Πολιτική: Αποστολή ή επάγγελμα;

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, θαλασσόλυκε αναγνώστη μου. Όσο η «ναυς», διαχρονικό σύμβολο της χώρας μας, μαζί με την «ελαία» και την «άμπελο»…

Πολιτική: Αποστολή ή επάγγελμα;…

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, θαλασσόλυκε αναγνώστη μου. Όσο η «ναυς», διαχρονικό σύμβολο της χώρας μας, μαζί με την «ελαία» και την «άμπελο», ως γνωστόν, αρμενίζει χωρίς μπούσουλα τους «πονηρούς καιρούς» της κρίσης, «κάβος, γιοκ!», που λεν κι οι εξ ανατολών γείτονες, είτε «σεφερική» «Αγωνία» την πεις, είτε «παπανδρεϊκό», «μηδέν εις το πηλήκιο!!!», «Τιτανικό», την ονομάσεις.

Ναι, για(!), και να λείπουν οι απορίες, όταν επίκειται:

Ναυμαχία για την εξουσία.

Εντάξει, οι προηγούμενες συγκρίσεις της βαθυστόχαστης ποίησης με την αστόχαστη πολιτική, διόλου απίθανο να έθιξαν τον νομπελίστα αλλά σιγά μην το ρίξουμε στη «διπλωματία», «λυπούμεθα που σας πήρε η “ρουκέτα κ.λπ. κ.λπ.,», τέτοιες δύσκολες ώρες, κι όταν μάλιστα ήθελέ τα κι έπαθέ τα, γράφοντας: «Δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια», γκάφα ολκής, κατά την ταπεινή άποψή μας.

Διότι, μάλλον τα λιμάνια είναι που αγνοούν τα βάσανα όλων ημών των αείποτε ελπιζόντων, προ της κάλπης, και μηδέποτε δικαιωθέντων, μετά το άνοιγμα αυτής, αφού μόλις ξανοιχτούμε στο πέλαγο οι πολιτικοί μας πιάνουν τη «ναυμαχία» και δεν εννοούμε ασφαλώς το επιτραπέζιο των ατίθασων εν ώρα μαθήματος, για να δοκιμάσουν την υπομονή του διδάσκοντος, τι έμπνευση, μεγάλη έμπνευση, έχω ο «ναύκληρος» σήμερα, τα «αρμενίσματα» μέσα!

Ο λόγος, για το άλλο παίγνιο, «καΐκι καβγά» τουρκιστί(!), «μπαταριές» του οποίου αναμεταδίδει ο «πολεμικός ανταποκριτής» μας, μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», απαγγέλλοντας, με τον ευφάνταστο τρόπο του Μποστ:

Νυν υπέρ πάντων…εκλογικός αγών!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο στόλος σαλπάρει.

Κορβέτα υπερήφανη που έχεις κωπηλάτες

απ’ τον ανθό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κι ανδρείους επιβάτες,

οι «νάρκες» είναι των Θεσμών κι αυτός που σε δαγκώνει

το κάνει υστερόβουλα, μαζί σου να τελειώνει,

τι σαν τρυπήσει το σκαρί, το σκάφος θα βουλιάξει

και θα βρεθεί επόμενος τη μοίρα μας ν’ αλλάξει.

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Η αντιπολίτευση επιτίθεται.

Μη με βαράς με το κουπί, «Κυναίγειρος» την είδα,

δαγκώνω την κορβέτα σου με την κρυφή ελπίδα,

να παραδώσεις τα κλειδιά και ερωτώ, Αλέξη:

Γιατί δεν κάνεις εκλογές, ο κόσμος να μ’ εκλέξει;

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Το κουβέρνο αμύνεται.

Κυριάκο, φύγε από δω, φίλοι να συνεχίσουμε,

εγώ σκληρά «κωπηλατώ!!!», ώστε να κυβερνήσουμε,

και για τις κάλπες, προσεχώς, αναφορά δεν δίνω,

δική μου η απόφαση και μοναχός θα κρίνω.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Οι «κωπηλάτες» προβληματίζονται.

Τι μας λέτε καπετάνιοι; Ο λαός συνέχεια χάνει,

πιάνεστε στο μάνι – μάνι, αλλά πουθενά λιμάνι.

«Κάβος, γιοκ!», λοιπόν, το είπαμε, αναγνώστη μου, κι οι μουστερήδες να «μαυρίσουν» το μέλλον της γαλανής μας χώρας πολλοί, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά πριν μου απελπιστείς έως ορίων κατάθλιψης, σκέψου ότι εν τη ρύμη του λόγου, πήραμε τους πολιτικούς συλλήβδην στον λαιμό μας, ξεχνώντας τις εξαιρέσεις του κανόνα.

Όπως, ο ευπατρίδης Έλληνας – Ευρωπαίος και ικανότατος φιλελεύθερος πολιτικός, Ευριπίδης Στυλιανίδης, φέρ’ ειπείν, το νεόκοπο πόνημα, «Θράκη: Το επόμενο βήμα»,  του οποίου, μελετά ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, (σ.σ. καλοτάξιδο, «Εύριπε», θα τη διαβούμε τη στενωπό, αρκεί «η πολιτική, από επάγγελμα να γίνει αποστολή», που θα ‘λεγε κι ο αείμνηστος Σερραίος, μεγάλη η χάρη Του!) για να επανέλθει σοφότερος επί του θέματος, ευκαιρίας δοθείσης, κι ως τότε;

Σκάσε και κολύμπα, θαλασσόλυκε. Σκάσε και κολύμπα!…

-Ω-