Γράφει ο Αναστάσιος Ταρενίδης
Τα γράφω αυτά για σένα, μαθητή τών Πανελληνίων. Τον τωρινό ή κάποτε ή εκάστοτε μαθητή των Πανελληνίων. Σε σένα, που ακούς, που γράφεις, που μελετάς, που κόμπος στο λαιμό σε σφίγγει τις μέρες εκείνες της αβεβαιότητας και της αμφιβολίας.
Εκεί λοιπόν, μέσα στη δίνη της μηχανικής ζωής σου, εκεί που γράφεις το μεσημέρι ή αντιγράφεις μηχανικά δίχως να νιώθεις και να θες, μέσα μόνο στο στεγνό αίσθημα του ανταγωνισμού και του άχαρου στίβου πού ‘σαι, εκεί, κράτει για λίγο το στυλό σου και συλλογίσου σε ποιό λούκι σε μπάσανε…
Εκεί θά ‘ρθω ‘γω να σου ψιθυρίσω στο αυτί: Κράτος είναι! Θηρίο κρύο και αναίσθητο και στο συμφέρον κράτιστο αυτό που τά ‘βαλες! Και είναι τέτοιο το κράτος που θέλει και φτιάχνει πολεμιστές ικανότατους αλλά χωρίς να ξέρουν γιατί πολεμούν(ξέρει αυτό γι’ αυτούς). Σε εξοπλίζουν σε γνώση και σε αφοπλίζουν σε κρίση. Όπου η γνώση και η πολυμάθεια βρίθει, ελλείπει το πνεύμα! Σου αφαίρεσαν την κρίση, την επίκριση (σου αφήσαν δε την έγκριση) χιλιοειπωμένες απόψεις βάζοντάς σε να γράφεις, προτάσεις γενικόλογες και τυποποιημένες για να παριστάνεις τον σκεπτόμενο. Τώρα πια, δεν είσαι πρόσωπο, δεν είσαι καν εσύ, είσαι ένας υποψήφιος, δέξου το και κάνε ό,τι σου λέν’! Μαθαίνεις από τώρα νά ‘χεις διπλές και τριπλές ταυτότητες…
Όπως και νά ‘χει όμως -για να μην τα πολυλογώ-, σε μπάσανε τέλος πάντων σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου -μπροστά οι ανάγκες και πίσω εσύ (;)- και προσπαθείς να φτάσεις σχολές πιο αξιοζήτητες,πιο προσοδοφόρες… Αλήθεια, θα λέγε κανείς, μέσα σ’αυτό το χρόνο -ή μήπως σ’ όλους τους χρόνους τώρα πια; – χαθήκανε όλα τα καλά και τα ωραία της ζωής και έγινε η επιβίωση μόνο ιδανικό και τέλος και σκοπός; Για τω Θεώ δε σου λέω ότι κάνεις στο μάταιο ό,τι κάνεις. Αλλά ξέρε γιατί το κάνεις.Το κάνεις για το τομάρι σου; ή για την ψυχή σου; Θα μου πεις: Γιατί τάχα υπάρχει ψυχή χωρίς τομάρι; ή ευ ζην χωρίς ζην πρώτα; Ε λοιπόν και γω θα σου πω πως ούτε τομάρι υπάρχει χωρίς ψυχή! Ψυχή αν δε βάζεις σ’ αυτό που κάνεις γίνεται ο βίος αβίωτος!
Δύσκολο πράγμα, δεκαοχτώ μόλις χρονώ να χαράξεις πορεία ζωής…
Τυράννια για όσους τα δύο παραπάνω μπέρδεψαν, όλβος για κείνους που τά ‘δαν να ενώνονται στον ίδιο δρόμο. Καμιά φορά μάλιστα δεν είναι καλό να επιλέγεις. Αλλά να αφήσεις την επιλογή να σε επιλέξει! Και συ, να αποδεχτείς αυτό που είσαι, απλά…
Έτσι λοιπόν, άσε τους πάνω-πάνω ορόφους που βλέπουν οι άλλοι, κατέβα βαθιά στο υπόγειο, και, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό σου, ψάξε τις πιο μύχιες επιθυμίες, τα πιο πυρηνικά σου στοιχεία τα καλά, βρες την κρυμμένη σου φλόγα να φωτίσει την όποια θολούρα.
Μα πρόσεχε αγαπητέ μου, σ’ αυτόν τον αγώνα επιβίωσης πού ‘σαι, μην κλείσει κάθε παράθυρο νηφάλιας όρασης και ενόρασης του κάτι παραπάνω.
Γι’ αυτό, εκεί, πάνω στον ανεμοστρόβιλο της καθημερινότητάς σου,
κράτει για λίγο το στυλό σου…
κ’ ύστερα γράψε πάλι!
του Αναστάσιου Ταρενίδη
