Συνήθως τις σχέσεις μιας χώρας με άλλες, αυτό το ονομάζαμε εξωτερική πολιτική. Ο όρος εξωτερική πολιτική έχει μάλλον πλέον ξεπεραστεί. Μια χώρα πρέπει, όσο μικρή και να ’ναι, να ασκεί διεθνή πολιτική, δηλ. δεν μπορεί να έχει προσανατολισμό αποκλειστικά προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Πρέπει να έχει σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου. Δηλαδή αυτό μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά έτσι πρέπει να λειτουργεί. Διότι σήμερα βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια κοινότητα, σε μια παγκόσμια πολιτική, όπου παντού αναφύονται πόλοι ισχύος και μ’ αυτή την έννοια πρέπει μια χώρα να ασκεί πολιτική πολυσχιδή, πολύπλευρη και πολυκεντρική. Δεν μπορείς να είσαι στο δόγμα ανήκουμε στη Δύση, ούτε βέβαια στο δόγμα ανήκουμε στην Ανατολή. Θα πρέπει να ακολουθείς αυτή την πολιτική πάντα με κριτήρια τη διαφύλαξη της εθνικής σου κυριαρχίας και της εθνικής σου ανεξαρτησίας, όπως και το σεβασμό των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων.
Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Όποιος σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία της Ελλάδας είναι ενδυνάμει σύμμαχος και εταίρος της, είτε βρίσκεται στην Ανατολή, είτε βρίσκεται στη Δύση. Αυτό πρέπει να ’ναι βασικός θεμέλιος λίθος της διεθνούς πολιτικής, που πρέπει να παίζει η Ελλάδα, να έχει συμμάχους κι όχι προστάτες.
Επί πλέον τονίζουμε, ότι δεν μπορεί να ’μαστε δεδομένοι για κανέναν. Αυτό που ακούμε συστηματικά απ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα όταν επισκέπτονται τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή την Ουάσιγκτον: είμαστε δεδομένοι. Όχι δεν είμαστε δεδομένοι, για κανέναν δεν είμαστε δεδομένοι. Επανεξετάζουμε και παίρνουμε θέση ανάλογα με τα συμφέροντα αυτού του λαού, ο οποίος πρέπει να ευημερεί και πρέπει να αισθάνεται ασφαλής στη χώρα του. Τι πάει να πει είμαστε δεδομένοι. Και πρέπει επί τέλους να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που έχουμε και γεωπολιτικής σημασίας ως χώρα, ή για να μιλήσουμε με πιο επιστημονική ακρίβεια τα πλεονεκτήματα γεωστρατηγικής σημασίας.
Είμαστε μια χώρα, που βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της υφηλίου, σε ένα καίριο σταυροδρόμι της υφηλίου. Δεν είναι δυνατόν – γι’ αυτό και μας θέλουν πάντα υποτελείς ή υπό κατοχή στα δυο με δυόμισι χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας – αλλά ξαναλέμε, δεν είναι δυνατόν σ’ αυτές τις συνθήκες, να μην το αξιοποιήσουμε αυτό το πράγμα προς όφελος της χώρας. Τα 12 μίλια δηλ. αυτά τα κυριαρχικά δικαιώματα, δικαιώματα κυριαρχίας, που έχει μια χώρα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας. Και ξεκαθαρίζουμε τα 12 μίλια, όπως και η συνορεύουσα ζώνη, που είναι άλλα 12 μίλια είναι μονομερές κυριαρχικό δικαίωμα όλων των χωρών του πλανήτη, μετά την ψήφιση του του Δικαίου της θάλασσας το 1982 και την κύρωσή του το 1995.
