Ενώ ο παραδοσιακός άξονας Αριστερά – Δεξιά ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις – κοσμογονικές θα τις έλεγε κανείς, που έλαβαν χώρα τους τελευταίους δύο αιώνες. Από το 1815 που καθιερώθηκε επίσημα αυτός, ο ταξικός άξονας κατάταξης, των πολιτικών δυνάμεων, ο οποίος ολοκληρωμένος και σύμφωνα με την αριστερή εννοημάτωση, στη χώρα μας περιελάμβανε (από αριστερά προς τα δεξιά): Αναρχικούς, Κομμουνιστές διεθνιστές, κομμουνιστές εαμικούς, λαϊκιστές, Σοσιαλδηοκράτες, Πατριωτική Δεξιά, Κοσμοπολίτικη Δεξιά, Εθνορατσιτές, έχουν προκύψει πολλά νέα δεδομένα (οικονομικά, ταξικά, κοινωνικά, πανανθρώπινα) ώστε δεν αποδίδει πλέον ο άξονας αυτός την πραγματικότητα.
Ενώ ο παραδοσιακός άξονας Αριστερά – Δεξιά ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις – κοσμογονικές θα τις έλεγε κανείς, που έλαβαν χώρα τους τελευταίους δύο αιώνες. Από το 1815 που καθιερώθηκε επίσημα αυτός, ο ταξικός άξονας κατάταξης, των πολιτικών δυνάμεων, ο οποίος ολοκληρωμένος και σύμφωνα με την αριστερή εννοημάτωση, στη χώρα μας περιελάμβανε (από αριστερά προς τα δεξιά): Αναρχικούς, Κομμουνιστές διεθνιστές, κομμουνιστές εαμικούς, λαϊκιστές, Σοσιαλδηοκράτες, Πατριωτική Δεξιά, Κοσμοπολίτικη Δεξιά, Εθνορατσιτές, έχουν προκύψει πολλά νέα δεδομένα (οικονομικά, ταξικά, κοινωνικά, πανανθρώπινα) ώστε δεν αποδίδει πλέον ο άξονας αυτός την πραγματικότητα.
Η σημερινή σύνθεση και πολύπλοκη πραγματικότητα για να αποδοθεί πειστικά θα χρειαζόταν και δεύτερος ίσως και τρίτος άξονας. Ο παραδοσιακός, σύμφωνα με την αριστερή νοηματοδότηση ( που βέβαια δεν γίνεται δεκτή από τους δεξιούς, τους κεντρώους, τους σοσιαλδημοκράτες), βασίζεται στην ισότητα – ανισότητα μεταξύ των πολιτών. Αρχίζει (από αριστερά0 με όσους είναι ταγμένοι κατά της Ανισότητας, προχωρεί σταδιακά προς τα δεξιά με την μείωση της αντίθεσης στην Ανισότητα, φτάνει στο «Κέντρο» με την «ισοπαλία». Κατά και υπέρ της Ανισότητας για να καταλήξει, στο δεξιό άκρο με αυτούς που τάσσονται υπέρ της Ανισότητας.
Με την πάροδο του χρόνου και τις αλματώδεις επιστημονικές, τεχνολογικές, κοινωνικές, οικονομικές εξελίξεις, προκύπτουν νέα δεδομένα. Ο καπιταλισμός πέρα στην ιμπεριαλιστική του φάση ( σύμφωνα με τη αριστερή φρασεολογία) και ως αντίδραση παρουσιάστηκαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Η υπέρ – παγκοσμιοποιημένη οικονομία προκάλεσε συγκρούσεις με σοβαρές συνέπειες στην κοινωνική συνοχή. Τα γεγονότα αυτά επιβάλλουν την εισαγωγή κι ενός δεύτερου άξονα κάθετου προς τον πρώτο με βάση τον Εθνισμό. Υπέρ του εθνισμού στο πάνω άκρο υπέρ της παγκοσμιοποίησης κατά του εθνισμού. Αν τέλος πάρουμε υπόψη μας και τις συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον από την παραγωγή προϊόντων ( το γνωστό οικολογικό πρόβλημα ) , τα προβλήματα λόγω Μεταναστευτικού – Προσφύγων, τότε χρειάζεται, ένας ακόμη άξονας, που να περιλαμβάνει κι αυτή τη διάσταση με τις επιπτώσεις της στην κατάταξη ( στο χώρο πλέον των τριών διαστάσεων) των πολιτικών δυνάμεων.
