Αρχικά κυκλοφόρησε σαν δίσκος. Βινύλιο. «Πούλησε» σαν τρελό. Μετά κυκλοφόρησε και σε κασέτα μπαίνοντας στα κασετόφωνα των πιτσιρικάδων και γεμίζοντας τα δωμάτια τους με ψυχεδελική ροκ. Έπειτα σε CD με ψηφιακά επεξεργασμένο ήχο. Μετά σε αρχείο ηλεκτρονικού ήχου που πήγαινε από mp3 σε mp3. Σήμερα παίζει σε όλες τις πλατφόρμες μουσικής με εκατομμύρια ακροάσεις ακόμα και από άτομα που όταν κυκλοφόρησε δεν είχαν γεννηθεί.
Συμπέρασμα; Το «The Dark Side of the Moon» των Pink Floyd είναι ένα αψεγάδιαστο και άκρως διαχρονικό διαμάντι της ροκ μουσικής. Στην πραγματικότητα είναι ένα άλμπουμ που άλλαξε τη ροκ μουσική και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε τον ήχο της.
Το «The Dark Side of the Moon» κυκλοφόρησε μία ημέρα σαν σήμερα (πρώτα στις ΗΠΑ), την 1η Μαρτίου 1973 και αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινάει ένας μήνας, μία εβδομάδα, ένας χρόνος, μία ολόκληρη νέα εποχή.
Υπάρχουν πολλοί που λένε (και δεν έχουν καθόλου άδικο) πως αν οι Pink Floyd είχαν βγάλει μόνο το «The Dark Side of the Moon» και πάλι θα είχαν εξασφαλίσει μία θέση στο πάνθεον της μουσικής. Και να φανταστεί κανείς πως περίπου έξι χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1979, κυκλοφόρησαν και τον ογκόλιθο που ακούει στο όνομα «The Wall».
Ο δρόμος προς την κορυφή
Για τους μη μυημένους να πούμε πως οι Pink Floyd δεν είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τη μία ημέρα στην άλλη. Στην πραγματικότητα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Είναι μία ιστορία που θα μπορούσε να είναι η επιτομή της εξέλιξης.
Ξεκίνησε ως ένα φοιτητικό γκρουπάκι που έπαιζε… κάτι απ΄όλα, που αρχικά είχε έξι μέλη, που κάθε τρεις και λίγο άλλαζε ήχο, μέλη και ονόματα. Κάποια από τα ονόματα που είχε ήταν «Sigma 6», «Meggadeaths», «Abdabs», «Screaming Abdabs», «Leonard’s Lodgers» και «Spectrum Five».
Το γκρουπ που μετεξελίχθηκε σε Pink Floyd δημιουργήθηκε το 1963 και έκανε τις πρώτες του πρόβες σε μία… αίθουσα τσαγιού. Κεντρικά πρόσωπα ήταν δύο παιδικοί φίλοι. Ο Roger Waters και ο Nick Mason, φοιτητές και οι δύο στο Πολυτεχνείο του Λονδίνου. Ο πρώτος στην κιθάρα και ο δεύτερος στα ντραμς.
Μέσα σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια αυτό το περίεργο μουσικό σχήμα είχε αρχίσει να αποκτά χαρακτήρα, να κάνει live εμφανίσεις και να κάνει και τις πρώτες μεμονωμένες ηχογραφήσεις του.
Την οριστική του μορφή (χωρίς αυτό να σημαίνει πως σταμάτησαν οι αλλαγές στον ήχο και στη σύνθεση) το συγκρότημα την έλαβε στα τέλη του 1960 όταν μετονομάστηκε σε Pink Floyd. «Νονός» φέρεται να είναι ο Roger Keith «Syd» Barrett, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας, ο οποίος στο μεταξύ είχε ενταχθεί στο γκρουπ.
Το όνομα προέκυψε από τα ονόματα δύο μπλουζ μουσικών. Του Pink Anderson και του Floyd Council! Καθόλου τυχαία, άλλωστε, το συγκρότημα το πρώτο διάστημα της ύπαρξής του πειραματιζόταν με περισσότερο μπλουζ παρά ροκ ήχους.
Πολύ γρήγορα οι Pink Floyd άρχισαν να πληθαίνουν τις εμφανίσεις τους, να κερδίζουν αρκετούς οπαδούς και να γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα όνομα της underground σκηνής της Βρετανικής Μητρόπολης.
Το 1967 τους ανακάλυψε η ΕΜΙ και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η… mainstream πορεία τους. Άνοιξη και καλοκαίρι εκείνης της χρόνια κυκλοφόρησαν δυο singles που μπήκαν εύκολα στα τσαρτς και κάπως έτσι το νερό μπήκε στο αυλάκι παρά το γεγονός ότι ο Syd Barrett είχε αρχίσει ήδη να παρουσιάζει αυτοκαταστροφικές τάσεις και να χάνεται στον ψυχεδελικό κόσμο του LSD.
Ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ (The Piper at the Gates of Dawn) έπαιξαν σε πολλές συναυλίες, συμμετείχαν σε περιοδεία στις ΗΠΑ και αποφάσισαν πως αν ήθελαν να κάνουν το βήμα παραπάνω θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τον Syd Barrett. Και έτσι έγινε. Τη θέση του στο γκρουπ πήρε ο κιθαρίστας David Gilmour με μισθό… 30 λίρες Αγγλίας την εβδομάδα!
Από εκείνο το σημείο και έπειτα οι Pink Floyd πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά, κυκλοφορούν κατά σειρά τα άλμπουμ A Saucerful of Secrets (1968) Ummagumma (1969), Atom Heart Mother (1970), Meddle (1971) και Obscured by Clouds (1972).
