«Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως». Και γιατί δεν είπε χαρείτε και σκιρτήστε, αλλά «κροτήσατε» και «ἀλαλάξατε» ; για να δείξει την υπερβολική μας ευχαρίστηση … (όπως και αλλού) έτσι κι εδώ δεν μας δόθηκε η εντολή να χειροκροτούμε, αλλά να γεμίζουμε χαρά και αγαλλίαση όταν ψέλνουμε.
«ὅτι Κύριος ὕψιστος, φοβερός, βασιλεὺς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Διεγείρει από την αρχή τον ακροατή, σε τόσο μεγάλο όγκο χαρμόσυνων ειδήσεων, και προς την πανήγυρη της οικουμένης, και κάποια θεία και πνευματική εορτή, και προς μυσταγωγία που μεταφέρθηκε από τον ουρανό.
«Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας». Με τα προηγουμένως (προ Χριστού) σιχαμερά εκείνα χέρια, τα βρωμερά, που μολύνονταν κάθε μέρα από τις ακάθαρτες θυσίες, με τα οποία σφάξατε παιδιά (για τις θυσίες σας), και τολμήσατε να κάνετε αισχρότητες, και προχωρήσατε και ενάντια στην φύση σας, μ’ αυτά τα χέρια χειροκροτήστε τώρα.
«ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως». Με την γλώσσα εκείνη με την οποία γευτήκατε τα βρωμερά, με την οποία προφέρατε βλάσφημα λόγια, μ’ αυτήν ψάλτε την επινίκιο ωδή.
Το έργο της νίκης έγινε εξ ολοκλήρου από τον Χριστό. Επειδή αυτός τερμάτισε αυτό τον φοβερό πόλεμο, έδεσε τον ισχυρό (τον Σατανά) και του αφαίρεσε τα όπλα. Επειδή όμως είναι φιλάνθρωπος, αυτούς που δεν κόπιασαν καθόλου (εμάς), αυτούς κάμνει να απολαμβάνουν την νίκη και τα τρόπαια, και τους προετοιμάζει ν’ αλαλάξουν για την νίκη, σαν να ήταν αυτοί που τα κατόρθωσαν και νίκησαν (ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος λέει συχνά, είναι σαν αυτοί που ζητωκραυγάζουν στο γήπεδο και χαίρονται που νίκησε η ομάδα τους, να απολαμβάνουν τα ίδια βραβεία και τιμές με τους παίκτες που αγωνίστηκαν και νίκησαν !).
Αλαλάξανε κάποτε και οι Εβραίοι όταν καταποντιζόταν (στην ερυθρά θάλασσα) ο στρατός των Αιγυπτίων, αλλά ο δικός μας επινίκιος ύμνος είναι πολύ ανώτερος, επειδή δεν καταποντίστηκαν οι Αιγύπτιοι αλλά οι δαίμονες, δεν νικήθηκε ο Φαραώ αλλά ο διάβολος, δεν κυριεύτηκαν όπλα αλλά η κακία εξαφανίστηκε, όχι στην ερυθρά θάλασσα αλλά στο λουτρό της αναγέννησης, δεν μεταβαίνουμε στην γη της επαγγελίας αλλά στον ουρανό, δεν τρώμε το μάννα αλλά το σώμα του Δεσπότου, δεν πίνουμε νερό που ανέβλυσε από πέτρα αλλά αίμα από την πλευρά (του Χριστού).
Όταν λοιπόν ακούσεις ότι ο Κύριός σου καρφώθηκε στο ξύλο, ότι κρεμάστηκε στον σταυρό, ότι τάφηκε, ότι κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, μην αποθαρρυνθείς, ούτε να στενοχωρηθείς, επειδή είναι ύψιστος και ύψιστος από την φύση του … και όταν πέθανε, τότε έδειξε την δύναμή του κατά του θανάτου.
Άκουσε τους δαίμονες τι λένε τον καιρό που κυκλοφορούσε ταπεινός (τότε που ζούσε ανάμεσά μας σαν άνθρωπος ο Χριστός), αυτοί που άφριζαν, που έσπαζαν τα δεσμά, που έκαναν άβατο τον δρόμο (αναφέρεται στον δαιμονισμένο των Γεργεσηνών που είχε μέσα του λεγεώνα δαιμόνων), αυτοί λοιπόν άκουσε πως έτρεμαν όταν μιλούσαν στον Χριστό (πόσο ανόητοι είμαστε όταν με τις αμαρτίες μας δίνουμε χαρά στους δαίμονες !).
Αν έτσι μιλούσαν τότε (οι δαίμονες) τι θα πουν όταν θα έλθει πάλι (στην Δευτέρα Παρουσία), και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλεύονται, και ο ήλιος θα μεταστραφεί σε σκοτάδι, και η σελήνη δεν θα δώσει το φως της ; γι αυτό λέει «ὕψιστος, φοβερός».