Λοιπόν όσο δεν εφαρμόζεις τα μονομερή αυτά κυριαρχικά δικαιώματα, είναι σαν να μην τα έχεις. Είναι σα να έχεις παραιτηθεί απ’ αυτά. Επομένως να γίνει άμεσα η εφαρμογή των 12 μιλίων και της συνορεύουσας ζώνης. Και το επιχείρημα που λένε ορισμένοι, και που δεν ξέρουν απ’ αυτά και που βεβαίως είναι ύποπτος ο ρόλος τους – εμείς τους έχουμε ονομάσει Έλληνες συνηγόρους του Ερντογάν – αυτοί λοιπόν λένε και τι θα γίνει με τα στενά. Η απάντηση είναι: Το Δίκαιο της θάλασσας προβλέπει στα στενά να ισχύει: η μέση γραμμή. Εκεί δηλαδή που η απόσταση από τις δυο ακτές είναι μικρότερη των 12 μιλίων ή των 24 μιλίων πηγαίνει η μέση γραμμή. Επομένως δεν υπάρχει κανένα τέτοιο θέμα. Την εφαρμογή της αρχής των 12 μιλίων και της συνορεύουσας ζώνης την έχει πραγματοποιήσει η Τουρκία στη Μαύρη θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο, αν και δεν έχει υπογράψει τη Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της θάλασσας.
Αλλά όπως και να ’χει και παρά το γεγονός ότι η Τουρκία και τέσσερις – πέντε ακόμη χώρες δεν έχουνε υπογράψει και κυρώσει το Δίκαιο της θάλασσας, δε σημαίνει, ότι αυτό δεν ισχύει γι’ αυτές. Ακόμη και οι ΗΠΑ δεν έχουνε κυρώσει το Δίκαιο της θάλασσας και βρίσκονται ακόμη σε μια εσωτερική συζήτηση, για το αν θα πρέπει να το κυρώσουν. Βέβαια θεωρούν το Δίκαιο της θάλασσας, δηλαδή το ψηφισμένο, ως εθιμικό Δίκαιο, ισχύει δηλαδή για τις ΗΠΑ ως εθιμικό Δίκαιο.
Επομένως το να κάτσουμε να συζητάμε σ’ ένα τραπέζι χωρίς το Δίκαιο της θάλασσας, χωρίς να σέβεται καμιά απ’ τις δυο πλευρές το Δίκαιο της θάλασσας, γιατί η μεν Τουρκία δεν το αποδέχεται, η δε ελληνική πλευρά, επειδή δεν το αποδέχεται η Τουρκία, τότε στην πραγματικότητα πηγαίνουμε σε μια διαδικασία, όπου ο μόνος στόχος είναι να κόψουνε και να ράψουνε οι Τούρκοι τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.
Όσο βέβαια για το φόβητρο του CASUS BELLI της Τουρκίας προς την Ελλάδα, γι’ αυτό γιατί δεν παίρνουμε μέτρα; Τι θα έκανε μια οποιαδήποτε χώρα στο διεθνές στερέωμα, εάν την απειλούσε μια άλλη χώρα με CASUS BELLI. Πρώτα και κύρια θα προσέφευγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κι, αν δεν έβρισκε από κει καμιά ανταπόκριση, στη συνέχεια κατευθείαν προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η πράξη CASUS BELLI θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί προδικάζει πόλεμο εναντίον χώρας, που δεν απειλεί κι αυτό εξορισμού αποτελεί απειλή για την ειρήνη, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και μάλιστα προσωποποιείται, δεν είναι μόνο ενάντια στη χώρα, δεν το διαπράττει μόνο η χώρα από την οποία η κυβέρνηση και η επίσημη πολιτική της ελίτ έχει μιλήσει για CASUS BELLI, αλλά και συγκεκριμένα πρόσωπα, που κάνουνε σχετικές δηλώσεις.
Και δεν καταλαβαίνουμε, γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1995, που έγινε η επίσημη δήλωση CASUS BELLI από την τουρκική εθνοσυνέλευση, γιατί δεν έχουν προσφύγει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, με φάκελο, με όλες τις δηλώσεις και τις παραβιάσεις, που έχει κάνει η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας. Και θα σας λέγαμε εμείς για πότε θα έπαιρνε πίσω η Τουρκία όλα αυτά, εννοούμε σε διπλωματικό επίπεδο.
