Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Πήρα στα χέρια μου πρωί πρωί την πέννα και την παρότρυνα ευγενικά να καταγράψει τις σκέψεις μου, τους φόβους και τα συναισθήματα που τον τελευταίο καιρό ταλανίζουνε το νου και την ψυχή μου και ίσως και τη δική σου φίλε αναγνώστη.
Πριν όμως απ’ αυτό, φρόντισα ν’ ανοίξω τα παντζούρια να μπει μέσα το φως, να ξεδιαλύνει το σκοτάδι και να υποδεχτεί την καινούργια μέρα που ξεπροβάλλει φωτεινή. Καθώς όμως αυτή διαθέτει ακριβώς 24 ισόχρονες ώρες, όταν αναπόφευκτα βραδιάσει θα ξανακλείσω τα παντζούρια. Τότε η καινούργια μέρα θα γίνει παρελθόν. Τότε, μόνο το αύριο θα είναι άλλη μια καινούργια μέρα.
Όλα αυτά τα αυτονόητα τα αναφέρω στην προσπάθειά μου να απαντήσω στο ερώτημα: Τι τάχα μπορεί να κάνει κανείς σε μια μόνο μέρα;
Κι όμως μπορεί να κάνει πολλά. Κι εξηγούμαι:
Πρώτα πρώτα ο εργάτης μπορεί να βγάλει ένα μεροκάματο, αν έχει βέβαια σίγουρη εργασία, για να θρέψει τα παιδιά του.
Ο αγρότης μπορεί να σπείρει ένα ολόκληρο χωράφι ή και περισσότερα με τα σύγχρονα μηχανήματα.
Ο τσαγκάρης σε μια μέρα μπορεί να φτιάξει δύο ζευγάρια παπούτσια ή να επιδιορθώσει πολύ περισσότερα.
Ο φούρναρης μπορεί να βγάλει πολλά αφράτα ψωμιά, πίτες, πεϊνιρλί, λαγάνες και άλλα πολλά.
Ο κυβερνήτης μιας χώρας μπορεί να κηρύξει έναν πόλεμο που μπορεί να κρατήσει μέρες, μήνες ή χρόνια και να καθορίσει τη ζωή ή το θάνατο των κατοίκων της.
Σε μια μέρα όμως μπορεί να υπογραφεί μια συνθήκη ειρήνης και να σταματήσει ένας πόλεμος.
Πιο συχνά όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να υπογράψει δεκάδες διατάγματα που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών.
Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορεί να προκηρύξει δημοψήφισμα και με εύστοχες πλην απατηλές υποσχέσεις (π.χ για σκίσιμο μνημονίων, επιδέξιο παίξιμο του ζουρνά κ.λ.π) να υφαρπάξει την ψήφο ενός λαού που ψάχνει απεγνωσμένα για «σωτήρα».
Και ο ίδιος λαός να εκλέξει σε μια μέρα έναν άπειρο, ανέτοιμο και χωρίς ιδιαίτερα ηγετικά προσόντα νεαρό με το όνομα Αλέξης που βρέθηκε εν μέσω λύκων που ήταν έτοιμοι να τον κατασπαράξουν.
Και οι λύκοι (αλλιώς οι ευρωπαίοι τοκογλύφοι) αντί να τον κατασπαράξουν έκριναν ως πιο εποικοδομητικό (για τους ίδιους) να τον εκπαιδεύσουν μια με το καρότο και μια με το μαστίγιο, άλλοτε με χάδια κι άλλοτε με χαστούκια. Κι εκείνος έγινε πρώτος μαθητής, απεταξάμενος αριστερές ιδέες και πεποιθήσεις αλλά και μεγαλόστομες υποσχέσεις στον ήδη λεηλατημένο και «ανήμπορο» λαό.
Σε μια μέρα λοιπόν ο λαός αυτός έδωσε το δικαίωμα στον μαθητή αυτόν να συνομιλεί με κορυφαίους ηγέτες, να κάνει χειραψίες και να επισκέπτεται, με δόξα και τιμές, ακόμη και πλανητάρχη που εκτιμούσε τόσο, ώστε ευχόταν προκαταβολικά «να μη μας βρεί αυτό το κακό και εκλεγεί».
Γιατί βρε Αλέξη, κρίνεις εξ ιδίων τ’ αλλότρια; Κρίμα που οι δάσκαλοί σου δεν σου έμαθαν πότε τουλάχιστον να «σιωπάς». Όπως δεν έμαθαν και σε μερικές «συμμαθήτριές» σου από την ίδια τάξη, πως πρόοδο δεν αποτελεί εδώ και αιώνες η ανεύρεση τροφής από τους κάδους των σκουπιδιών ή πως οι (λαθρο) μετανάστες δεν λιάζονται αμέριμνοι στα παγκάκια αλλά και ούτε αντιμετωπίζεται η λιτότητα με τα «γεμιστά».
Και φυσικά μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που ο πλανητάρχης, σαν καλός χριστιανός που είναι, δεν σου κράτησε κακία όπως έκανες κι εσύ βέβαια απέναντι στους ευρωπαίους δανειστές μας ακολουθώντας το ρητό «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι» Ματθαίος Β’ 44.
Κι όλα αυτά σε μία μέρα. Ες αύριον άλλα σπουδαία.
Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
