Οι περισσότεροι Νεοέλληνες σήμερα πιστεύουν ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις που αφορούν στη ζωή όλων μας λαμβάνονται στην Αθήνα. Από την κυβέρνηση, κατά κύριο λόγο, τον κρατικό μηχανισμό και τις κρατικές υπηρεσίες. Η άποψη αυτή ήταν εν μέρει σωστή πριν πολλές δεκαετίες. Σήμερα και ιδιαίτερα από το 1970 και εντεύθεν η ισχύς της συνεχώς χάνει έδαφος εγγίζοντας πλέον τα όρια της ουτοπίας.
Οι περισσότεροι Νεοέλληνες σήμερα πιστεύουν ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις που αφορούν στη ζωή όλων μας λαμβάνονται στην Αθήνα. Από την κυβέρνηση, κατά κύριο λόγο, τον κρατικό μηχανισμό και τις κρατικές υπηρεσίες. Η άποψη αυτή ήταν εν μέρει σωστή πριν πολλές δεκαετίες. Σήμερα και ιδιαίτερα από το 1970 και εντεύθεν η ισχύς της συνεχώς χάνει έδαφος εγγίζοντας πλέον τα όρια της ουτοπίας.
Ο «ξένος παράγων» από την εθνική μας παλιγγενεσία και ως τώρα έπαιξε σημαντικό ρόλο στα εσωτερικά μας. Για να περιοριστούμε στα των τελευταίων 100 και πλέον ετών (γενικά) σημειώνουμε τις περιόδους σταθμούς για τη χώρα μας: Τους Βαλκανικούς πολέμους, την απελευθέρωση των «νέων χωρών», την Μικρασιατική Καταστροφή, την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, τους Α΄ και Β΄ Παγκόσμιους Πολέμους, τον εμφύλιο πόλεμο, τις δικτατορίες Μεταξά και Συνταγματαρχών (Παπαδόπουλου – Ιωαννίδη). Σε όλα αυτά, ιστορικά για τη χώρα μα, γεγονότα ο ρόλος του «ξένου παράγοντα», των ξένων δηλαδή δυνάμεων με κυρίαρχες: την Οθωμανική Αυτοκρατορία (για αιώνες) Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία και από το 1947 ΗΠΑ, υπήρξε καταλυτικός.
Μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ ήταν ούτως ή άλλως μια μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Μετά τον πόλεμο κατείχε το (50% του παγκόσμιου πλούτου, αν και μόλις το 6,3% του παγκόσμιου πληθυσμού και ήλεγχε και τις δύο πλευρές των Ειρηνικού και Ατλαντικού Ωκεανών. Και αναδείχθηκε ως η πρώτη πλανητική δύναμη στην ιστορία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου και αμέσως μετά οι ΗΠΑ σχεδίαζαν με προσοχή το μέλλον του μεταπολεμικού κόσμου. Οι υπεύθυνοι του πολιτικού σχεδιασμού στεγάζονταν στο Στειτ Ντηπάρτμεντ και στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, και όπως είναι γνωστό χωρίζονταν σε δύο ομάδες: του σκληροπυρηνικούς (τα γεράκια) και τους φιλελεύθερους (τις περιστερές).
Οι πρώτοι (ιέρακες), με επικεφαλής τον Ντιν Ατσεσον και εκτελεστικό Δ/ντή τον Πολ Νίτσε συνέταξαν το έγγραφο NSC 68 (1950) το οποίο καλούσε σε μια «στρατηγική ανάσχεσης που θα έριχνε τους σπόρους της καταστροφής στο σοβιετικό σύστημα (…) ώστε να μπορούμε να διαπραγματευτούμε μια συμφωνία με δικούς όρους με τη Σοβιετική Ένωση ( ή το διάδοχο κράτος ή κράτη)». Επίσης αποφασίστηκε να ενισχυθούν αδρά η Δ. Γερμανία και η Ιαπωνία ώστε να αποτελέσουν τους δύο ισχυρούς βραχίονες των ΗΠΑ στην Ευρώπη ( η πρώτη ) και στην Άπω Ανατολή ( η δεύτερη).
Από την άλλη πλευρά οι «περιστερές» με επικεφαλής τον Τζορτζ Κέναν εκπόνησαν τη Μελέτη Πολιτικού Σχεδιασμού υπ’ αριθμ. 23 (τη συνέταξε ο Κέναν το 1948) αναφερόμενη στον ανθρώπινο παράγοντα ( διεθνώς) και στην προστασία των πρώτων υλών. Εκπονήθηκαν τέλος σχέδια για τον έλεγχο όλου του μη κομμουνιστικού κόσμου. Και ασφαλώς για την υπονόμευση του τελευταίου.
Σε ότι αφορά στη χώρα μας, μόλις αποσύρθηκαν οι Ναζί , βρετανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πατρίδα μας και επέβαλαν ένα δικό τους καθεστώς. Όμως η Βρετανία εν μέσω της μεταπολεμικής παρακμής της δεν ήταν σε θέση να διατηρήσει τον έλεγχο.
Το 1947 μπήκαν στο παιχνίδι οι ΗΠΑ και έκτοτε διατηρούν αυτές πλέον τον κυρίαρχο έλεγχο. Η Ελλάδα βρέθηκα στα χέρια Αμερικανών επενδυτών και εγχωρίων μεγάλων επιχειρηματιών, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού μετανάστευσε για να επιβιώσει.
Η Ελλάδα αποτέλεσε (για τους Αμερικανούς), όπως εξήγησε ο Αντλάϊ Στίβενσον το 1964 στα Ηνωμένα Έθνη, το πρότυπο για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αργότερα οι Σύμβουλοι του Ρέϊγκαν χρησιμοποίησαν το ελληνικό πρότυπο στην Κεντρική Αμερική. Το ίδιο μοτίβο ακολουθήθηκε σε πολλές άλλες χώρες. Μετά το 2010 η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για την εφαρμογή της απάνθρωπης συνταγής αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Όσα προαναφέρθηκαν και πολλά ακόμη – που ξεπερνούν τις δυνατότητες χώρου της στήλης- αποδεικνύουν πως , σε τελευταία ανάλυση, οι σημαντικότερες για τη χώρα μας και για όλους μας αποφάσεις δεν λαμβάνονται στην Αθήνα αλλά στην Ουάσιγκτον. Και κάποιες άλλες στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή την Φρανκφούρτη. Η κυβέρνηση μας σε μεγάλο βαθμό εκτελεί αποφάσεις άλλων. Κατά τα άλλα πολλοί μιλούν για υπερήφανη εξωτερική πολιτική, σκληρές διαπραγματεύσεις, εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια, ωστόσο η πραγματικότητα είναι άλλη. Περισσότερα περί αυτής σε επόμενη φύλλο μας.