Τα προηγηθέντα δείχνουν ακριβώς πόσο ανεπαρκής είναι ο παραδοσιακός άξονας Αριστερά – Δεξιά, για να αποδώσει τη σημερινή πραγματικότητα. Ωστόσο είναι απλός και κατανοητός για τον πολύ κόσμο που προτιμάει την απλούστευση και τη γενίκευση. Γι αυτό και χρησιμοποιείται ακόμη. Επιπλέον όντας ο παλιότερος, ο παραδοσιακός τρόπος παράστασης του κομματικού φάσματος, κουβαλάει μαζί του και τις μνήμες του παρελθόντος. Συνδέει μ’ άλλα λόγια τους σημερινούς Έλληνες με τους γονείς, τους παππούδες τους και τους γονείς εκείνων. Η διαίρεση σε Αριστερούς και Δεξιούς έχει βαρύ παρελθόν. Ο εμφύλιος χώρισε τους Έλληνες σε Κομμουνιστές από τη μια και σε Δεξιούς και Κεντρώους από την άλλη. Και χύθηκαν ποτάμια αίμα.
Τα ποτάμια αυτά χωρίζουν από τότε και μέχρι σήμερα τους Έλληνες σε δύο βασικά στρατόπεδα. Η πρώτη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης ( του Κων-νου Καραμανλή) νομιμοποίησε το ΚΚΕ και πήρε μέτρα για την αποκατάσταση της κοινωνικής γαλήνης και της κοινωνικής συνοχής. Ξεθώριασε το διχαστικό παρελθόν και με την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου έγιναν αρκετά βήματα μπροστά, προς την ίδια κατεύθυνση. Έτσι το 1989, 1990 είχαμε κυβερνήσεις συνεργασίας των κομμάτων (ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) όπου δηλ. Οι εχθροί του εμφυλίου συνεργάστηκαν και συνέπραξαν. Και πέρσι ήρθε η «Πρώτη φορά Αριστερά» (Αριστεροδεξιά) για να ακριβολογούμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Είχαμε δηλ. και έχουμε, συνεργασία των (περίπου) του παραδοσιακού άξονα. Και οι ιδεολογικές διαφορές; Θα αναρωτηθεί κανείς. Πέρα του ότι στην εποχή μας (στην έσχατη φάση της νεωτερικότητας, του μεταμοντερνισμού) οι ιδεολογίες έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την αίγλη και τη δυναμική τους, διατηρούν κάποια από τα αρχικά τους, τα παραδοσιακά γνωρίσματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς διατηρεί ασφαλώς την απέχθεια του προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, τη συμπάθεια του στον κρατισμό και τη διεθνοποίηση. Η στάση του π.χ. στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων είναι ελαστική. Έτσι ο υπουργός Μετανάστευσης άνετα ονόμασε προχθές από τηλεοράσεως τα Σκόπια … Μακεδονία και το κόμμα του τον στήριξε. Οι ΑΝΕΛ από την πλευρά τους όντας παραδοσιακά εθνιστές ζήτησαν, δια του προέδρου τους την παραίτησή του κ. Μουζάλα. Ο οποίος είπε στον κ. Τσίπρα ότι αν δεν τον απομακρύνει από την Κυβέρνηση, ο ίδιος ( ο Π. Καμμένος) δεν θα ρίξει την Κυβέρνηση αλλά θα πάρει τους υπουργούς του και θα φύγει κι αυτός (από το Υπ. Αμυνας). Ο Αλ. Τσίπρας έχοντας από τη μια μεριά το κόμμα του, υπέρ της παραμονής Μουζάλα, και από την άλλη τους ΑΝΕΛ υπέρ της αποπομπής του ζήτησε λίγες μέρες χρόνο. Θα αποφασίσει, είπε, μετά τη Σύνοδο Κορυφής.
