Σφήνες του Αφεντούλη
Αχ, ποιητή μου, πού να ήξερες όταν έγραφες:
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική,
μη παρακαλώ σας, μη
λησμονάτε τη χώρα μου(!),
ότι στη δοξασμένη διά της πένας σου αλλά ταπεινωμένη με τα καμώματα όλων ημών των κηδεμονευομένων απογόνων σου Ελλάδα θα έρθει στιγμή που από τις ξιφουλκήσεις κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης εκατέρωθεν της Θέμιδας θα έχουμε:
Δημοκρατία σε πολιορκία.
Ναι, για(!), και λίγα λέω, όταν τα επιτίμια κυβερνητικών στελεχών προς τη Δικαιοσύνη, ανάγκασαν τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, κ. Νίκο Σακελλαρίου, να παραχωρήσει συνέντευξη τύπου, ανήμερα της επετείου παλινόρθωσης της Δημοκρατίας μετά τη χούντα των «κολονέλων», θυμάσαι τους «απριλιανούς», Οδυσσέα μου;
Αν όχι, που αποκλείεται να τους ξέχασες, δηλαδή, «δύναμη της Δημοκρατίας είναι η αξιοπιστία των Θεσμών» τονίστηκε (σ.σ. ελεύθερη απόδοση εμού του ιδίου) κατά το ιντερβιού, υπενθύμιση που οδήγησε το φτωχό μυαλό μου στο εύλογο συμπέρασμα: «ιοβόλα βέλη» στοχεύοντα μία εκ των συνταγματικών εξουσιών, τη δικαστική εν προκειμένω, πλήττουν τελικά και τις τρεις, ένεκα η απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών προς το δημοκρατικό πολίτευμα, τυχαίο ποιητή μου;
Δεν νομίζω(!), μάρτυς μου και οι λόγω της ημέρας παραινέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, ήτοι η νομοθετική εξουσία να θεσμοθετεί τηρώντας το Σύνταγμα, η εκτελεστική να ασκεί εξουσία με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και η δικαστική να απονέμει δίκαιο σεβόμενη τις δύο προηγούμενες εξουσίες, αλλά ακούν οι αριστεροί, ιδιαίτερα όταν εξασφαλίσουν υπουργικό θώκο κατόπιν του 4% δεκαετιών που τους κρατούσε σε αγωνία περί την είσοδο στη Βουλή;
Δεν ακούν, νομπελίστα μου, κι επειδή σε κόβω έτοιμο να αντιτείνεις: είδαμε και τα χαΐρια των μεταπολιτευτικών μονομάχων που δρέπανε τα υψηλά ποσοστά, κάνοντας επιστήμη το ρουσφέτι, ένα θα πω.
Εντάξει, εκ του δυσθεωρήτου ευθύνης τους κρίνοντας, θα απαιτηθούν θυσίες πολλών γενεών μέχρι να αποπληρωθεί η ζημιά, αλλά κυβέρνηση φιλελεύθερης ή σοσιαλιστικής δεδηλωμένης ουδέποτε άσκησε στη Θέμιδα κριτική πέραν της επιστημονικής, κριτική που κι ο Πρόεδρος του ΣτΕ αποδέχεται, τελεία και παύλα.
Παράγραφος. Ιδού, λοιπόν, ο λόγος της παρούσης επιστολογραφίας, αφού μη έχοντας προηγούμενο έμμετρου σχολιασμού διαμάχης των εξουσιών, επόμενο ήταν να θέσω υπόψη του ταλέντου σου το κάτωθι:
Συνταγματικό θούριο.
Η Θέμις κατατρύχεται από υπουργών τσιτάτα
κι οι δικαστές σε άμυνα δηλώνουνε σταράτα:
Βολές της Εκτελεστικής στην τρίτη εξουσία,
το Σύνταγμα λαβώνουνε και έτσι στην ουσία,
ενώ γητεύουν τον λαό, πένητες τραυματίζουν
που όβολα μη έχοντες σε δίκαιη δίκη ελπίζουν
να αποφύγουν πρόστιμα απ’ τις φορολογήσεις
τις άδικες για τους πολλούς σε περιόδους κρίσης.
Διότι, οι πιστωτές κοιτούν τα δανεικά να πάρουν
και δεν ενδιαφέρονται χρεώστες αν κρεπάρουν,
αν, δηλαδή, η πίεση τα βάρη να αντέξουν
κλονίσει τις δυνάμεις τους, οπότε πού θα τρέξουν;
Απάντηση αυτονόητη τον δικαστή θα δούνε
για ρύθμιση των οφειλών και ρέστα να τραφούνε,
τι νηστικός υπόχρεος που σφίγγει το στομάχι
φερεγγυότητας ποτέ δεν κέρδισε τη μάχη,
και αν αναξιόπιστη βγει η Δικαιοσύνη
ούτε κολυμπηθρόξυλο στη χώρα δεν θα μείνει,
με την ελπίδα να το διορθώσεις επί το καυστικότερο, νομπελίστα μου, ώστε να πιάσει τόπο ο προς κυβερνώντες εξάψαλμος, και… πολλά thanks για την πλάτη,
σ’ Αφεντούλη δημοκράτη.
-Ω-
