Ζητώ συγνώμη που εγώ ένας αστός ( ή καλύτερα ένας μικροαστός) αποκαλώ τον Πρωθυπουργό της χώρας σύντροφο (σ) κι όχι εξοχότατο όπως θάταν ίσως το πρέπον. Παρηγορούμαι από το γεγονός ότι κοτζάμ Στάλιν στα χρόνια της παντοδυναμίας του ως επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας, έτσι τον αποκαλούσαν όχι μόνο τα στελέχη του αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ( άλλοι τον αποκαλούσαν και «πατερούλη» παρά τα τόσα εγκλήματά του).
Ζητώ συγνώμη που εγώ ένας αστός ( ή καλύτερα ένας μικροαστός) αποκαλώ τον Πρωθυπουργό της χώρας σύντροφο (σ) κι όχι εξοχότατο όπως θάταν ίσως το πρέπον. Παρηγορούμαι από το γεγονός ότι κοτζάμ Στάλιν στα χρόνια της παντοδυναμίας του ως επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας, έτσι τον αποκαλούσαν όχι μόνο τα στελέχη του αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ( άλλοι τον αποκαλούσαν και «πατερούλη» παρά τα τόσα εγκλήματά του). Παρηγοριέμαι γιατί ο δικός μας «ριζοσπάστης Αριστερός» πρώην μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ) αγωνιστής μέγας στον τομέα των καταλήψεων σχολείων, μάλλον θα χαίρεται όταν το λένε σύντροφο παρά όταν χρησιμοποιούν «αστικές» άρα καταδικαστέες εξ υποθέσεως προσφωνήσεις. Εξάλλου πολλές φορές ο ίδιος δήλωσε δημόσια τις πεποιθήσεις του όπως και το ότι είναι άθεος ( κομμουνιστικής και θεϊστής) δεν συμβιβάζεται άσχετο αν κάποιοι ρομαντικοί το επιχείρησαν κι αυτό.
Όμως το θέμα δεν βρίσκεται στις προσφωνήσεις. Στο κάτω κάτω μικρή σημασία έχει αν κανείς χρησιμοποιεί το ένα ή το άλλο πρόθεμα. Η ουσία βρίσκεται στο τι πραγματικά είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας και στο «που το πάει». Και το ζήτημα αυτό παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες. Δυσκολίες και στον τρόπο σκέψης και σε ζητήματα στρατηγικής και τακτικής. Είναι γεγονός πως οι συνειδητοί κομμουνιστές που πέρασαν από τα «σχολείᨻ του ενός μοναδικού και ανεπανάληπτου Κόμματος όπως αυτό της ΚΝΕ, των καταλήψεων, των καταστροφών του κέντρου της Αθήνας, στα πλαίσια πάντα μιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας (του υπαρκτού σοσιαλισμού) σκέπτονται μ’ ένα δικό τους τρόπο, αντιλαμβάνονται διαφορετικά από τους άλλους «αγράμματους» και «αδιάβαστους» τη δημοκρατία, την ισότητα, την αξιοκρατία κλπ.
Ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά και της στρατηγικής και τακτικής ( στον οποίο πιστεύει ο κ. Τσίπρας) ήταν και παραμένει ο Βλαδίμηρος Ιλίτς Ουλιάνωφ (γνωστός παγκοσμίως ως Λένιν). Ανάμεσα στις πάμπολλες διδαχές του συμπεριλαμβάνονταν και οι εξής: Η αλήθεια είναι μια κακή αστική συνήθεια», «Το ψέμα (όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα) επαναλαμβανόμενο γίνεται αλήθεια». Εγραψε πολλά βιβλία μεταξύ των οποίων: « Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω» κ.α.
Παίρνοντας υπόψη μας την κομμουνιστική παιδεία του Α. Τσίπρα και των συντρόφων του μπορούμε να κατανοήσουμε αρκετές από τις πράξεις του. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουμε τις βασικές τουλάχιστον γνώσεις σχετικά με το περιεχόμενο αυτής της ιδιόμορφης (με στοιχεία θρησκείας) παιδείας.
Κι επειδή λίγοι έχουν αυτές τις γνώσεις ο πολύς κόσμος αδυνατεί να καταλάβει, μπερδεύεται και παρασύρεται ενίοτε από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Και η αλήθεια είναι πως ο κ. Τσίπρας ( όπως και πολλά από τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός του) έχει πει τόσα πολλά ψέματα όσα δεν είπαν όλοι οι προηγούμενοι του πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης. Όλοι θυμούνται το περισπούδαστο και περιεκτικό «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που περιελάμβανε αρκετές από τις προεκλογικές υποσχέσεις – δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα που φυσικά δεν τηρήθηκαν ποτέ. Όπως περί ,,, αυξήσεων μισθών και συντάξεων και τόσα άλλα «ων ουκ έτσι αριθμός».
Είπε και συνεχίζει να λέει ασύστολα ψέματα καθημερινά. Αποδεικνύεται έτσι πως πιστός οπαδός του Λένιν είναι. «Κακή αστική συνήθεια των αστών η αλήθεια».
Θα καταργούσε τα μνημόνια. Όμως αντ’ αυτού συμφώνησε και υπόγραψε ένα … νέο μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα. ( Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω; Ίσως).
« Όταν πάρεις τα όπλα δεν τα παραδίνεις ποτές» κ.α.
Μήπως λοιπόν μ’ όλα αυτά ( και πολλά άλλα που καθημερινά βλέπουμε να λέει και να πράττει) ο κ. Τσίπρας ακολουθεί ένα προδιαγραμμένο σχέδιο με τελικό στόχο την αλλαγή του καθεστώτος σε «λαϊκή» δημοκρατία; Είναι ένα ερώτημα μια πιθανότητα. Ωστόσο η πραγματικότητα δεν είναι απλή. Ούτε βέβαια ακολουθεί, «νομοτελειακά», όπως δίδαξε ο Μαρξ , την πορεία – μονόδρομο προς τον κομμουνισμό; Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Και μπορεί ο κ. Τσίπρας και η παρέα του να βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τους δικούς τους παραμορφωτικούς κόκκινους φακούς αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο,τι βλέπουν είναι και πραγματικό ή μπορεί να γίνει κάποτε πραγματικό.
Εξάλλου η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, ο υπαρκτός σοσιαλισμός αυτοδιαλύθηκε και το νόμο που απέμεινα είναι η Βόρεια Κορέα που ψωμολυσσάει. Είναι επίσης και κάποιες, γιαλατζί δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής. Λέτε αυτές ή τη Βόρεια Κορέα να έχουν ως .. πρότυπο και στόχο τους οι ριζοσπάστες Αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ;
Συνεχίζεται