Τώρα το ζήτημα με την Κύπρο. Γιατί η Ελλάδα δεν υπογράφει αναγνώριση θαλασσίων ζωνών με την Κύπρο, όπως έκανε με την Ιταλία. Βέβαια το πώς το έκανε και τι κατέληξε να είναι, είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά γιατί δεν το κάνουν με την Κύπρο, Θέλει τόση φαντασία; Η Κύπρος έχει οριοθετήσει θαλάσσιες ζώνες και τα 12 ν.μ. και παράκτια ζώνη και τα πάντα και φυσικά και την ΑΟΖ. Για ποιο λόγο δεν το κάνουμε αυτό. Φυσικά αυτό το ερώτημα είναι ρητορικό. Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί δε γίνεται. Για να δώσουμε την ευκαιρία στην Τουρκία και την Αίγυπτο, να υπογράψουν οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών κι έτσι να κόψουν, να μην υπάρξει δηλ. δυνατότητα σύνδεσης των θαλασσίων ζωνών της χώρας μας με τις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου.
Αυτό γίνεται κι ο μόνος λόγος, που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, είναι γιατί οι Αιγύπτιοι δεν το θέλουν. Ενώ η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη στέλνει τον Α΄ΓΕΕΘΑ κ. Φλώρο, όπως πηγαίνει, πήγαινε συστηματικά κι ο κ. Δένδιας κάτω στην Αίγυπτο και διαβεβαίωνε τους Αιγυπτίους, πως, αν υπογράψουν συμφωνία ΑΟΖ, συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία, η Ελλάδα δε θα βάλει κανένα εμπόδιο.
Θα μιλήσουμε τώρα για τις συμφωνίες ΑΟΖ που συνήψε προσφάτως η Ελλάδα με την Ιταλία και την Αίγυπτο κι αν γι’ αυτές εφαρμόστηκε ακριβώς το Δίκαιο της θάλασσας. Δυστυχώς σ’ αυτές τις συμφωνίες η ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το γεγονός, ότι θαλάσσιες ζώνες έχουν τα ελληνικά νησιά, τα Ιόνια και τα υπόλοιπα προς την Ιταλία, όπως κι εκείνα προς την Αίγυπτο. Η συμφωνία δε προς την Αίγυπτο είναι πρωτοφανής. Κανένα άλλο κράτος στον πλανήτη δεν έχει υπογράψει συμφωνία μερικής οριοθέτησης, κανένα άλλο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε να δίνει πλεονεκτήματα προς την Αίγυπτο έναντι των θαλασσίων ζωνών, όπως ορίζονται από τα ελληνικά και κυρίως από τα δωδεκάνησα. Και δεν είναι τυχαίο ότι σταμάτησε ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο, από το οποίο ξεκίνησε η διεκδίκηση της Τουρκίας και η διαπραγμάτευση της Τουρκία με την Αίγυπτο για τις θαλάσσιες ζώνες,
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ:(ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ) – ΓΙΑ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Β΄ μέρος
Τώρα θα μιλήσουμε για τα Drones, που εμφανίζονται να υπερίπτανται πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο. Από τη στιγμή που υπάρχουνε drones, που κινούνται είτε πάνω απ’ τα νησιά, είτε πάνω απ’ τη Θράκη και είναι πολλά drones, που σε καθημερινή βάση υπερίπτανται πάνω από τη Θράκη μέχρι το Νέστο και ξαναγυρίζουν πίσω στην Τουρκία. Λοιπόν είναι αδιανόητο το γεγονός ότι δεν καταρρίπτονται. Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο, που θα ’κανε κάτι το διαφορετικό. Για να μη θυμηθούμε και περιόδους ή περιστατικά κατάρριψης και επανδρωμένων αεροσκαφών, ακόμη και αεροσκαφών και πολιτικής αεροπορίας, όταν γι’ αυτά υπήρχε υποψία, ότι αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια μιας χώρας. Το έχουνε κάνει και οι Αμερικάνοι, το ’χουνε κάνει και οι Σοβιετικοί παλιότερα και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι κι όλοι. Τα drones γιατί τα επιτρέπουμε να πετούν πάνω απ’ την Ελλάδα. Δε διανοείται το γεγονός, ότι δεν καταρρίπτονται τα drones . Tι άλλο μπορείς να κάνεις, να διαμαρτυρηθείς στα drones ή να κάνεις αναχαίτηση;
Βέβαια υπάρχει και το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, που δεν έχει κυρωθεί από την ελληνική βουλή, όπως δεν έχουν κυρωθεί και τα μνημόνια. Μια αρχική κύρωση με απλή πλειοψηφία υπάρχει από το 2018, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτε στην πράξη. Μια οποιαδήποτε κυβέρνηση την αναθεωρεί πλήρως και καταργεί τη συνθήκη. Αυτά που λένε οι «Μητσοτακαίοι και λοιποί και Τσίπρηδες», ότι αυτή είναι διεθνής Σύμβαση, είναι απολύτως ανόητο. Διότι ή είναι Διεθνής Σύμβαση, οπότε θέλει τα 2/3 της βουλής ή είναι απλή Σύμβαση, οπότε θέλει απλή πλειοψηφία. Επομένως αν είναι απλή Σύμβαση αλλάζει ανά πάσα στιγμή.
