
Δεν τους έχουμε εμείς στα χέρια μας, απλά τους φτιάχνουμε και ξανάρχονται πιο έτοιμοι και “πλασμένοι” στα δικά μας χέρια».
