– Που βαδίζουμε; Αυτό θες να πεις;
– Εγώ είμαι σίγουρος ότι δεν βαδίζουμε, αν εννοούμε ότι το βάδισμα ακολουθεί μια ευθεία που πάει μπροστά. Ούτε καν κάνουμε σημειωτόν και παραμένουμε στο ίδιο σημείο αν και αυτό ίσως είναι και ήταν το καλύτερο.
– Γιατί; Θα χάναμε τόση πρόοδο!
– Μη μου τα πετάς απότομα διότι θα γκρεμοτσακιστώ από τα γέλια! Ποια πρόοδο ρε κακομοίρη μου! Ποια πρόοδο μου τσαμπουνάς;
– Σκέψου πως ήταν η ζωή πριν και πως είναι τώρα.
– Αυτό κάνω και νιώθω ότι το σημειωτόν ήταν ότι πρέπει! Για δες τι κάνει τι έκανε η πρόοδος! Διότι πρόοδος είναι πως την βλέπει ο καθένας! Κάποια μπορεί να είναι πρόοδος, εξέλιξη, άλλα όμως είναι βαράτε βιολιτζήδες και οι χοροί να συνεχίζουν γύρω από τη φωτιά! Διότι καιγόμαστε και όλο παθαίνουμε μια αλλοίωση του εσωτερικού μας, μια αλλοίωση του εγκεφαλικού μας φλοιού ήδη έχει ξεφλουδιστεί και αναζητά στόχους, βεβαιότητες και μια σκούρα ελπίδα που δεν είναι ελπίδα παρά μια απεικόνιση πάνω σε ένα τοίχο που καταρρέει, σαπίζουν τα τούβλα, γίνονται σκόνη και ο απέραντος κόσμος μας γίνεται ένα τίποτα, μια σκέψη που δεν οδηγεί πουθενά που να αιτιολογεί την πρόοδο, την χαρμοσύνη, την αγάπη, τον έρωτα για ζωή και ευτυχία!
– Συγγνώμη αλλά μου κάνει ς τη ζωή δύσκολη!
– Είναι γιατί θέλουμε την ζωή μας εύκολη, μια ξεκούραστη αιώρα που λικνίζεται ελαφρά, να νανουρίζει την αμέτοχη πνοή του οξυγόνου που έχουμε αποκλείσει σε υπέρογκες φιάλες!
– Τι θες να πεις;
– Στο θέτω πιο απλά! Τι ποσοστό νομίζεις ότι μπορεί να σου απαντήσει πόσο πραγματικά ευτυχισμένος είναι!
– …
– Ακόμη το σκέφτεσαι;
– Ε, τι να πω τώρα;
– Δες το σε σχέση με το περιβάλλον σου! Για σκέψου λίγο!
– Όχι δεν θα βάλω μηδέν τοις εκατό, αλλά θέλοντας να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο θα σου πω ένα δεκαπέντε τα εκατό!
– Μάλλον ήλθε η ώρα να κάνουμε βήματα οπισθοχώρησης!
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
