Σφήνες του Αφεντούλη
Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, νουνεχείς αναγνώστες μου, το ανωτέρω ερώτημα τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, ως απότοκο του διχαστικού κλίματος της επταετίας των Μνημονίων, που σε επαλήθευση τής σοφής λαϊκή ρήσης «όπου φτώχεια και γκρίνια» ο οξύς πολιτικός λόγος βρίσκει ευήκοα τα ώτα ουκ ολίγων πενομένων εκλογέων, έρχεται να δημοσιοποιήσει τις ανησυχίες τής στήλης περί του πού θα μας βγάλει το πράγμα, κι αντί άλλης αποδείξεως αναμεταδίδουμε σύντομο διάλογο μεταξύ ημών και του χαμηλών τόνων και χαμηλότερου μηνιάτικου συνταξιούχου, «Μήτσου», όταν κατόπιν από twitter ξεναγήσεως έσπευσε να διεκτραγωδήσει τα καθέκαστα, προκαλώντας την εύλογη απορία του γράφοντος, αναφωνούντος:
Ποίος το είπε αυτό;
– Ο βουλευτής του «Ποταμιού», Γρηγόρης Ψαριανός.
– Τότε δεν έχει καμία σημασία. Τζάμπα το ραπόρτο, βρε θηρίο!
Εντάξει, αναγνώστες μου. Γενικόλογες παραφράσεις λεγομένων του Γέρου της Δημοκρατίας στερούμενες σαφήνειας συσκοτίζουν αντί να διαφωτίσουν, θα πείτε.
Όμως, σιγά μην παρακολουθήσουμε απόψεις στον κατήφορο απόδοσης ηθικής αυτουργίας τρομοκρατικών ενεργειών σε θεσμικούς εκπροσώπους του πολιτεύματός μας, όταν η κυρία «Μήτσαινα» παράφρασε κατιτίς από το έργο της Λίνας Νικολακοπούλου για να μας μπάσει χωρίς μεγαλοστομίες στο ψητό, άδουσα:
Το πυροτέχνημα.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί / στη σκηνή παρά το έγκλημα.
Με κοιτά, το κοιτώ, / μετά σιωπή, / ανακοπή / στην καρδιά στο μυαλό.
Με κοιτά, το κοιτώ, / μια απειλή / με καλεί / ν’ ανατιναχτώ.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί / στη σκηνή παρά το έγκλημα, / κι αν μας αντέξει το σκοινί, / θα κριθεί στο πυροτέχνημα.
Με κρατά, το κρατώ, / μετά γκρεμός, / νάρκη το γράμμα / και μαύρος καπνός.
Με κρατά, το κρατώ, / παντού σκιές, / παντού πακέτα / να ανοίγουν πληγές / αυτόκλητοι τιμητές.
Ναι, για(!), κι ο «Μήτσος» να μη θεωρεί την ενημέρωση ελλιπή, σχολιάζοντας: «Τώρα είναι που φωτιστήκαμε, καθόσον εγώ φοβούμαι περισσότερο, εσείς;…».
Διότι, αν με τόσες τρακατρούκες λεκτικές, που δυστυχώς οπλίζουν χέρια ανεγκέφαλων, επαναλαμβάνουμε, δεν πήρε χαμπάρι την επιχειρούμενη αναδρομή στην από 25ης Μαΐου μετά βδελυγμίας καταδικαστέα επίθεση εναντίον του πρώην Πρωθυπουργού, νυν προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, Λουκά Παπαδήμου, πρόβλημά του για το οποίο ουδεμία ευθύνη φέρουμε, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), κι ως εκ τούτου αφού ευχηθούμε, από καρδιάς, «σιδερένιος» στον υποδειγματικό πολίτη που με την επιστημοσύνη του τίμησε και συνεχίζει να τιμά τον τόπο ανά την υφήλιο, φύγαμε στα χνάρια του Μποστ να περιφρουρήσουμε τη Δημοκρατία, αναθέτοντας, προς υπέρβαση ενδεχόμενου πανικού την κοινή γνώμης, στον προβληματισμένο να αναπέμψει αρμοδίως το θούριο:
Επί των επάλξεων.
Οι πύλες είν’ αφρούρητες και οι σκοποί μας λίγοι,
εισβάλλουν ταραχοποιοί που να σε πιάνουν ρίγη.
Αλέξη, τους αυξάνουμε, δείχνοντας σωφροσύνη,
φρένο διά να βάζουνε σ’ όποιον τη γλώσσα λύνει
και λέγων τα διάφορα τούς παρτιζάνους κάνει
ν’ αφήσουνε τις γιάφκες τους, βγαίνοντας στο μεϊντάνι;
Κράτος, ναι μεν ελεύθερο, που ανασφαλές τυγχάνει,
στη διεθνή την άμιλλα θέλει αποτυγχάνει.
Οι επενδύσεις γίνονται σε κλίμα αφοβίας
κι εμείς θα ζημιώνουμε από εκρήξεις βίας,
όσο στο Άστυ το Κλεινό δεν μπαίνει μία τάξη,
ήρεμα, το κεφάλαιο να έρθει να τα στάξει,
το Μαξίμου έλαβε το μήνυμα; Όβερ!…
-Ω-