Αλλά ακόμα κι αν τη θεωρήσουμε Διεθνή Σύμβαση, υπάρχει το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών, το Δίκαιο της Βιέννης, που λέει τι προβλέπεται – υπάρχουν τα σχετικά άρθρα – ότι δηλαδή δεν μπορεί να καταλύονται κυριαρχικά δικαιώματα υπέρ κάποιας Σύμβασης, που υπάρχει και υπογράφεται. Δεν μπορεί να αμφισβητούνται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και στη βάση της αμφισβήτησης αυτών των κυριαρχικών δικαιωμάτων να υπογράφεται αυτή η Σύμβαση, η οποία πρέπει να γίνει σεβαστή. Η νομική ομάδα του ΕΠΑΜ, που είναι εξαιρετικά καλή έχει συντάξει τον τρόπο, με τον οποίο νομικοπολιτικά μπορεί να ακυρωθεί πλήρως η Σύμβαση.
Και κι ας μας πει κάποιος – βάζουμε ένα ρητορικό ερώτημα – με ποιον έχουμε υπογράψει τη Σύμβαση, για να καταλάβουμε κιόλας, υπάρχει το κρατίδιο; Σε λίγο καιρό δε θα υπάρχει. Βεβαίως η πάγια θέση μας από το 1991 είναι, ότι δεν αναγνωρίζουμε κανένα κράτος – προϊόν ξένης επέμβασης και πολέμου στα Βαλκάνια. Για τα σύνορα των κρατών στα Βαλκάνια έχει χυθεί αίμα και το αίμα αυτό καταστάλαξε στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, με τους βαλκανικούς πολέμους. Δεν γνωρίζουμε – θυμίστε μας – ήταν τότε τα Σκόπια, που συνυπέγραφαν για τα σύνορα το 1913; Μα τότε δεν υπήρχαν. Με ποιους έχουμε συμβάλλει και γιατί υπογράφουμε με ένα κρατίδιο, που διεκδικεί αυθαίρετα τελείως την οριοθέτηση του 1913 και δεν φέρνουμε όλους τους συμβληθέντες στη Συμφωνία του 1913 και τους Βουλγάρους και τους Σέρβους κι όλους. Πώς είναι δυνατόν;
Όσο για την πρόσφατη συμφωνία Βουλγαρίας – Σκοπίων, αυτή έχει να κάνει με την απορρόφηση του μεγαλύτερου κομματιού των Σκοπίων, το οποίο θα πάει προς τη Βουλγαρία, ενώ το υπόλοιπο θα πάει στη Μεγάλη Αλβανία. Ύστερα βέβαια από τη συμφωνία, που υπάρχει με την Αλβανία και το Κόσσοβο, θα έχουμε εξελίξεις στην περιοχή. Και δυστυχώς αυτό θα προκαλέσει πόλεμο ενάντια στη Σερβία, όπου βεβαίως θα είμαστε κι εμείς στο μάτι του κυκλώνα. Αυτή είναι η εκτίμησή μας. Το βασικό πρόβλημα είναι το εξής: Δεν αναγνωρίζει κανένας απ’ τους συμβληθέντες , τα Σκόπια. Ούτε η Σερβία, ούτε η Βουλγαρία αναγνωρίζει τα Σκόπια. Εμείς γιατί τα αναγνωρίσαμε; Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να απορρίπτει μια θεμελιώδη σύμβαση για την οριοθέτηση συνόρων στα Βαλκάνια, που υπάρχει και θεμελιώνεται σε δύο μεταπολεμικά Δίκαια