«οἱ πεποιθότες ἐπὶ τῇ δυνάμει αὐτῶν καὶ ἐπὶ τῷ πλήθει τοῦ πλούτου αὐτῶν καυχώμενοι, ἀδελφὸς οὐ λυτροῦται, λυτρώσεται ἄνθρωπος; οὐ δώσει τῷ Θεῷ ἐξίλασμα ἑαυτοῦ καὶ τὴν τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ». Επειδή κάμνει λόγο για δικαστήριο, και για τις φοβερές εκείνες ευθύνες, και την αμερόληπτη απόφαση, πολλοί δε στα εδώ δικαστήρια διέφθειραν το δίκαιο, και δικαστές εξαγόρασαν, και διέφυγαν την τιμωρία, ανακηρύσσοντας εκείνης της απόφασης το αμερόληπτο, και αυξάνοντας τον φόβο, για τον οποίο μίλησε προηγουμένως, είπε τα λόγια αυτά για να δείξει ότι καλά είπε να φοβόμαστε μόνο την αμαρτία και τίποτα άλλο.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Εσείς λοιπόν λέει, που παίρνετε θάρρος από τον πλούτο σας και κρατάτε στα χέρια σας την εξουσία, άδικα και άσκοπα καυχιέστε. Επειδή δεν θα σας συνοδεύσει σ’ εκείνο το δικαστήριο η περιουσία των χρημάτων σας, ούτε η δύναμη της εξουσίας σας. Αλλά ούτε η φιλία και η συγγένεια, ούτε κάτι άλλο από τα παρόμοια θα σας σώσει … τότε θα βρεις έλεος μόνο από την ελεημοσύνη, την φιλανθρωπία, την φιλοτιμία προς εκείνους που έχουν ανάγκη (μια δικηγόρος στην πρώην Σοβιετική Ένωση υπερασπιζόταν δωρεάν αυτούς που κυνηγούσε το «δημοκρατικό» Καθεστώς. Στην κηδεία της παρά τις απαγορεύσεις, υπήρχε κοσμοπλημμύρα. Λέτε αυτή η γυναίκα δεν θα βρει έλεος την ώρα της κρίσης ;).
Τι λοιπόν ; είναι περιττές οι προσευχές των αγίων ; Καθόλου, αλλά έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, όταν τις βοηθάς και εσύ. Έτσι ανέστησε την Ταβιθά ο Πέτρος, όχι μόνο με την προσευχή, αλλά και με την ελεημοσύνη εκείνης … Είπε «οἱ πεποιθότες ἐπὶ τῇ δυνάμει αὐτῶν καὶ ἐπὶ τῷ πλήθει τοῦ πλούτου αὐτῶν καυχώμενοι» καταγελώντας αυτούς και κατηγορώντας τους επειδή στηρίζουν την πεποίθησή τους σε σκιές, και υπερηφανεύονται γι αυτά που είναι καπνός (θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2014 σ’ ένα εμπορικό κέντρο μια παρέα δίπλα μου έλεγαν «να ψηφίσουμε Τσίπρα να δούμε τι θα κάνει κι αυτός». Και σήμερα όχι μόνο ήρθε ο Τσίπρας κι έφυγε, αλλά πέρασαν ήδη και 6 χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη και πριν το καταλάβουμε θα έχει φύγει κι αυτός).
Καλά είπε «τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ οὐ δώσει» επειδή όλος ο κόσμος δεν φθάνει την τιμή της ψυχής … Θέλεις να μάθεις πόση είναι η αξία των ψυχών μας ; Για να την λυτρώσει ο Μονογενής δεν έδωσε ούτε κόσμο, ούτε άνθρωπο, ούτε γη ούτε θάλασσα, αλλά το αίμα του το τίμιο … μη λοιπόν περιφρονείς την ψυχή σου, ούτε να την κάμνεις αιχμάλωτη της αμαρτίας (πέστε μου εμείς σε πόσα αφήσαμε να αιχμαλωτιστεί η ψυχή μας ;).
