Ο Σταύρος Μόσχης μεγάλωσε στην Κατερίνη, και σπούδασε θέατρο και υποκριτική στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Η παράσταση «Θα γίνω η Μήδεια – κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» είναι η πρώτη παραγωγή της Ομάδας Θεάτρου Exitus, όπου είναι μέλος μαζί με άλλους ηθοποιούς από το ίδιο τμήμα.
Κύριε Μόσχη, παρουσιάσατε την παράστασή σας «Θα γίνω η Μήδεια – κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» στο Θέατρο Άβατον. Πόσο δύσκολος είναι ένας μονόλογος και πόση δουλειά απαιτεί;
Πρέπει να σημειώσω, για αρχή, πόσο σπουδαίες ήταν για όλους και όλες μας εκείνες οι μέρες που ανεβάσαμε την παράσταση. Πραγματοποιήθηκε κάτι, που για όλους μας, αλλά και για μένα, προσωπικά, ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, και νιώθω ευγνώμων. Κι αυτό που σκέφτομαι τώρα: νομίζω πως στη ζωή, όποιο ζήτημα κι αν αντιμετωπίσεις σοβαρά, θα έχει τις δυσκολίες του. Κι αν αφήσουμε απ’ έξω τις λαϊκές σοφίες, νομίζω πως η δουλειά στο θέατρο είναι αρκετά δύσκολη – όσο και όμορφη – έτσι κι αλλιώς. Είτε αυτό είναι μονόλογος, είτε όχι. Κι επίσης, κατά τη γνώμη μου, πάντα θα χρειάζεται να δουλεύεις και να προχωράς και να αναζητάς αυτό που θα σε εξελίξει. Αυτά τουλάχιστον είναι τα λίγα που έχω καταλάβει από τις σπουδές μου, μέχρι και σήμερα, που έχω παίξει λίγο στο θέατρο. Και μετά είναι αδύνατον: τα ίδια ισχύουν και για τη ζωή!
Όταν έσβηναν τα φώτα επί σκηνής τι σκεφτόσασταν;
Η παράσταση είναι φτιαγμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να περιέχει αρκετή συναισθηματική εμπλοκή από εμένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάθε βράδυ να έχω αρκετή ένταση όσο πλησίαζε προς την ολοκλήρωσή της. Στο φινάλε, που σταδιακά έσβηναν τα φώτα, νομίζω, όσο θυμάμαι, πως δε σκεφτόμουν, αλλά ένιωθα κάποια «μπερδεμένα» αισθήματα, ας το πούμε. Μια ήρεμη, γήινη χαρά που ακούστηκε ξανά αυτή η ιστορία, μια μεγάλη ένταση μετά από τη μία ώρα και κάτι που βρισκόμουν επί σκηνής, και σαν άνθρωπος, μια μεγάλη πληρότητα γι’ αυτό που ζούσα. Και στην τελευταία παράσταση μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Κι άλλα, που αν ξεκινήσω τώρα, δε θα μας φτάσει ο χώρος!
Κύριε Μόσχη, αγαπάτε το θέατρο και σίγουρα αποτελεί μεγάλη πρόκληση για εσάς. Υπάρχει όμως και κάποια σειρά μυθοπλασίας που θα σας ενδιέφερε να συμμετέχετε;
Περισσότερο θα έλεγα, πως αγαπώ τη δουλειά! Επομένως, θέλω σίγουρα να εργαστώ και να εξερευνήσω όλα τα πεδία της. Δεν έχω σκεφτεί συγκεκριμένα πράγματα, αλλά είναι αρκετές οι φορές που βλέπω κάτι, είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση, και σκέφτομαι πως κι εγώ θα ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτή τη στιγμή, ή να μπορώ να δουλέψω με κάποιον ηθοποιό, ή να κάνω έναν ρόλο που βλέπω και με γοητεύει… Με ενδιαφέρει πολύ να γνωρίσω και αυτούς τους τρόπους δουλειάς. Κι έχω και μεγάλη περιέργεια, γιατί φαντάζομαι ότι υπάρχει διαφορά απ’ αυτό που ζούμε στο θέατρο…
Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό να εδραιωθεί στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού και στη συνέχεια να μπει σε όλα τα ελληνικά σπίτια μέσω ενός τηλεοπτικού ρόλου;
Σκέφτομαι πως είναι αρκετά. Όμως, πιστεύω πως πολλά είναι δύσκολα, και έχει σημασία πόσο «αδίστακτοι» είμαστε. Κι έτσι κάτι που ενδεχομένως μοιάζει με όνειρο απατηλό, μπορεί να είναι και κατορθωτό. Ίσως με δυσκολία ή με ευκολία, αλλά εξαρτάται απόλυτα από την προσπάθεια που θα κάνουμε στη διαδρομή και το πόσο θα δουλέψουμε ή θα τολμήσουμε. Κάποτε για μένα ήταν μακρινό όνειρο ή και ακατόρθωτο στο μυαλό μου, να έφερνα κάποια παράσταση στην Αθήνα. Σήμερα, όμως, έχει ήδη γίνει. Δεν ξέρω. Σημασία, για μένα, έχει να βγαίνουμε απ’ αυτό που ξέρουμε και να μη σταματάμε εύκολα. Κι αυτό, ίσως, κάνει τα πράγματα από δύσκολα, εύκολα.