και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά το βασικό είναι αυτό: Πώς είναι δυνατόν να τα παραδώσουμε. Αυτή είναι προδοτική πολιτική από την κυβέρνηση πατρός Μητσοτάκη μέχρι σήμερα. Δυστυχώς απ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, που εγκατέλειψαν τη Συνθήκη οριοθέτησης του 1913 προς όφελος της Γερμανίας του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, προκειμένου να αναδιατάξουν την υπόσταση των Βαλκανίων. Η θέση η σωστή με βάση τη σωστή τη διεθνή νομολογία και το Διεθνές Δίκαιο και τον καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ είναι, δεν αναγνωρίζω – όχι δεν αναγνωρίζω, επειδή ονομάζουν τα Σκόπια Μακεδονία ή γιατί θέλουν να προτείνουν κάποια παραλλαγή του ονόματος Μακεδονία ή «Φούφουτο» να τα ονομάσουνε – δεν τα αναγνωρίζω, γιατί το κρατίδιο αυτό είναι προϊόν επέμβασης και πολέμου.
Kαι να σας το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο. Εφόσον μπήκαμε σε αναθεώρηση συνόρων στα Βαλκάνια, με τον τρόπο που μπήκαμε την εποχή εκείνη και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, βεβαίως με την αναβάθμιση του Κοσσόβου, που, επειδή ως Ελλάδα συμβάλλουμε, γι’ αυτό και εισπράξαμε την καταγγελία της Σερβίας κι έτσι χάνουμε και τους τελευταίους συμμάχους, που είχαμε ή τις φίλιες χώρες στα Βαλκάνια με την πολιτική, που ακολουθούμε προς όφελος των Αμερικανών αλλά και των Ευρωπαίων.
Αλλά εφόσον ξανατίθεται το θέμα των συνόρων στα Βαλκάνια, γιατί εμείς δεν ξαναθέτουμε ξανά το ζήτημα των ελληνικών μειονοτήτων ή των ελληνικών πληθυσμών στις όμορες χώρες. Δηλαδή εφόσον, ρε φίλε, μου λες, ότι είσαι κράτος και θέλεις μερίδιο από τα σύνορα, για τα οποία πολέμησαν οι βαλκανικοί λαοί, έθνη και τα οριοθέτησαν με το αίμα τους, τότε κι εγώ πρέπει να βάλω ένα ζήτημα για τους ελληνικούς πληθυσμούς, για παράδειγμα στη Γευγελή, στο Μοναστήρι και αλλού. Δεν πρέπει να το βάλω; Και δεν το βάζω με όρους στρατιωτικούς, ούτε να πάει ο ελληνικός στρατός και να κατακτήσει. Όχι. Αλλά να προβάλουμε το εξής απλό πράγμα: Θέλετε να γίνετε Έλληνες πολίτες και τα εδάφη σας να προσαρτηθούν στην ελληνική δημοκρατία; Αυτό, τόσο απλά. Τι λέτε, άμα το βάζαμε, τι θα ψήφιζαν οι περισσότεροι των Σκοπίων. Να κυρώσουν φυσικά τη Συμφωνία, αλλά έτσι κι αλλιώς υπάρχει ένα τεράστιο θέμα με τον πληθυσμό στα Σκόπια, μ’ ένα κομμάτι του πληθυσμού.
