Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, όταν οι πιστωτές δεν σηκώνουν κουβέντα και τα μέτρα που καλούμαστε να πληρώσουμε δεν έχουν τελειωμό, βοήθειά μας(!), τι νομίσατε ότι σχεδιάζει η εργατιά και ανεμίζετε πομπωδώς τα λάβαρα, λόγω της χτεσινής ημέρας;
Απλά, όπως η αγροτιά και οι λοιποί μη προνομιούχοι της ανοικονόμητης τούτης χώρας ετοιμάζεται κι ετοιμαζόμαστε να δώσει και να δώσουμε τυπικό «παρών» στις εθιμικές κινητοποιήσεις της σήμερον, πριν τιμήσουμε δεόντως τα φαγοπότια ανά τις εξοχές, οπότε ιδού διά πένας εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, παράφραση φιλοσοφημένου πονήματος τού Μίκη, μπας κι αφυπνιστούμε, άδοντες:
Κόκκινο γαρίφαλο.
Κάθε πρωί κινούσαμε να πάμε στη δουλειά,
στον πηγαιμό γελούσαμε, κάναμε σαν παιδιά.
Και τους αγώνες δίναμε με θέρμη όλοι μαζί,
όλοι μαζί μαχόμασταν, παλεύαμε μαζί.
Τέλη του Μάρτη έσβησες, το αίμα σου μαβί,
έβαψε μαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό.
Μαζί σου όλα σκοτώθηκαν, όνειρα, ιδανικά,
ξυπνήσανε φαντάσματα, καπιταλιστικά.
Κι έκτοτε όλα γίνηκαν είδη εμπορικά,
λάβαρα και οράματα καταναλωτικά.
Κόκκινο γαρίφαλο, κόκκινο το πρωινό,
άλικα τα πάντα, σήμερα, αναγνώστες μου, κι ο δημιουργός ας συγχωρήσει το χρώμα της όλης υπόθεσης που αντί να προέλθει από το τριαντάφυλλο εμπνεύσεώς του πήγασε από τον πίνακα τού Πάμπλο Πικάσο:
Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο.
Ναι, για(!) και να τα βλέπουν αυτά οι πολιτικοί μας, η αντιπαράθεση των οποίων εκατέρωθεν των ακυρωτικών κοινωνικών κατακτήσεων ετών Μνημονίων, φορές έχει ύφος «πρωτομαγιά, “ψυχή βαθιά”!», αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), όταν, εσχάτως (Δευτέρα, 27/3), τα εγκαίνια Μουσείου στην Αμαλιάδα με προσωπικά αντικείμενα ή άλλο αρχειακό υλικό της σύντομη ζωής τού, τέλη Μαρτίου 1952 πριν κλείσει τα 37, εκτελεσθέντος, Νίκου Μπελογιάννη, από τον Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, τον πρόεδρο τής Βουλής, Νίκο Βούτση, τον Γραμματέα τού «τιμημένου», Δημήτρη Κουτσούμπα, και τον δήμαρχο τής πόλης, παρουσία ενθουσιώδους πλήθους συντρόφων, ένεκα και τα εξήντα πέντε χρόνια που περίμενε η δικαίωση, για να μην ξεχνιόμαστε, λίγο έλειψε να ξεκινήσουν νέα δίκη του τιμωμένου, από τηλεοράσεως, αναγκάζοντας μας να συστήσουμε ομοψυχία, από «σφηνών», διαμηνύοντες:
Αμαλιάδα θάλλουσα τη Μανωλάδα «ψάλλουσα».
Αναδρομή στην άνοιξη του 2013, που επιστάτες μεγαλοκαλλιεργητών φράουλας έριξαν στο ψαχνό εξαθλιωμένων εργατών, εκ Μπαγκλαντές αν δεν απατόμαστε, τραυματίζοντας περί τους τριάντα πέντε, επειδή – άκουσον, άκουσον! – ζήτησαν δεδουλευμένα μηνών, με τη στήλη διερωτώμενη (26/4/2013):
Κυβερνώντες σάς συγχαίρω· κλείσατε τη συμφωνία
να προσέλθουν μετανάστες να προσφέρουν εργασία,
μάθετε, όμως, τα κιτάπια που υπογράψατε ορθά,
ευρυτάτως συζητούνται, λόγω τ’ ανθρωπιστικά.
Εν ολίγοις, ερωτούμε, έχει κράτος η Ελλάδα,
όταν μιλούν τα δίκαννα στη Νέα Μανωλάδα(;),
το θυμάστε, ουμανιστές μου;
Αν όχι, τις προάλλες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε τη χώρα μας για τις σε «εμπορία ανθρώπων» παραπέμπουσες τρισάθλιες συνθήκες εργασίας.
Κι επειδή, το τσουχτερό πρόστιμο αποζημίωσης όσων πλήγηκαν από βόλια παλληκαράδων θα καταβληθεί με συνεισφορά όλων ημών των υπολοίπων φουκαράδων, ποια πρωτομαγιά να γιορτάσουμε, εμ φορολογημένοι, εμ ντροπιασμένοι, διαδηλωτές μου; Ποια πρωτομαγιά να γιορτάσουμε, όταν φράουλες Μανωλάδας διασύρουν τη (χαμένη) υπόληψη της Ελλάδας, ως κι ο τίτλος δηλοί;
Τέλος πάντων. «Καλό μήνα» ευχόμαστε, αντί επιλόγου, και πολύ είναι. Παρεκτός αν οι πολιτικοί μας αποφασίσουν να συγυρίσουν τα κακώς κείμενα, αμήν!…
-Ω-
