Του Γ. Ράπτη, φιλόλογου – συγγραφέα
Με ειλικρινή χαρά αποδέχτηκα να προλογίσω το παρόν «πόνημα» του αγαπητού φίλου Θανάση Μπίντα, συναδέλφου. Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο συναίσθημα έχει σπουδαίο «αποχρώντα λόγο». Είμαστε μια «δράκα» επιστημόνων στην Πιερία και κάποιοι άλλοι εραστές της από όμορους τόπους ή εκ καθήκοντος που συνέγραψαν έργα ιστορικά για την Πιερία, με «πρώτο διδάξαντα» τον αείμνηστο Λυκειάρχη, Πελοποννήσιο στην καταγωγή, Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, που σφράγισε για χρόνια αυτή την υποχρέωση που όφειλαν πάμπολλοι για την λαμπρή μα ξεχασμένη ιστορία της Πιερίας, αλλά «εις μάτην» από το γηγενές στοιχείο… Η έκδοση έγινε το 1972 με φροντίδα της Εστίας Πιερίδων Μουσών με ύλη από τα αρχαϊκά χρόνια μέχρι τα πρωτοχριστιανικά – πρωτοβυζαντινά, και στάθηκε το «ευαγγέλιο» επί πολλά χρόνια για τους φιλίστορες της Πιερίας και όχι μόνο.
Μετά από διάστημα τριάντα και πλέον ετών εμφανίστηκαν για την τοπική μας ιστορία κάποιες νέες εκδόσεις, κυρίως τις προσωπικές μας, με συμβαντολογική ιστορία του Ολύμπου και της Πιερίας από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα (καλύπτοντας προϊστορική – μυθική περίοδο από το 10.000 π.Χ. μέχρι τις μέρες μας) αρκετά περιληπτικά με «σταγόνες, ιστορίας και «στίγματα». Πού να χωρέσει τόσο πλήθος πληροφοριών που σημαντικότατα και ανατρεπτικά της καθεστηκυίας ιστορικής αντίληψης και τάξης έφερναν στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην παραμελημένη Πιερία και Μακεδονία και η ιστορική έρευνα.
Πολύ σημαντικές ήταν και οι εκδόσεις του αείμνηστου Αλέκου Αγγελίδη από την Αυστραλία, του Γιάννη Καζταρίδη (αργότερα) και κάποιες νεότερες, όλες ουσιαστικές ψηφίδες για να αποκαταστήσουμε το τρωμένο κύρος, από ιστορική ανάδειξη, του τόπου μας σ’ ένα οδοιπορικό ηρωϊκό και πένθιμο συνάμα, με όλα τα στοιχεία που δικαιολογούν αυτό το χαρακτηρισμό. Σημαντική ήταν (και είναι) η προσπάθεια πολλών ερευνητών περιφερειακά της πόλης να αναδείξουν τη διαδρομή των κωμοπόλεών τους, όπως είναι οι εκδόσεις του Δήμου Λιτοχώρου, Κολινδρού, της Λεπτοκαρυάς, της Μηλιάς Πιερίας, της Καλλιθέας, της Χράνης, του Μακρυγιάλου, της Μεθώνης, της Πύδνας, των Ρυακίων (Ράδιανης) κ.λ.π, καθώς και οι εκδόσεις «Μάτι» με εξαιρετική συχνότητα, τελευταία.
Καλά και άγια όλα αυτά και ευχής έργο είναι να συνεχισθούν, γιατί η Πιερία από πλευράς Μυθιστορίας είναι ανεξάντλητη, σχεδόν ανέπαφη στην καρδιά και στην ουσία της και στην παγκόσμια προσφορά και διεθνή καταξίωση, όπως το απαιτεί η αδήριτη πραγματικότητα, που «δεν μπορεί να κρυφθεί άλλο πια» όσο κι αν έχει πέσει θύμα άγνοιας, αδιαφορίας, ελλειπούς αντιμετώπισης ή εσκεμμένης πράξης κέντρων ανθελληνικών στη διαχρονία τους, που σε καταγώγια ιστορικής αποτίμησης ερευνητικών αποτελεσμάτων έχουν τηρήσει αιδήμονα σιγήν για πράγματα που κραυγάζουν με ηχηρή φωνή και φέρνουν την Πιερία κέντρο του Πολιτισμού του Κόσμου, αποδεδειγμένα 100%, τουλάχιστον για τις χώρες του λεγόμενου Υψηλού Πολιτισμού της Δύσης, της Αφρικής και της Αμερικής!!