Από πού αντλήσατε ψυχική δύναμη το διάστημα του lockdown και της πανδημίας;
Προσωπικά, σε αυτό το μεγάλο διάστημα που ζήσαμε «εγκλωβισμένοι», πέρασα αρκετά δύσκολα. Όμως, το έζησα δίπλα στην οικογένεια μου, στο σπίτι των γονιών μου στην Κατερίνη. Οπότε, μάλλον βρήκα και λίγο χρόνο με τους γονείς και τον αδερφό μου, που η ζωή δεν μας χαρίζει έτσι εύκολα. Και τώρα που τα γράφω αυτά και θυμάμαι λίγο την εποχή, μάλλον από τους δικούς μου βρήκα τη δύναμη που χρειαζόμουν για πολλά πράγματα τότε… Και τώρα καμιά φορά. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Κι επίσης, έκανα και κάτι που δεν περίμενα ποτέ να κάνω: περπατούσα μέχρι αρκετά μακριά, μόνος. Όμως, μιλάμε για χιλιόμετρα… Κι αυτό, είναι κάτι που προσπαθώ να κρατήσω και τώρα που έχουμε επιστρέψει σ’ αυτό που λέμε «κανονικότητα».
Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σας αγαπάτε πολύ και ποια θέλετε να τα κρύψετε κάτω από το χαλί και να τα εξαφανίσετε;
Μ’ αρέσει πολύ, που όσο μεγαλώνω, έχω πάντα χώρο στο σπίτι μου για τους ανθρώπους μου, και για όσους απ’ αυτούς έχουν ανάγκη σε κάποια περίοδο ή δεν έχουν και θέλουν απλώς να κάνουν ατελείωτες συζητήσεις ή να μοιραστούμε ο ένας την παρέα του άλλου. Αυτό είναι κάτι που θέλω να κρατήσω. Από την άλλη πρέπει οπωσδήποτε να βρω τρόπο να μη σκέφτομαι τόσο πολύ και ασταμάτητα για τα πάντα! Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να σταματήσει όσο μεγαλώνω, αλλά και πάλι… Δεν με βλέπω να συνέρχομαι!
Κύριε Μόσχη, αισθανθήκατε μέχρι στιγμής δικαιωμένος για τις επιλογές σας;
Νομίζω πως ναι. Νιώθω πως από όλες τις επιλογές μου μέχρι σήμερα, έχω μάθει κάτι. Ακόμη και στις περιόδους που δεν είμαι ψύχραιμος να το δω αυτό που έμαθα, συμβαίνει. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Μ’ έναν τρόπο τα πράγματα και η πραγματικότητα συμβαίνουν έτσι, που στο τέλος λέμε «ευτυχώς», αλλά και το αντίθετο να πούμε, πάντα υπάρχει κάτι που μας κάνει να προχωράμε και να μετακινούμαστε…
Πώς διαχειρίζεστε μια απογοήτευση και τι αποτελεί για σας πρόκληση;
Η απογοήτευση με τρομάζει λίγο γιατί αισθάνομαι πως δεν έχω τι να την κάνω αν τη νιώσω. Οπότε προσπαθώ να τη μεταφράσω αλλιώς. Κι αυτό που κάνω είναι να συζητάω πολύ όταν μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Να συζητάω χωρίς τελειωμό, δηλαδή, μέχρι κάποιος άνθρωπός μου να με σταματήσει για να με συνεφέρει! Όσον αφορά στην πρόκληση, καταλαβαίνω πως είμαι περίεργος άνθρωπος, και κάτι που μπορεί να είναι μια ολοφάνερη πρόκληση να μη μου φαίνεται ως τέτοια, και κάτι άλλο που μπορεί να είναι απλό να μου φαίνεται ως εξαιρετικά προκλητικό…
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Θα συνεχίσουμε με την Exitus Ομάδα Θεάτρου να κάνουμε θέατρο, ενώ ήδη έχουμε ξεκινήσει τις αναγνώσεις για να βρούμε το κείμενο που θα μας κινητοποιήσει όλους να δουλέψουμε παρέα. Ας ευχηθούμε, πως δε θα μας εμποδίσει κάτι τόσο ραγδαίο, όσο η πανδημία που ζήσαμε, να συνεχίσουμε ως προς τους στόχους μας!
Της: Έπη Τρίμη
