Του Γιάννη Κορομήλη
Σ’ ένα από τα αριστουργηματικά έργα, το γνωστό «Έγκλημα και τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι – ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλου του κόσμου, ο Αλμπέρ Καμύ τον χαρακτήρισε προφήτη της εποχής μας – ο ήρωας, Ρασκόλνικοφ, δολοφόνησε μια πλούσια γριά. Γιατί; Διότι, όπως πίστευε, ήταν μια άχρηστη και επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο γυναίκα. Το έγκλημα ακολούθησε η τιμωρία (η Νέμεσις). Που ο μέγας Ντοστογιέφσκι την περιγράφει απαράμιλλα, μοναδικά. Το έργο γράφηκε τον 19ο αιώνα.
Ο σύγχρονος Ρασκόλνικοφ, ρωσικής καταγωγής και αυτός, της ίδιας ηλικίας (21 ετών) και με το ίδιο περίπου σκεπτικό, ονομάζεται Φίλιπ Μπουντέικιν (με το ψευδώνυμο Φίλιπ Ρις). Επινόησε ένα σατανικό παιχνίδι αυτοκτονίας με το όνομα «μπλε Φάλαινα» («Blue Whale Challenge». To ηλεκτρονικό αυτό παιχνίδι, ξεκίνησε από τη Ρωσία και σύντομα διαδόθηκε στην Ουκρανία και έπειτα σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Έφτασε και στην Ελλάδα. Με πρώτο γνωστό, μέχρι στιγμής θύμα μια 15χρονη, στην Κατερίνη.
Η νεαρή κοπέλα πήρε μέρος στο «παιχνίδι του θανάτου», εφαρμόζοντας όσο ο «διαχειριστής της τής ζήτησε, χάραξε τις σάρακες της με ξυράφι, όμως δεν έφτασε στο τέλος. Την αυτοκτονία. Της ζήτησαν να πιεί μεγάλη ποσότητα υπνωτικών, όμως φοβήθηκε και ήπιε μόνο δύο και μετά ενημέρωσε σχετικά τους γονείς της. Εκείνοι την μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης κι εκείθεν στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης. Όπως πληροφορηθήκαμε βρίσκεται –ευτυχώς- ήδη εκτός κινδύνου. –
Ο «πατέρας» του εγκληματικού «παιχνιδιού», ο Φίλιπ Μπουντέικιν ή Λις, βρίσκεται εδώ και κάποιο διάστημα σε φυλακή στη Ρωσία κατηγορούμενος για υποκίνηση τουλάχιστον 16 καταγεγραμμένων αυτοκτονιών. Συνελήφθη και ομολόγησε ότι αυτός είναι ο δημιουργός της «Μπλέ Φάλαινας» και δεν μετανοεί καθόλου γι αυτό. Όπως δήλωσε – ως νέος Ρασκόλνικφωφ – πως θεωρεί τα θύματα του «βιολογικά απόβλητα». Δήλωσε επίσης πως «σκοπός του παιχνιδιού του είναι να καθαρίσει την κοινωνία»!
Εξάλλου σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Saint Petersburg δήλωσε: «Μην ανησυχείτε θα καταλάβετε τα πάντα. Όλοι θα καταλάβουν. Πέθαναν ευτυχισμένες. Τους έδωσα αυτό που δεν είχαν στην πραγματική τους ζωή; Ζεστασιά, κατανόηση, επαφή.» Καταφανώς παρανοϊκά τα λεχθέντα. Τους έδωσε αυτό που δεν είχαν στη ζωή… σπρώχνοντας τους, με πλύση εγκεφάλου, στο θάνατο!! Ο παραλογισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. –
Θυμίζει πολύ τον «Τζακ τον αντεροβγάλτη» ο οποίος αφού σκότωσε πολλές νοσοκόμες διότι – έλεγε (!) – ήταν … κακούργες, αποβράσματα της κοινωνίας(!), δήλωνε στο δικαστήριο … αθώος αφού δεν έκανε τίποτε κακό! Αντίθετα απάλλασσε την κοινωνία από αυτές τις κακούργες. Θάλεγε κανείς ότι αυτός ο Μπουντέικιν ή Λις, είναι, χειρότερος από τον «Αντεροβγάλτη» αφού κρυμμένος κι από μακριά υπαγορεύει στα θύματά του να αυτοβασανίζονται και τελικά αυτοκτονούν…
Κι ο κακούργος αυτός θα τιμωρηθεί, πιστεύουμε, όπως του πρέπει: Με ισόβια κάθειρξη, ώστε να μην μπορεί, να συνεχίσει το σατανικό του «έργο». Δυστυχώς όμως πρόφτασε και δημιούργησε μιμητές. Η αστυνομία στη Ρωσία έχει εντοπίσει και κλείσε αρκετά από αυτά τα γκρουπ τα τελευταία χρόνια. (Το «παιχνίδι» πρωτοπαρουσιάστηκε το 2013). Λέει όμως (η αστυνομία) ότι μόλις κλείσει ένα, ένα άλλο εμφανίζεται. Και οι δράστες έμαθαν να κρύβονται καλά.
Όμως εδώ τίθεται κι ένα άλλο σοβαρότατο ζήτημα. Το internet και γενικά η ηλεκτρονική πληροφόρηση προσφέρει στους πολίτες και στην ελευθερία του τύπου. Όμως τι γίνεται στις περιπτώσεις καταχρήσεων ή εγκληματικών ενεργειών όπως το: «Μπλε φάλαινα»; Ποιος θα προστατέψει τη ζωή των εφήβων κυρίως αλλά και άλλων από παρόμοιες παγίδες; Το πρώτο που σκέφτεται κανείς είναι: οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, και το κράτος. Καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες του. Για μας την πρώτη και μέγιστη ευθύνη έχει το κράτος, η Πολιτεία. Γιατί έχει αυτή τη συνταγματική υποχρέωση αλλά και τα μέσα να ανταποκριθεί στην υποχρέωσή της να προστατεύει τους πολίτες και ιδιαίτερα τα αδύναμα κι ανώριμα νεαρά τέκνα της.
Χρέος λοιπόν της κυβέρνησης και των συναρμοδίων υπουργείων να βρουν, με τις υπηρεσίες του κράτους, τους τρόπους και τα μέσα να προστατεύσουν τα ανύποπτα παιδιά. Ακριβώς γιατί είναι παιδιά. Ευθύνη έχουν ασφαλώς και οι οικογένειες και τα σχολεία. Όμως δεν έχουν τις απαιτούμενες δυνατότητες ( χρόνο, γνώσεις, μέσα). Η πλειοψηφία τουλάχιστον. –