Αυτοί οι «ιστοριομάγειρες» βάπτισαν Μυθολογία τα όσα αναφέρονται για την περιοχή μας (π.χ για την ορογένεση του Ολύμπου με Γιγαντομαχίες, Τιτανομαχίες, Κύκλωπες, Δώδεκα Θεούς, Πιερίδες Μούσες, Ορφέα, Ευριδίκη κ.λπ.) και «εξόφλησαν» επιστημονικά. Δημιούργησαν και τις θεωρίες τους περί Ινδοευρωπαίων, περί Φοινικικής Γραφής, περί καθόδου Αχαιών, Ιώνων, Δωριέων, κ.λ.π, (Ενώ όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς ,ιλούν για επάνοδο των Ηρακλειδών) και εστίασαν περισσότερο τις αναφορές τους στις πολεμικές συρράξεις και ελάχιστα στον πολιτισμό!! Άλλοι λαοί, ιδίως εξ Ανατολών, είχαν αυτό το προνόμιο.
Η παρέμβαση του Θανάση Μπίντα
Αυτή ακριβώς είναι η «ειδοποιός διαφορά» του παρόντος έργου του Θανάση Μπίντα στην Ιστορία της Μακεδονίας γενικότερα και της Πιερίας ειδικότερα. Ευαίσθητος ανέκαθεν περί τα πολιτιστικά – με έργα και όχι λόγια και με περγαμηνές στη θεατρική παιδεία – παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό ένα έργο (με αφετηρία τα «Ολύμπια εν Δίω» που είναι η αναβίωση των Ολυμπικών Αγώνων στο Δίον Πιερίας, από την εποχή του Περδίκα, του Αρχελάου, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου μέχρι το Ιουστινιανό, καθώς τους υιοθέτησε η Αντιόχεια, στην εποχή που οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες καταργούσαν αγώνες και φιλοσοφικές σχολές. Υπεύθυνα και παρρησιαστικά, με γνώση και επίγνωση των παρελκομένων, ως ερανιστής χωρίων από πλήθος συγγραφέων της αρχαιοελληνικής Γραμματείας και επιβεβαιωμένων με επακριβείς παραπομπές, ο Θανάσης Μπίντας πείθει τον κάθε καλόπιστο που δεν έχει πρόσβαση στην έρευνα και τις αυθεντικές πηγές ότι ο Ορφέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, οι Πιερίδες Μούσες «ληξιαρχίνες» της μη καταγεγραμμένης ακόμη γνώσης, στο Μουσείο των οποίων καταφεύγουν οι άνθρωποι των γραμμάτων να «εμπνευσθούν» (ίσως να μελετήσουν τα γραπτά τους), ότι οι Παρολύμπιοι είναι «οι το πρώτον μεταναστεύσαντες» παντού, προς νότο στην Ελλάδα (οι Δωριείς έθνος Μακεδνόν εισί) και προς ανατολάς (οι Βρύγες – Φρύγες και οι Λυδοί -Λουδοί είναι Μακεδόνες από τη Βισθωνία και τη Βέροια που μετανάστευσαν στη Μ. Ασία), ότι ο Διόνυσος έχει γενέτειρα την Πιερία, αφού είναι Φρυγική – Θρακική θεότητα, και άλλα πολλά χάρη στις πληροφορίες που με πολύ κόπο έχει συλλέξει από Όμηρο, Ησίοδο, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, Πλούταρχο, Στράβωνα, Παυσανία, Πολύβιο, Τίτο Λίβιο, Προκόπιο, Στέφανο Βυζάντιο κ.α.