Ο ήχος τους μέσα από αυτούς τους δίσκους αποκτά ταυτότητα, το συγκρότημα παίζει ψυχεδελικό ροκ, ο κόσμος το λατρεύει, και πέρα από τα όποια εσωτερικά προβλήματα, φιγουράρει στα τσαρτς και, μάλιστα σε ψηλές θέσεις.
«The Dark Side of the Moon»
Την ίδια εποχή, ωστόσο, είναι ξεκάθαρο που χρειάζεται να γίνει το βήμα παραπάνω. Είναι εκείνη η κομβική στιγμή που το συγκρότημα θα έπρεπε να κάνει την υπέρβαση. Και την έκανε.
Συνήθως για να συμβεί κάτι τέτοιο, κάποιος πρέπει να βγει μπροστά. Στην περίπτωση των Pink Floyd ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Roger Waters ο οποίος βρήκε ένα μικρό στούντιο πολύ κοντά στο σπίτι που έμενε εκείνη την εποχή και κλείστηκε μέσα σε αυτό προκειμένου να «γεννήσει» αυτό που είχε μέσα στο κεφάλι του.
Και η αλήθεια είναι πως είχε πολλά πράγματα μέσα στο κεφάλι του τότε. Πιεστικός τρόπος ζωής, καταναλωτική μανία, φοβίες, πόλεμοι, διαπροσωπικές σχέσεις, απληστία, ματαιότητα. Και όλα αυτά, «ντυμένα» με την απαραίτητη δόση ψυχεδέλειας, μπορεί να βρει κανείς μέσα στο «The Dark Side of the Moon».
Η ηχογράφηση του άλμπουμ ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1972 και ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1973 στα EMI Studios που αργότερα έγιναν γνωστά σαν τα θρυλικά Abbey Road Studios, επειδή εκεί μέσα οι Beatles έγραψαν τη δική τους ιστορία.
Τι να πρωτοπεί κανείς για το «The Dark Side of the Moon»;
Είναι ο πρώτο δίσκος των Floyd που περιέχει ένα τόσο ξεκάθαρα hardcore rock κομμάτι (το «Money») το οποίο, μάλιστα, έγινε μεγάλο hit και το οποίο ο David Gilmour το «έντυσε» με φοβερά riffs θέλοντας να αποδώσει έναν φόρο τιμής στο αγαπημένο του ροκ συγκρότημα, τους «Booker T and the Mgs».
Το άλμπουμ αποτελείται από 10 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών και 24 δευτερολέπτων.
Το επικό εξώφυλλο δημιουργήθηκε από τον Άγγλο γραφίστα George Hardie. Στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά απλό αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγαλοπρεπές μέσα στην απλότητά του. Είναι ένα πρίσμα – μία πυραμίδα – που μετατρέπει τος φως σε χρώμα και όλα αυτά σε ένα μαύρο φόντο. Το συγκρότημα είχε ζητήσει από τον γραφίστα να αποφύγει τις… ψυχεδελικές υπερβολές στον σχεδιασμό. Ήθελαν, όπως του είχαν πει, κάτι «απλό και σκληρό». Όταν αυτός εμφανίστηκε με 5-6 προτάσεις, το συγκεκριμένο σχέδιο εγκρίθηκε ομόφωνα μέσα σε δευτερόλεπτα.
Μάλιστα, ο Hardie ταξίδεψε μέχρι την Αίγυπτο όπου τράβηξε υπέρυθρες φωτογραφίες των πυραμίδων, για τα posters που συμπεριελήφθησαν στο δίσκο.
Το «The Dark Side of the Moon» έγραψε ιστορία στα τσαρτς. Ήταν το πρώτο των Pink Floyd που μπήκε στο Top 40 των ΗΠΑ. Γενικά, Παρέμεινε για χρόνια ολόκληρα στους πίνακες επιτυχιών Βρετανίας και ΗΠΑ (741 εβδομάδες), με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 45 εκατομ. αντίτυπα.
Έγινε χρυσό στις ΗΠΑ μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα! Σήμερα κατατάσσεται στην 3η θέση στη σχετική λίστα με τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών. Βρίσκεται στο top 25 της λίστας με τα best seller LP των ΗΠΑ.
Το… «αρρωστό» γέλιο που ακούγεται στο «Speak To Me» είναι του Peter Watts, του πατέρα της γνωστής ηθοποιού Naomi Watts, που εκείνη την εποχή ήταν ο υπεύθυνος για τις μετακινήσεις των μελών του συγκροτήματος.
Το αξεπέραστο «Us and Them», ήταν το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησαν οι Pink Floyd για το The Dark Side of the Moon. Από αυτό ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις. Δεύτερο ήταν το «Money»!
Υπήρχε ένας αστικός μύθος που έλεγε πως το άλμπουμ συνδέεται με την κλασική ταινία «Ο Μάγος του Οζ» και πως αν τα βάλεις να παίζουν ταυτόχρονα από ένα σημείο και έπειτα… συγχρονίζονται και οι θεματικές τους γίνονται ένα! Τον μύθο αυτόν, ωστόσο, τον κατέρριψε ο ίδιος ο Roger Waters ο οποίος σε συνέντευξή του είχε πει πως κάτι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Τη θρυλική ατάκα που ακούγεται και στο δίσκο: «Δεν υπάρχει σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, στην πραγματικότητα. Μάλιστα, είναι όλο σκοτεινό. Το μοναδικό πράγμα που το κάνει να φαίνεται φωτεινό, είναι ο ήλιος», την λέει ο… θυρωρός των Abbey Road Studios.
Νίκος Δεμισιώτης