Αυτός πράγματι είναι βασιλεύς μέγας, αυτός που καθάρισε την οικουμένη από την πλάνη, και επανέφερε την αλήθεια σε πολύ σύντομο χρόνο και κατάργησε την τυραννική εξουσία του διαβόλου, αυτός που και πριν αποκτήσει υπηκόους ήταν μέγας βασιλεύς, αυτός που στηρίζει την δύναμη της εξουσίας του όχι στους δούλους, ούτε στα εξωτερικά φτιασιδώματα και στα ρούχα, αλλά στην ίδια την φύση του … τόσο πολύ κατέκτησε εκείνους που υπάκουσαν σ’ αυτόν, ώστε προτιμούν να χάσουν την ζωή τους παρά να παραβούν τις εντολές του (εμείς το προτιμάμε ;).
«ὑπέταξε λαοὺς ἡμῖν καὶ ἔθνη ὑπὸ τοὺς πόδας ἡμῶν». Έσπειραν (οι Απόστολοι) το φως της αλήθειας, όχι με όπλα, ούτε με άφθονα χρήματα, αλλά χρησιμοποιώντας απλά λόγια. Αλλά μάλλον δεν ήταν απλά λόγια, αλλά ήταν δυνατότερα από κάθε έργο.
(επιτρέψτε μου να πω μερικές σκέψεις μου. Εντάξει, τα λόγια των Αποστόλων ήταν πολύ δυνατά επειδή είχαν μέσα το όνομα του Χριστού. Αλλά για πέστε μου, θα φτάναμε στην Ελλάδα σε τέτοια κατάντια, αν εδώ και δεκαετίες μιλούσαν αυτοί που έπρεπε να μιλήσουν ; Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει, δεν πιάσαμε ακόμα εντελώς πάτο, λίγη υπομονή και θα πιάσουμε. Θυμάμαι σε μια ταινία έλεγε μια γενναία μητέρα η οποία την δεκαετία του 80 στο Παλέρμο της Σικελίας τα έβαλε με την Μαφία: «δεν θα πολεμήσουμε την Μαφία με τα όπλα, θα την πολεμήσουμε με τα λόγια».
Και πάλι βγαίνει αληθινός ο Στέλιος Καζαντζίδης : Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δε μιλάνε / λες κι έχουν όλοι την αρρώστια της σιωπής, / αυτοί που πρέπει να τολμήσουν δεν τολμάνε /να σταματήσουν τον κατήφορο της γης … Αυτοί που πρέπει είναι όλοι φοβισμένοι / φυλακισμένοι σε αόρατο κελί, / κανείς δεν νοιάζεται ποιος ζει και ποιος πεθαίνει / σκληρός ο κόσμος κι η ζωή μας φυλακή).
«ὑπὸ τοὺς πόδας» φανερώνει την υποταγή, και μάλλον την πολλή υποταγή. Κι αν θέλεις ν’ ακούσεις το μέγεθος της υποταγής άκουσε. «Όσοι ήταν ιδιοκτήτες χωραφιών η οικιών τα πουλούσαν κι έφερναν τα χρήματα και τα τοποθετούσαν μπροστά στα πόδια των Αποστόλων». Άλλοι μαζί με τα χρήματα προσέφεραν και την ζωή τους (δηλαδή στην πρώτη εκκλησία υπήρχε κοινοκτημοσύνη και οι Απόστολοι φρόντιζαν να ικανοποιούνται όλες οι ανάγκες των πιστών. Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς λέει, τα χρήματα μπορούν να τα διαχειριστούν σωστά μόνο οι άγιοι. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση που έκαναν κάτι παρόμοιο με την βία, οι Σοσιαλιστές έγιναν χειρότεροι από τους Καπιταλιστές).
Αυτός (ο Χριστός) αφαιρούσε τα εμπόδια πορευόμενος μπροστά απ’ αυτούς (τους Αποστόλους), αυτός ρύθμιζε τα πάντα κι έκαμνε τα δύσκολα εύκολα. Αν και παντού γίνονταν πόλεμοι, παντού υπήρχαν γκρεμοί και σκόπελοι, και δεν μπορούσε κανείς ν’ ακουμπήσει το πόδι του, ούτε να σταθεί, όλα τα λιμάνια ήταν φραγμένα, κάθε οικία είχε αποκλεισθεί, όλων τ’ αυτιά ήταν φραγμένα, παρ’ όλα αυτά το κήρυγμα του Ευαγγελίου προχωρούσε. (Φυσικά, αφού ο Κύριος προπορευόταν. Πόσο αδικούμαστε από την ολιγοπιστία μας !).
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
