Του Γιάννη Κορομήλη
Μας είχε υποσχεθεί προεκλογικά ότι η «πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση» θα καταργούσε σ΄ένα βράδυ τα μνημόνια. Έγινε κυβέρνηση κι αντί – για πρώτη φορά- να τα καταργήσει τα … αύξησε. Πρόσθεσε ένα δικό της τρίτο. Φορτώνοντας στις πλάτες μας και άλλα 86 δις ευρώ!Όπως δε πάνε τα πράγματα μάλλον θα μας φορτώσει και τέταρτο. Θα έδινε – για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια- αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Τέτοιες που να παίρνουμε όσα… το 2009! Αντί για αυξήσεις είδαμε τα εισοδήματα μας να μειώνονται. Και θα συνεχίσουν τα μειώνονται. Όχι μόνο για όσο καιρό θα είναι αυτή ή κυβέρνηση αλλά, ψηφίζει εντός των ημερών, μέτρα για μετά τη λήξη της συνταγματικής θητείας της. «Βρήκαμε παπά- που λέμε- ας θάψουμε και μερικούς ζωντανούς».
Έταξε τόσα πολλά που ακόμα κι ο κ. Γιούνκερ αναγκάστηκε να πει: «Εγώ αν έταζα όσα ο κ. Τσίπρας στην πατρίδα μου θα είχα κερδίσει τις εκλογές με 80%, όχι με 36% που αυτός πήρε». Κι όλα όσα έταξε θα γίνονταν, έλεγε, για πρώτη φορά. Δεν έγιναν ποτέ. Όμως δεν πτοήθηκε. Και ως κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι καταφέρνει πράγματα, προς όφελος ου λαού πάντα (!), που κανείς ποτέ δεν κατάφερε. Άρα κι αυτά για… πρώτη φορά. Κι ενώ όλοι το βλέπουμε, το ζούμε πως καθημερινά βουλιάζουμε και περισσότερο λες και κάποια πανίσχυρη ρουφήχτρα μας τραβάει προς τα κάτω με φανερό τον κίνδυνο να πνιγούμε ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση μας λέει πως «όλα βαίνουν καλώς, σύντομα θα βγούμε από την κρίση» κι άλλα ευχάριστα πλην ψευδή παρόμοια.
Σκεφτείτε πόσο παραμύθι λέχθηκε για τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» για την α΄και τη β΄αξιολόγηση για το χρέος, κ.λ.π. Που πήγαιναν – και πηγαίνουν- συνεχώς από τον ένα μήνα στον άλλο, από το ένα χρόνο στον άλλο. Σαν άλλη «φλεγόμενη βάτος» που όσο (λεν ότι) την πλησιάζουμε τόσο ξεμακραίνει. Σκεφθείτε ακόμα την κομματικοποίηση του κράτους. Που δεν θα γινόταν. Είχε καταδικαστεί «κάθετα» και με κάθε ευκαιρία από την εκάστοτε αντιπολίτευση. Του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, δεδομένου ότι της γεννήσεως του (1969) και μέχρι το 2015 ήταν μόνιμα στην αντιπολίτευση.
Για πρώτη φορά- μας έλεγε- όταν έγινε κυβέρνηση θα κόψουμε τα ρουσφέτια, τις πελατειακές σχέσεις και παρόμοια. Όμως η κομματοκρατία συνεχίστηκε ακάθεκτη., επαυξημένη και βελτιωμένη μάλιστα. Τελικά τίποτα δεν έγινε για πρώτη φορά. Εκτός κι αν λογαριάσουμε ότι όντως για πρώτη φορά έχουμε άθεο πρωθυπουργό. Αλλά κι αυτό συζητήσιμο. Το δήλωσε βέβαια ευθέως και εξαρχής, δεν ορκίσθηκε ως πρωθυπουργός κατά τα ειωθότα δεν παντρεύτηκε, δεν βάφτισε τα παιδιά του. Όμως προχθές στην Ανάσταση του Κυρίου και λαμπάδα άναψε και Χριστός Ανέστη είπε!
Όλα αυτά και πολλά άλλα, αν δεν είναι λαϊκισμός τι άλλο μπορεί να είναι; Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τη αγαστή συνεργασία και συγκυβέρνηση με τη δεξιά της δεξιάς τότε μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για εθνικολαικίστικη κυβέρνηση. Ο λαϊκισμός βέβαια δεν είναι νέο φαινόμενο, στη χώρα μας κι όχι μόνο. Ο εξπέρ, ο μετρ του είδους πάντως ήταν ο Ανδρέας. Κατά συνέπεια η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι σε τίποτα «για πρώτη φορά» ούτε φυσικά κι αριστερά. Μόνο σαν ακόμα μια έκφραση του λαϊκισμού μπορεί να χρησιμοποιείται.
Ως προς τον ορισμό του λαϊκισμού έχουν διατυπωθεί αρκετοί. Επικρατέστερος ή έστω πιο κατανοητός, είναι αυτός του καθηγητή της συγκριτικής πολιτικής Τάκη Σ. Παππά: «λαϊκισμός σημαίνει αντιφιλελευθερισμός». Ο αντίθετος πόλος του πολιτικού φιλελευθερισμού (Goertz,2006). «Ο λαϊκισμός, με λίγα λόγια, είναι ενδεχομένως δημοκρατικός, αλλά δεν είναι ποτέ φιλελεύθερος (Τ. Παππάς, 2014).