Έχουμε γνωρίσει πάρα πολλούς Μακεδόνες , Έλληνες Μακεδόνες – εκεί φθάσαμε να χρειάζεται και προσδιορισμός στο Μακεδόνες. Λοιπόν Μακεδόνες, που έχουν συγγενείς στα Σκόπια. Τι θα γίνει μ’ αυτό τον πληθυσμό, στον οποίο δεν επιτρέπεται να μιλάει ούτε τη γλώσσα του, ούτε να τηρεί τα έθιμά του, ούτε τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι Έλληνες κι αυτοί. Κι αυτό σημαίνει, σημαίνει, ότι έχουμε δικαιώματα στα εδάφη , που θεωρούν τα Σκόπια, ότι είναι δικό τους κράτος. Ιστορικά και κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία λύνονται με ειρηνικό τρόπο: Να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός. Αυτό τι προϋποθέτει; Προϋποθέτει, ότι μπαίνουμε σε μια διαβούλευση, αφού καταργηθεί πλήρως η αναγνώριση των Σκοπίων και η συμφωνία των Πρεσπών. Δε γίνεται διαφορετικά , δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να κάνει μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και τη χώρα.
Να πάρει όλα τα στρατιωτικοπολιτικά μέτρα, που χρειάζονται, ώστε το ελληνικό έδαφος να μη αποτελέσει βάση επίθεσης εναντίον χωρών, που τουλάχιστον δεν μας απειλούν, για να μην πούμε ότι είναι φιλικές, αλλά δεν μας απειλούν, όπως είναι η Ρωσία, ή όπως είναι για παράδειγμα η Σερβία. Αντίθετα οι ελληνικές κυβερνήσεις ξεκινώντας απ’ τον κ. Τσίπρα παραχώρησαν τέτοιες στρατιωτικές διευκολύνσεις στρατηγικού τύπου στις ΗΠΑ, έτσι ώστε να εξαπολύσουν επίθεση ακόμη και με πυρηνικά εναντίον της Ρωσίας από ελληνικό έδαφος. Αυτό είναι αδιανόητο, αδιανόητο και μόνο το γεγονός, ότι έχει επιτραπεί αυτό το πράγμα.
Ακόμη τελευταία οι Έλληνες ιθύνοντες παραχώρησαν στο Ισραήλ διευκολύνσεις για τις επιθέσεις του. Πρόσφατα υπογράφηκε η σχετική στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ, που κάποτε φανταζόμαστε θα έρθει στο κοινοβούλιο και θα περάσει μάλλον στα ψηλά. Θεωρούμε απαραίτητο, να το αναφέρουμε, για όσους δεν το ξέρουν το Ισραήλ είναι εμπλεκόμενο στην ουκρανική κρίση, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τη λεγόμενη πολεμική βιομηχανία της Ουκρανίας. Απ’ αυτή τη βιομηχανία τροφοδοτεί με οπλισμό ρωσικής κατασκευής ή να πούμε με συναφή οπλισμό ρωσικής κατασκευής τους Τζιχαντιστές της Μ. Ανατολής. Η Ουκρανία πρωτίστως και η Βουλγαρία δευτερευόντως προμήθευε με οπλισμό, βαρύ ή ελαφρύ οπλισμό τους Τζιχαντιστές στη Συρία και αλλού δια μέσου της Τουρκίας και του Ισραήλ.
Και βεβαίως οι κύριοι αυτοί, που μας κυβερνάνε, δυστυχώς εμείς το λέμε και για τα έξι κόμματα της μονοκομματικής βουλής – έχουμε μια μονοκομματική βουλή έξι κομμάτων – αμφιβάλουμε πολύ αν είναι Έλληνες, δηλ. Έλληνες όχι το γένος, όπως λέγανε παλιά, αλλά ως προς τη συνείδηση, από την άποψη του πατριωτισμού τους, τη στοιχειώδη αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο μας, έστω αυτή, ούτε καν πατριωτισμό, αφήστε τον πατριωτισμό. Αμφιβάλουμε για την εν γένει τους στάση. Γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε κάποιον, ότι αγαπάει τον τόπο του, όταν δέχεται να είναι υποτελής και υπό καθεστώς κατοχής. Και μάλιστα να δέχεται η χώρα του να χρησιμεύει ή να οδηγείται να χρησιμοποιηθεί στην έναρξη ενός νέου παγκοσμίου πολέμου για τα συμφέροντα των Δυτικών «συμμάχων». Αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε, αυτό δεν το χωράει το μυαλό μας.
Κατερίνη 12/6/2022
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
