Του Γιάννη Κορομήλη
Υπάρχει άραγε κάποια δυνατότητα, κάποιος δρόμος – πραγματικό όμως κι όχι σαν αυτόν που μας υποσχόταν πρόπερσι αδιάντροπα ο κ. Τσίπρας από τη ΔΕΘ – που να μας απαλλάξει, επιτέλους από τον εφιάλτη που μας βασανίζει έξι και πλέον χρόνια;
Είναι ένα σκληρό, ένα αμείλικτο ερώτημα που βασανίζει όλους εμάς του Νεοέλληνες. Τη συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, αφού «οι έχοντες και κατέχοντες» υπολογίζονται κάπου στις 300.000. Κι είναι εκείνοι που υπονοεί ο όρος «μεγαλοαστική τάξη». Εμείς οι μικρομεσαίοι και οι μικρομικροί – η «ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας έλεγαν κάποτε- χτυπιόμαστε αλύπητα όχι μόνο από την … αριστερή μας κυβέρνηση, αλλά κι από τους «φίλους» μας της Ε.Ε. Κι όποιος αντέξει. Μέχρι που να διαλυθεί παντελώς η χώρα.
Στο παραπάνω βασανιστικό – υπαρξιακό για όλους μας σχεδόν και για τη χώρα – ερώτημα, θεωρητικά τουλάχιστον, η απάντηση είναι ναι υπάρχει. Κάτι σχετικό είπε προχθές από τη ΔΕΘ, ο Κυρ. Μητσοτάκης. Αλλά ας αφήσουμε τους πολιτικούς. Ας δούμε τι απαντούν η επιστήμη, η φιλοσοφία και η ίδια η ζωή. Κι ας αρχίσουμε από τους αρχαίους προγόνους μας, που τα έχουν πει σχεδόν όλα. Και μ’ ένα αξεπέραστο τρόπο. Ο Πλούταρχος για παράδειγμα μας προειδοποίησε για τα κακά του υπέρμετρου δανεισμού. Εμείς βέβαια δεν βρήκαμε, όπως και οι πολιτικοί μας και οι «ελίτες» μας χρόνο να τον διαβάσουμε.
Ένα μικρό πλην σοφό, βιβλιαράκι είναι, αλλά … Αλλά εμείς είχαμε δουλειές. Ο νους μας ήταν στην υπερκατανάλωση και στις πελατειακές σχέσεις που έντεχνα καλλιέργησαν ( και καλλιεργούν ακόμα και σήμερα) οι πολιτικοί μας.
Ένας μεγάλος, πλην άγνωστος στο ευρύ κοινό, μαθηματικός ο Διόφαντος υποστήριζε πως «κάθε, πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις». Για να μην αναφερθούμε στον Πλάτωνα, το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη κ.α. που και μια περιληπτική αναφορά των όσων σοφών περί πολιτείας και πολικούς έχουν πει ή γράψει θα απαιτούσε μήνες και χρόνια να χωρέσουν στη στήλη.
Λύσεις πάντα υπάρχουν. Το ζήτημα είναι ποιος τις βρίσκει και ποιος τις εφαρμόζει. Σε ποιόν ή ποιους συμφέρει να εφαρμοστούν. Και δυστυχώς αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ποικιλοτρόπως στα χρόνια της κρίσης. Αυτοί που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν εν ανάγκη μία δίκαιη λύση δεν έχουν τη βούληση, το συμφέρον να το κάνουν. Γιατί, ας μην τρέφουμε αυταπάτες, το σημερινό κόσμο δεν τον διαφεντεύει η δύναμη της λογικής αλλά η λογική της δύναμης. Δεν κυριαρχεί η ανθρωπιά, η αγάπη, η δικαιοσύνη αλλά το συμφέρον, η εγωπάθεια, η απληστία, η αδικία.
Σε τελική ανάλυση λύση στο μείζον πρόβλημα μας υπάρχει. Κι όχι μόνο μία. Όμως αυτοί που στην πραγματικότητα κυβερνούν τη χώρα μας δεν θέλουν με τίποτα να λυθεί το πρόβλημα. Τουλάχιστον με τις κρατούσες συνθήκες. Με τα συμφέροντά τους δηλαδή. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι; Και για πόσα χρόνια ακόμα;
Συνεχίζεται
