Εις ώτα μη ακουόντων
Έπαψαν να προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον οι συζητήσεις στη σημερινή βουλή. Ενός συλλογικού, υποτίθεται, οργάνου που, υποτίθεται, ότι μας αντιπροσωπεύει με τους τροφίμους του να απέχουν παρασάγγας από εμάς τους κοινούς θνητούς αφορά τα εισοδήματα. Επομένως στέκονται σε απόσταση από και μας αντιμετωπίζουν αν όχι σαν εχθρούς, σίγουρα σαν ενοχλητικούς που έχουν συνέχεια το χέρι απλωμένο. Κι απόδειξη το «πλεόνασμα» που μοιράζουν. Φέρονται σαν να προήλθε από το τσιφλίκι του παππού τους.
Τώρα, οι παραστάσεις που δίνουν απευθύνεται σε ειδικό κοινό που δεν ξέρουμε τι το διακρίνει περισσότερο, ο φανατισμός ή ο μαζοχισμός. Γιατί το να υποβάλεις τον εαυτό σου σε δοκιμασία να παρακολουθείς ηθοποιούς τρίτης κατηγορίας εκεί που κάποτε αγόρευαν άνδρες με κοινοβουλευτικό ήθος και σοβαρότητα είναι πραγματικά μαρτύριο. Ακόμα και το θέατρο σκιών είναι πιο σοβαρό αφού παρουσιάζει ζητήματα της καθημερινής μας ζωής.
Όσον αφορά τη διαφάνεια εκεί είναι που λένε «ορατότης μηδέν». Όλοι κάνουν τα λιοντάρια αφού έχουν να αντιμετωπίσουν συναδέλφους. Κύριοι αν θέλετε και αν τολμάτε, βάλτε στη βουλή ένα ανακριτή να βρει την άκρη στο πιτς φιτίλι και πάψτε να κρύβεστε πίσω από ασυλίες που θυμίζουν ακαταλόγιστο διαταραγμένων προσωπικοτήτων. Όμως ξεχάσαμε ότι μιλάμε για πολιτική ή μάλλον για μικροκομματισμό που ευτελίζει τα πάντα..
Μια αγοροπωλησία όπλων έγινε στα χέρια τους το θέατρο του παραλόγου. Η μίζα (αν υπήρχε κι αν άξιζε τον κόπο) δεν θα προκαλούσε κανένα ενδιαφέρον αν δεν υπήρχε ένας προκλητικός υπουργός που προκαλεί τους πάντες και τα πάντα. Οι γνωρίζοντες λένε ότι έχει γερές πλάτες στα πραγματικά αφεντικά πέρα από τον Ατλαντικό. Μάλιστα εκεί αποδίδουν την εκούσα ακούσα στήριξή του από τον πρωθυπουργό. Φαινόταν από το ύφος του τελευταίου σαν να έκανε αγγαρεία. Έτσι θυμηθήκαμε τον κ. Πολύδωρα: «Αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω!» Μόνο που ετούτοι εδώ, την ποινή την απολαμβάνουν! Καλά δεν υπάρχουν φυσιολογικοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα;
Ο κ. υπουργός αλλιώς ξεκίνησε το κόμμα του για να τον καταπιεί τελικά το σύστημα ώστε να πολεμά αυτό που αντιπροσωπεύει. Ξέρει να είναι αιχμηρός με τους άλλους αλλά όχι με τον εαυτό του. Παρεκτός κι αν το να πέφτεις στα τέσσερα στους Γερμανούς διαφέρει από την αντίστοιχη στάση με τους μπόσηδες. Φυσικά αυτή δεν είναι δική μας θέση, γιατί ξέρουμε ότι όσοι είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λεν και είναι δύσκολο να διαπραγματεύεσαι από θέση αδυναμίας για να τη χαρακτηρίσεις «στα τέσσερα». Αλλά ένας πολιτικός μπορεί να μπει στη θέση άλλου μόνο όταν αλλάζει ρόλο και πάει από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ή τούμπαλιν.
Τελικά δεν βγήκαμε σοφότεροι αλλά κυνικότεροι γιατί βεβαιωθήκαμε ότι μας χρησιμοποιούν ξένοι για να μη φανούν αυτοί οι κακοί και καλώς κάνουνε συμμαχία με το Ισραήλ αφού κι αυτό το χρησιμοποιούν για τον ίδιο σκοπό. Μόνο που αυτό θέτει όρους…
Κώστας Δαλακιουρίδης
