Σφήνες του Αφεντούλη
Έλα μου, ντε, αναγνώστες μου. Δύσκολο ερώτημα διάλεξε ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, λόγω της ημέρας, παραμονή του «ΟΧΙ», υπενθυμίζουμε, που μέχρι πέρσι το έθιμο καλούσε τους άριστους μαθητές όλων των σχολείων να παραλάβουν τη γαλανόλευκη ενώ από φέτος πολιτική απόφαση θέλει στα δημοτικά:
Κληρωτίδες να πικραίνονται ατσίδες.
Ιδού, λοιπόν, μία από τις ακανθώδεις παραμέτρους τού ανωτέρω προβλήματος, ετοιμάζεται να παρουσιάσει τη λύση κανείς;
Δεν νομίζω(!), μάρτυς μας κι ο φιλελεύθερος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», που μη έχοντας εγγόνια στα θρανία, πτυχιούχοι εδώ και χρόνια, κατόπιν πολλών εξόδων και περισσότερων βασάνων να τα φέρουμε βόλτα γαρ, μοιραίο ήταν να προσδώσει εργασιακή χροιά στον τίτλο.
Έτσι, διασκεύασε πόνημα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, άδων περίλυπος:
Σημαία πήραν Παναμά,
καραβοκύρηδες εψές αργά.
Σαλπάρανε και φύγανε,
τους φόρους αποφύγανε.
Πλίτσι-πλίτσι, πλίτσι-πλίτσι,
πλέουν τα βαπόρια,
πλίτσι-πλίτσι, πλίτσι-πλίτσι,
κι έχω στενοχώρια,
πλίτσι-πλίτσι, πλίτσι-πλίτσι,
μπάρκαραν τα δυο εγγόνια,
και η συντρόφισσα σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», να μη σπεύδει να υπερασπισθεί τα «δεύτερη φορά αριστερά» πεπραγμένα, αναφωνούσα: «Ώρες να χρεώσετε και τη φυγή των νέων στην Κουμουνδούρου, όταν επί φιλελεύθερων ημερών σας ναυτολογήθηκαν τα εγγόνια αμφότερα, έλα Χριστέ και μη χειρότερα!».
Διότι, ναι μεν «της πατρίδας η σημαία, / έχει χρώμα γαλανό / και στη μέση χαραγμένο / έναν κάτασπρο σταυρό», που είπε ο ποιητής, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ποίηση είναι ικανή να αφήσει τις λεγόμενες «σημαίες ευκαιρίας» στα αζήτητα.
Εντάξει, ευπατρίδες αναγνώστες μου, δεν λέμε. Η εκμετάλλευση των περιστάσεων προς ίδιο όφελος ή όχι, για να βοηθηθεί ο τόπος, αποτελεί προσωπική υπόθεση καθεμιάς και καθενός, παραδεχόμαστε.
Όμως, με τον περίλυπο, να εντείνει τις προσπάθειες εξωτερίκευσης του καημού, διερωτώμενος σε παράφραση Νίκου Γκάτσου:
Φύσα αεράκι, να φυσάς,
πόσες ιδέες να μετράς,
στο μυαλό μας τριγυρίζουν,
λάβαρα σαν κυματίζουν,
καθώς το χαρτί λιγοστεύει, το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο αντί να ξετυλίγεται, κι αν η πένα μας δεν λάβει δραστικά μέτρα αντιμετώπισης των ξεστρατισμάτων κόβουμε να μένει το αρχικό ερώτημα αναπάντητο.
Κίνδυνος προς αποσόβηση του οποίου, βάζουμε προβληματισμένους νόες και υπερατλαντικούς πλόες σε παρένθεση, ώστε η σκυτάλη της ενημέρωσης να περάσει στον ειδήμονα των συμβολισμών, Άρθουρ Κλαρκ, αποφαινόμενο, όπως πολλές φορές, από «σφηνών» επισημάναμε:
Οι σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό.
Αναγνώστες μου, είδατε πού οδήγησε τελικά ο εντός παρενθέσεως εγκλεισμός του περίλυπου φυσητήρα;
Ναι, για, τι γράφω ο άνθρωπος(!), οπότε μισό να ανοίξουμε τις κουρτίνες μήπως δεχθούμε τον ζωογόνο άνεμο τής κάτωθι απαγγελίας αυτού:
Αναμορφώσεις εύκολες που τα παιδιά τις βλέπουν,
σε άκοπες επιλογές τα παρωθούν να ρέπουν,
καθόσον λέει ο τυχερός παίρνοντας τη σημαία,
με ειμαρμένη σύμμαχο, το ριζικό στ’ αρχαία,
η κάθε μου προσπάθεια βαίνει δαφνοστεφής
και οι μομφές των «άθλων» μου είναι κακεντρεχείς.
Μα σαν βρεθεί στα δύσκολα ή κάπου αποτύχει,
πάθημα αναμενόμενο που όλους κατατρύχει,
το πιθανό να μη στραφεί κατά του πεπρωμένου
αλλά να ψάλλει κάλαντα σε ώτα εκλεγμένου,
για την ευχέρεια να βρεθεί σημαιοφόρος αίφνης,
όταν χωρίς προσπάθεια «ναυάγια» περιμένεις,
και οι επινοητές των κληρώσεων, επανεξετάζοντας τις επιδράσεις παρόμοιων μηνυμάτων στα άγουρα νιάτα, ας κάνουν σημαία το σίγουρη προκοπή εγγυώμενο «τ’ αγαθά κόποις κτώνται», πριν είναι αργά, όβερ!…
-Ω-
