Σε διάστημα περίπου δύο μηνών «μετοίκισαν εις Κύριον» δύο διαπρεπείς συντοπίτες μας, οι οποίοι στο διάβα του βίου τους καταξιώθηκαν στον κοινωνικό ιστό της πόλης αλλά και στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, επιδεικνύοντας παράλληλα ιδιαίτερη ευαισθησία στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας.
Οι αείμνηστοι Χαρίλαος Κωτίκας και Αλέξανδρος Τσιώτσιος. Στην εν ζωή διαδρομή τους συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων σε θέματα αθλητισμού μέσω του Πιερικού αλλά κυρίως στα πολιτιστικά με αναφορά την Εταιρεία Πιερικών Μελετών-Εστία Πιερίδων Μουσών Κατερίνης και το Φεστιβάλ Ολύμπου.
Με το παρόν κείμενο επιθυμώ να κοινολογήσω κάποιες πτυχές του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος, ώστε να ενημερώσω μιας και είχα προσωπική παρουσία στα τεκταινόμενα, για την μερικώς γνωστή, πλην καθοριστική συμβολή των δύο μακαριστών συμπολιτών μας στη διαμόρφωση της τοπικής πνευματικής ταυτότητας. Συγκεκριμένα θα σταθώ στην παραγωγική συνεργασία των δύο σε δύσκολες στιγμές που ενέσκηψαν στην λειτουργική πορεία της Εστίας.
Ήταν τέλος της δεκαετίας του ΄70. Η Ε.Π.Μ. Κατερίνης διέρχεται σοβαρή οικονομική κρίση, βρίσκεται λόγω χρεών στα πρόθυρα διάλυσης, στα όρια αναστολής των δραστηριοτήτων και στην διακοπή του Φεστιβάλ Ολύμπου το οποίο εκείνα τα χρόνια διοργανώνεται από την ίδια της Εστία.
Ο Χαρίλαος ως πρόεδρος και ο Αλέξανδρος ως ταμίας του συλλόγου ορθώνουν ανάστημα και με τις δυναμικές παρεμβάσεις νοικοκυρεύουν την Εστία, έχοντας βέβαια δίπλα τους και μερίδα μελών και φίλων του σημαντικότερου πολιτιστικού φορέα της Πιερίας. Έτσι η Εστία επανακάμπτει και συνεχίζει. Αλλά οι κακεντρεχείς της εποχής σχολίαζαν τότε. Σιγά την προσφορά του βενζινά (ο Χαρίλαος Κωτίκας μεταξύ των επιχειρήσεων του ήταν και πρατηριούχος καυσίμων) και του λουλουδά (ο Αλέξανδρος Τσιώτσιος ως καταστηματάρχης ανθοπωλείου), η επωδός των μεμψίμοιρων. Ειρωνικά το σχόλιο: Ο πολιτισμός στα χέρια του … βενζινά και του λουλουδά.
Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που οι φερόμενοι παντογνώστες των πολιτιστικών θεμάτων και κατά πολλούς … ψευτοκουλτουριάρηδες, δεν αποδέχοντο την ικανότητα, γνώση και προσφορά κάποιων άλλων, λες και η διοικητική συγκρότηση και η επάρκεια στις τέχνες και τα γράμματα είναι προνόμιο δικό τους και ολίγων.
Και όμως ο βενζινάς και ο λουλουδάς κράτησαν ζωντανή την Εστία και το Φεστιβάλ Ολύμπου, γιατί απλά έτσι ένοιωθαν, γιατί το θεώρησαν χρέος τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφαρονισμούς. Αθόρυβα. Βέβαια ιστορικά το Φεστιβάλ Ολύμπου μέχρι τη δημιουργία του Οργανισμού Φεστιβάλ Ολύμπου (ΟΡ.ΦΕ.Ο.) «καπηλεύθηκε» από τους κατά καιρούς διατελέσαντες Νομάρχες και λοιπούς παράγοντες, όχι ότι και αυτό δεν είχε και συνέχεια.
Ας αποτελεί λοιπόν η συμβολή των δύο αείμνηστων συντοπιτών μας, παρακαταθήκη για το σήμερα. Όσο για τον ΟΡ.ΦΕ.Ο. που εκφράζει τη συνέχεια, δεν πρέπει να λησμονούν οι διοικούντες ότι μερίδα Πιεριέων διαχρονικά έδωσε το είναι της. Σε αυτό το δόμημα καλό είναι να αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά των αρωγών του χθες. Είναι τουλάχιστον άκομψο, με περισσή έπαρση να καυχώνται προσωπικά για αυτόν το θεσμό οι τελευταίοι συνεχιστές του Φεστιβάλ Ολύμπου, ως κατά πολύ ίδιον τους δημιούργημα.
Ο Χαρίλαος και ο Αλέξανδρος δεν επιζήτησαν την καταξίωση, την προβολή, την ανάδειξη. Το μόνο που τους εξέφραζε, η προσφορά στον τόπο. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι. Αυτούς και πολλούς άλλους τους επικροτούμε και δεν χαρακτηρίζουμε ατυχώς γελωτοποιούς όποιους έχουν κριτική άποψη.
Ίσως ο Χαρίλαος να έφυγε και με ένα παράπονο. Δεν τιμήθηκε ποτέ εν ζωή από τον ΟΡ.ΦΕ.Ο. παρά τις εισηγητικές μου προτάσεις. Τουλάχιστον ο Αλέξανδρος έτυχε τιμής και αυτή με πρότασή μου. Η μετά θάνατο τιμή, αν υλοποιηθεί, αναμφίβολα δεν θα έχει την ίδια αξία.
Παραθέτω αυτό το κείμενο για να γνωρίζει ο «ιστορικός του πολιτισμού» την πραγματικότητα.
Να είναι αιώνιοι η μνήμη του Χαρίλαου και του Αλέξανδρου, εκεί ψηλά, στις Αιώνιες Μονές.
Σχόλιο: Περικλής Χατζηγιάννης