Ταυτόχρονα, με την ανάδειξη των «Ολυμπίων εν Δίω» για στήριξη της αναγκαιότητας αναβίωσής τους με δραματικούς και αθλητικούς και μουσικούς αγώνες στον τόπο που πρωτοκαθιερώθηκαν καταρρίπτεται και ένας άλλος μακροβιότατος μύθος σε βάρος της Μακεδονίας, ότι δηλαδή ο Μακεδονικός λαός ήταν «καθυστερημένοι βουκόλοι», αγροίκοι κτηνοτρόφοι και γεωργοί, σε αντίθεση με τους νότιους Έλληνες, «τους πολύ προωθημένους» πολιτισμικά, κοινωνικά, οικονομικά και προπαντός πολιτικά, αφού η λέξη Δημοκρατία ως καθεστώς είναι άγνωστη στο Μακεδονικό βασίλειο….
«Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί» στους κωφάλαλους ιστορικά κι αλλοίθωρους πολιτικά, που με το «εβόα Μακεδονιστί» του Αλεξάνδρου στη μάχη του Γρανικού προς τους ιππείς του, μαζί με το χαρακτηρισμό των Μακεδόνων ως «βαρβάρων» από τον ασυμβίβαστο να βλέπει σε δεύτερη μοίρα την Αθήνα Δημοσθένη έστρωσαν το χαλί να αμφισβητείται μέχρι και σήμερα «η ελληνικότητα της Μακεδονίας!!».
Έτσι στήνονται τα παιχνίδια στην παγκόσμια σκακιέρα. Έτσι σοφιστικά οι ισχυροί της Γης ανέκαθεν «κάνουν το άσπρο μαύρο».
Όμως η Ιστορία τους εκδικείται. Ιδίως η αρχαιολογία με όλες τις ειδικότητές της, όσο κι αν επιχειρούν οι εξ επαγγέλματος παραποιητές και πλαστογράφοι να την προσπεράσουν ή να αλλοιώσουν τα πορίσματά της.
Ισχυρότατο όπλο στη φαρέτρα των Ελλήνων είναι επίσης η αθάνατη και αρχαιοελληνική Γραμματεία, με τη μυθολογία, την ιστορία και τη φιλοσοφία και την τεχνολογία της, που παραμένει ακόμη ανέκδοτη και άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό, εκτεθειμένο μονίμως και ευάλωτο σε κάθε ιστορική λαθροχειρία.
Έργα σαν αυτό του Θανάση Μπίντα φωτίζουν τον τόπο μας με άπλετο φως για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, για την Πιερία, τη Μακεδονία ευρύτερα, εκεί που πολλοί διατηρούν σκόπιμα ή επιθυμούν βαθύ σκοτάδι, γιατί μια τίμια αποδοχή των αποτελεσμάτων τέτοιων ερευνών «φέρνει τα πάνω κάτω» στην παγκόσμια κοινότητα, με ανατροπές που προκαλούν αλυσιδωτά χτυπήματα στην καθεστηκυία ιστορική αντίληψη και τάξη και δίδουν αβίαστα αναστάσιμο περιεχόμενο στο άσμα του Μίκυ Θεοδωράκη:
«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σβήσει,
να τη πετιέται απ’ την αρχή».
Τα θερμά συγχαρητήρια γι’ αυτή την ιδιαίτερη προσέγγιση της πορείας του Μακεδονικού λαού στο πολιτιστικό επίπεδο, με αφορμή την αναβίωση των «Ολυμπίων εν Δίω» χωρίς καμιά νύξη ούτε καν στην ενδοξότατη πορεία του Μεγαλέξανδρου από το Δίον και την Πέλλα μέχρι τα βάθη της Ασίας, – όχι με μιλιταριστική διάθεση αλλά για να τιμωρήσει τους Πέρσες, μόνιμους διαιρέτες του ελληνικού λαού, είναι λίγα και η αναγκαιότητα να στηριχθούν ποικιλότροπα τα «Ολύμπια εν Δίω» τώρα έχει αποκτήσει μια άκρως τεκμηριωμένη» τράπεζα δεδομένων».
Γιώργος Ράπτης