«καὶ ἐκοπίασεν εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ζήσεται εἰς τέλος·». Μη λοιπόν μου λες ότι κόπιασε και μόχθησε (ο άνθρωπος της αρετής), αλλά σκέψου τον καρπό, ότι γίνεται άνθρωπος αθάνατος, ότι θ’ ακολουθήσει ζωή αθάνατη, ζωή που δεν έχει τέλος. Πόσο είναι καλύτερο, αφού κοπιάσουμε εδώ λίγο (στην παρούσα ζωή), να καρπωθούμε αιώνια άνεση παρά ευχαριστώντας για λίγο τον εαυτό μας να υποφέρουμε αιώνια ;
«οὐκ ὄψεται καταφθοράν, ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνήσκοντας». Ο δίκαιος που αγωνίζεται προσδοκώντας καθημερινά την ουράνια βασιλεία, όταν δει τον θάνατο να βρίσκεται μπροστά του, δεν κυριεύεται από θλίψη όπως οι πολλοί, ούτε θορυβείται και ταράζεται. Επειδή γνωρίζει ότι ο θάνατος για εκείνους που έζησαν σωστά είναι μετάσταση προς τα καλύτερα, και αποδημία προς τα καλύτερα αγαθά και δρόμος προς τους στεφάνους.
Μου φαίνεται ότι εννοεί τους μη χριστιανούς σοφούς, διακωμωδώντας τους κι εδώ, ότι νομίζοντας ότι είναι σοφοί εμωράνθηκαν, αφού δεν φιλοσόφησαν τίποτα για την ανάσταση. Όταν λοιπόν δει αυτούς τους φιλοσόφους να οδηγούνται στον τάφο με θρήνους, δάκρυα, οδυρμούς, τότε αυτός δεν θα πάθει τίποτα παρόμοιο, αλλά θα σταθεί ανώτερος απ’ αυτά τα βέλη, στηριζόμενος στις αγαθές ελπίδες και γνωρίζοντας ότι ο θάνατος αυτός δεν είναι εξαφάνιση της ουσίας, αλλά καταστροφή της θνητότητας και εξαφάνιση της φθοράς … η μεν λοιπόν ανάσταση (αναστημένο σώμα) θα είναι κοινή για όλους, ενώ η ανάσταση με δόξα (δοξασμένο αναστημένο σώμα) αυτών που έζησαν σωστά.
«ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἄφρων καὶ ἄνους ἀπολοῦνται καὶ καταλείψουσιν ἀλλοτρίοις τὸν πλοῦτον αὐτῶν». Εδώ μου φαίνεται μιλάει για τους ασεβείς που είναι κολλημένοι στα παρόντα και δεν σκέπτονται καθόλου για τα μέλλοντα, και γι αυτό τους ονομάζει ανόητους … τι είναι χειρότερο απ’ αυτή την ματαιοπονία, όταν αυτός φύγει (ο πλούσιος) αφού έχυσε ιδρώτες και υπέμεινε κόπους, και παρέχει σ’ άλλους την απόλαυση, και όχι σε συγγενείς και γνωστούς, αλλά και συχνά σε εχθρούς και αντιπάλους του (ἀλλοτρίοις) ;
«καὶ οἱ τάφοι αὐτῶν οἰκίαι αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα». Αυτό το λέει σύμφωνα με την δική τους σκέψη. «σκηνώματα αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεάν». Τι είναι χειρότερο απ’ αυτή την ανοησία, το να θεωρούν τους τάφους κατοικία αιώνια, το να δείχνουν τόση επιμέλεια στην κατασκευή τους ; Πολλοί κατασκεύασαν τους τάφους πιο όμορφους από τα σπίτια τους. Ή κουράζονται και ταλαιπωρούνται για τους εχθρούς τους (φτιάχνοντας περιουσίες) ή για τα σκουλήκια και την σκόνη (φτιάχνοντας λαμπρούς τάφους), ξοδεύοντας τα χρήματά τους σε άχρηστα πράγματα. Επειδή αυτό είναι το φρόνημα αυτών που δεν ελπίζουν καθόλου στην μέλλουσα ζωή … ποια συγγνώμη θα μπορούσες να έχεις ; ποια απολογία ; ποια κόλαση δεν θα υποστείς δίκαια, όταν ξοδεύεις εδώ όλα σου τα χρήματα στην σκόνη, στην στάχτη, στους τάφους, στους αντιπάλους σου ;
«ἐπεκαλέσαντο τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐπὶ τῶν γαιῶν αὐτῶν». Αν επιθυμείς να μείνει η μνήμη σου αιώνια, μη βάζεις το όνομά σου στα οικοδομήματα, αλλά ύψωσε τρόπαια κατορθωμάτων (της αρετής), τα οποία και στην παρούσα ζωή διατηρούν το όνομά σου και στην μέλλουσα ζωή σού ετοιμάζουν αιώνια ανάπαυση. Διότι τίποτα δεν κάμνει τόσο αθάνατο το όνομα, όσο η αρετή. Κι αυτό το φανερώνουν οι μάρτυρες, το φανερώνουν τα λείψανα των Αποστόλων, το φανερώνει η μνήμη αυτών που έζησαν με αρετή.
